ΤΑ ΠΥΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ

(Δημοσίευση: 4 Σεπτεμβρίου 2007)

Και τώρα, πάνω στ' αποκαϊδια και με το ψηφοδέλτιο στο χέρι, ας βάλει ο Ελληνας το μυαλό του σε κόπο. Αρκετά το άφησε βορά στα καμένα πιά στερεότυπα που ανακυκλώνονται απ' τα μίντια των νταβατζήδων του, και που αποτελούν το γνωστικό του «έχει». Πέρα απ' το ανήμπορο μαγγανοπήγαδό του - λίγο κρασί, λίγο θαλασσά και τ' αγώϊ μου - έχει μια ευκαιρία να σκεφτεί και να νοιώσει, να καταλάβει τι του γίνεται. Έχει μια ευκαιρία να ανοίξει ενα παράθυρο στα πράγματα, να ξεπεράσει φάσεις κι αφασίες πού τον κρατούν χαζοχαρούμενο μαζί κι αγχωμένο, ανάμεσα στις καψονίκες του και την κατηφόρα του. Ιδιαιτερα, το αξιοθρήνητο προοδευταριό τής συντεχνιακής Ελλάδας -το οποίο υστερεί των κανονικών ανθρώπων κατά το ότι θεωρεί εαυτό  αγωνιζόμενο, σκεπτόμενο, δικαιούμενο προνόμια και καλώς εκπροσωπούμενο- έχει μιά ευκαιρία να καταργήσει κάτι απ΄τον εαυτό του.  Γιατί κυρίως αυτό το προοδευταριό είναι που εκπροσωπεί τη στασιμότητα στα καμένα, δηλαδή το ψέμα, τη συσκότιση, την καπηλεία, τον αποπροσανατολισμό, είναι αυτό που θελει τον Ελληνα ανόητο.  Ας κάνουμε λοιπόν, συνανόητε συνέλληνα, μια πρώτη καταμέτρηση στ' αποκαϊδια, στήν πίσω, την πιό καρβουνιασμένη τους μεριά.

1) Εξήντα τόσοι νεκροί, η μισή χώρα καμένη, απανωτοί οι εμπρησμοί, βροχή οι εμπρηστικοί μηχανισμοί και τα τηλέφωνα αντιπερισπασμού - αν κανείς πιστεύει πως είναι «ό,τι γινόταν πάντα» με τις πυρκαγιές, φοβάται την ίδια του τη σκέψη, δεν είναι ελεύθερος, είναι όπως ο αιχμάλωτος στο «σύνδρομο της Στοκχόλμης» ή είναι απλά δόλιος.

2) Σωστά, είναι οι οικοπεδοφάγοι και τα συμφέροντα (κι ας χρεωθούν εδώ ως ηθικώς υπόδικοι οι ψεύτες των δήθεν αναδασώσεων και εντολείς της οικοπεδοποίησης του παρελθόντος). Είναι και κάνας γιδοβάτης και η βόσκουσα αθλιότητα του. Και μια γριά που της κύλισε ο αναμμένος τέτζερης και βρήκε το καπάκι. Κι ο καύσωνας, και οι σπινθήρες. Σωστά, είναι και κάνας λαλημένος, με το δίκιο του. Είναι ακόμα και η σοβούσα πανελλήνια ευχή αυτοεξορκισμού - στάχτη και μπούρμπερη στα ασυμμάζευτα και τα χαμένα. Όμως, ακόμα κι ένας αγράμματος εκσυγχρονιστής μπορεί να διακρίνει ότι ο λογαριασμός δε βγαίνει. «Πολλά, πολλά φουστάνια στο πολεμικό πλοίο», θα 'λεγε η παλιά κωμωδία.

3) Δεν το χωράει ο νους, είναι δυνατόν; Είναι. Παρότι βαραίνουν εναντίον της αλήθειας αθλιότητες περι αναρχικών -εύκολος κι ανυπεράσπιστος στόχος- συμπαρασύροντας σε δυσπιστία απέναντι στην αλήθεια του οργανωμένου σχεδίου, είναι. Μα πώς, τί, γιατί, ναι; Ναι. Οργανωμένο σχέδιο απλά και καθαρά.

