ΠΟΙΗΣΗ (2)

Γράφει: Γιάννης Φ.ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ἡ ἀπόλυτη διάσπαση τοῦ Τί καὶ τοῦ Πῶς. Ἡ καταρράκωση καὶ τῶν δύο. Κι αυτό, σὲ μία γλῶσσα ποὺ δημιουργήθηκε ἰδιαίτατα πάνω στὴν ὑψηλὴ ἐναρμόνιση αὐτῶν τῶν δύο - καὶ στὸν αὐστηρό, διακριτὸ σεβασμό τους.

Ὑπογειοποίηση... Στὸν ὁρίζοντα τοῦ μοντερνικοῦ Κρατικοῦ Δημοτικισμοῦ μας δὲν ὑπάρχει ὡς Ἔννοια ἡ γείωση. Τὸ ρῆμα γειώνω δὲν ἔχει γιὰ τοὺς ἐμπνευστὲς τῆς ὑπογειοποίησης καμμία σημαινόμενη Ἔννοια «λόγος-πρὸς/ἀπὸ-τὴν-γῆ» (ὅπου λόγος, ἐδῶ, σημαίνει ἀναφορὰ/σχέση, μὰ μὲ ὅλες τὶς συμπαραδηλώσεις τοῦ ὅρου). Τὰ ρήματα, οἱ λέξεις, δὲν ἔχουν ἐννοιακὸ πυρῆνα. Δὲν ἔχουν Ἔννοια ὡς ἐν τῷ βάθει καὶ ἐν παντὶ σημαινόμενο ποὺ να ὁδηγεῖ τὶς Σημασίες, ποὺ μὲ τὴν σειρά τους, ἐξοπλισμένες, θέτουν τὰ ὅρια τῶν Χρήσεων· ἔχουν μόνο Σημασίες και, κυρίως, Χρήσεις. Μιὰ Χρήση ἐδῶ, μιὰ Χρήση ἐκεῖ... Ἡ γείωση, ἐπομένως, δὲν ἔχει σὲ αὐτὸν τὸν ὁρίζοντα παρὰ τὴν ἐμπειρικο-λειτουργικὴ Χρὴση ποὺ συναντᾶμε στὴν ἠλεκτρολογία.

Snack γλῶσσα. Ἀσύνδετα, διάσπαρτα, βρίσκονται ἐδῶ καὶ ἐκεῖ στὴν σκέψη τους καὶ ἄλλα λεκτικὰ κέρματα τῆς κατακερματισμένης πλέον γλῶσσας: προσγείωση, ἀπογείωση τὰ ὁποῖα, ἐπίσης ἐμπειρικο-λειτουργικῶς, τοὺς χρησιμεύουν μόνο στὰ ταξίδια μὲ ἀεροπλάνο ἣ στὶς συζητήσεις γιὰ τὴν οἰκονομία ἢ τὸν ρεαλισμό.  Ἐξ ἴσου, δὲν ὑπάρχει στὴν σκέψη τους ἡ καταδήλωση ἐπιρρηματικῶν σχέσεων ὅπως αὐτὲς περιέχονται στὸ κατηγόρημα μέσω τῶν προθέσεων: ἐν, εἰς, ἐκ, σύν, πρός, πρό... Γι' αὐτοὺς ὑπάρχει μόνο ἡ ἐμπειρικὴ καὶ en bloc ἐμφάνιση/κατάσταση «ὑπόγειο» (καὶ ὄχι ἡ Ἔννοια «ὑπὸ-τὴν-γῆ»), καὶ τὸ ἐπιφερόμενο ἀποτέλεσμα «εἶναι-ὑπόγειο» (καὶ ὅχι ἡ Ἔννοια «σχετισμὸς-μὲ-τὸν-λόγο-τῆς-γῆς»). Γιὰ αὐτὸ καὶ ἡ ὑπογείωση (Ἔννοια καὶ Τύπος) εἶναι ἀνύπαρκτη στόν Κόσμο τους. _Γ.Φ.Φ. (17.03.2012)

Αρχή σελίδας