ΠΟΙΗΣΗ (3)

Μετὰ τὸ ἰδιοπρόσωπο Τυπικὸ τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας (γραμματική, συντακτικό, στίξη) ποὺ ἔχει τεθεῖ ἐκποδὼν τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια, τὸ ὀχυρὸ ποὺ πρέπει νὰ πέσει εἶναι τὸ Παραγωγικό, ἡ δημιουργία νὲων λέξεων. Τομὲας ὅπου ἡ δημοτικὴ ἑλληνικὴ ἔχει ξεχωριστὲς κι ἀστείρευτες δυνατότητες, ἰδίως καὶ ἀκριβῶς χάρη στὴν ὕπαρξη τῶν κανόνων τοῦ Τυπικοῦ (ποὺ διέσωσε ἡ λόγια ἑλληνική): θέμα λέξεων, ποικιλία καὶ χρήση προθέσεων κ.λπ, καὶ τῆς μέσῳ αὐτῶν ὑπηρέτησης τῆς σύνθετης ἐννοιακότητας τῶν ἑλληνικῶν.

Ρηγματώνεται, ἐδῶ, ἡ ἴδια ἡ ρηματικὴ δομὴ τῆς γλῶσσας. Τὰ ἐνεργητικὰ ρήματα, καθὼς ἀποκόπτονται ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς κανόνες σχηματισμοῦ τους, ἀποστεγνώνονται ἀπὸ τὴν Τυπικὴ τους μνὴμη, ἡ ἀποκατασταλαγμένη ἐνύπαρκτη ἰσορροπία ὑποκειμένου καὶ κατηγορήματος ἀποσυντίθεται. Τὸ ὑποκείμενο καὶ ἡ ἐνέργεια ὠθοῦνται στὸ περιθώριο, ξεθωριάζουν, τὸ προσκήνιο καταλαμβάνουν τὸ ἀποτέλεσμα καὶ τὸ ἀντικείμενο. «Ταυτο-ποίηση» σημαίνει «καθίσταται ταυτόν», τίποτε ἄλλο.

Στὴν ἱστορικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀρκεῖ τὸ γκρεμίζω (ἢ τὸ κατεδαφίζω) γιὰ νὰ σημάνουμε εἴτε τὴν ἐνέργεια εἴτε τὸ ἀποτέλεσμα μίας κατεδάφισης - ἣ καὶ τὰ δύο. Δὲν μᾶς χρειάζεται τὸ «γκρεμοποιῶ» οὔτε το «κατεδαφοποιῶ» - ἄς μὴν μᾶς σοκάρουν αὐτὰ τὰ παραδείγματα· ἄν προσέξουμε, θὰ δοῦμε πὼς εἶναι ὁλόιδιας κοπῆς μὲ τὸ ὑπογειοποιῶ: κατὰ-ἔδαφος-ποιῶ = ὑπὸ-γῆ-ποιῶ.

Παρὰ φύσιν μεταπράττονται κανόνες ἄσχετοι πρὸς τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀταίριαστοι. Καταχρηστικοί καὶ ἄχρηστοι. Τὰ «-ποιῶ», «-ποίηση» ἀποτελοῦν ἀλλοιώνουσα μεταφύτευση τοῦ «-ify / -ifier» καὶ τοῦ «-ification» τῶν λατινογενῶν κι ἀγγλοσαξωνικῶν γλωσσῶν, ποὺ παρήχθησαν ἀπὸ τὸ λατινικό ρῆμα facio (κάνω, πράττω, ποιῶ): identify/idem-facio, purify/(purifico) purus-facio, notify/nota-facio κ.ο.κ.

Μεταπράττεται, ἐπίσης, μία ἰδεολογία γιὰ τὴν γλῶσσα: "μία λέξη - μία Χρήση", γιὰ κάθε ἐμπειρικὴ ἐμφάνιση μία δικιά της λέξη. Ἰδεολογία πὼς γενικὸς κανόνας δὲν δεσμεύει οὔτε ἐκ λόγων περιεχομένου (Ἔννοια) οὔτε ἐκ μορφικῶν λόγων (Τυπικό). Ἡ ίδια ἡ πραγματικότητα λογίζεται σὰν ἕνας χύδην σωρὸς ἀπὸ μεμονωμένες καταστάσεις, άπὸ ἀτομικὰ συμβάντα χωρὶς κάποιον κοινό κανόνα, παναπεῖ χωρὶς ἰδιαίτερη ἐνότητα. Ὁ φονξιοναλισμὸς τῶν σημάτων. Οἱ λέξεις, χωρὶς ἐννοιακὸ φορτὶο καὶ καθολικεύουσα ἀναφορά, καθίστανται κωδικὰ σύμβολα περιγραφικῆς καταδήλωσης τοῦ (μεμονωμένου) σημαινόμενου:  σύγχρονα συλλαβικὰ ἱερογλυφικά. _Γ.Φ.Φ (17.03.2012).