4) Κι οι αποδείξεις ; Τον κακό τους το φλάρο. «Αποδείξεις και στον εισαγγελέα» είναι το σλόγκαν των ανόητων θεσμολάγνων, που στρίβουν δια του αρραβώνος, όπως θυμόμαστε καλά. Οι αποδείξεις είναι η απαίτηση των κριτών, όμως ο ρόλος σου δεν είναι αυτός χαμένε κι υποκριτή, ο ρόλος σου είναι η συνευθύνη πορείας. Ο αντιπολιτευτικός έλεγχος έχει (λέμε τώρα...) ορίζοντα αυτή τη συνευθύνη κι όχι την παραταξιακή καβάντζα. Το γεγονός ότι η καβάντζα αποτελεί σταθερά το πραγματικό κίνητρο, δε σημαίνει ότι νομιμοποιεί και το απροσχημάτιστό της. Μήπως το σενάριο για μείζονα οικοπεδοποίηση ( ασφαλώς κι αυτό με βάση και μερίδιο ) που αντιπαρατίθεται στο ασύμμετρο, εχει «αποδείξεις»; Πολύ περισότερο, όταν ο λάκκος είναι βαθύς, οι αποδείξεις σπανίζουν. Σε θέματα όπως οι υποκλοπές του ΟΤΕ, και η βύθιση της Ελλης, δουλεύεις με συγκλίνουσες ενδείξεις και ιστορική γνώση (δηλαδή ιστορική προοπτική) και στο καπάκι το βουλώνεις άμα χρειάζεται, ή λες τα μισά. Τα τεκμήρια χάνονται ή αυτοκτονούν όπως στον ΟΤΕ, θυμάσαι; ΄Εχεις πολιτική εκτίμηση, πιθανοτική πάντα και τριπλοψαχνόμενη, όμως συντριπτικά πιθανή, για την περίσταση. Σε κάθε περίπτωση έχεις ευθύνη για κάποια εκτίμηση, έστω κι αν κρατάς και μια γάτα, έχεις πάντως να δώσεις, όχι να πάρεις. Κι αν εκτιμάς ειλικρινά, πως «έγινε ό,τι γινόταν πάντα» (αν και χωρίς αποδείξεις απ' τη μεριά σου) με γειά σου με χαρά σου, αλλά όχι «φέρτε τις αποδείξεις». Κατά περίπτωση η κραυγή αυτή είναι κραυγή προβοκάτορα, που επιχαίρει πιστεύοντας πώς εκανε ματ - σιωπάς καίγεσαι, απαντάς διπλοκαίγεσαι. Διαχωρίζεσαι τότε απ' την άθλια χαρά του για την αναγκαστική σιωπή, σιωπή όμως απαραίτητη για να επιλέξει κανείς όσο μπορεί, το πώς, και το πότε των συγκρούσεων αυτού του πολέμου.

5) Ανάμεσα στις αρετές ενός λαού, βασική είναι η ευ-λάβεια. Ο σεβαστικός, επιδεκτικός και φιλαλήθης τρόπος που ακούει, όχι μόνον τον αμφί μύθον, ως να ήταν πράγματι κριτής όπως τον υπο-βαφτίσανε, αλλά τις μεγάλες του συνειδήσεις. Αυτές που ακούς πιο προσεκτικά όταν διαφωνείς ή ψάχνεσαι, αυτές πού ακούς για να μάθεις, όχι για να κρίνεις ( εκ του προχ-οίρου ) όπως σ' εμαθε το προοδευτιλίκι. Ακουσες συνανόητε τι είπε ο Θεοδωράκης; Για σατανάδες μίλησε και κοίτα να το μάθεις. Και μη σε μπαλαμούτιασαν γιωργάκης κι αλεκάκης. Γιατί άμα δεν έμαθες, περσσότερα θα πάθεις.

6) Γιατί όμως αυτός ο πόλεμος; Δεν ξέρεις το γιατί ή δεν τολμάς να το σκεφτείς; Το σκέφτονται πριν απο σένα για σένα. Γιατί αρχίζεις να ξυπνάς, κοιμισμένε, να δρομολογείς ένα άλλο πολιτικό σκηνικό, πέρα απ' το στημένο. Ψηφίζεις δεξιά απ' τ' αριστερά, απειλείς να καταλάβεις τί σου γίνεται, να ψηλαφείς τους όρους μιας άλλης ενότητας και πολιτικής συμπεριφοράς (ή εκλογικής τουλάχιστον), απειλείς να ανατρέψεις ολόκληρη την πολιτική γεωγραφία, πολύ μπροστά απο άγγλους, γάλλους, πορτογάλους, πολύ πιο σύνθετα απ' όσο έγινε στην Τουρκία. Χρειάζονται να σβύσουν αυτή τη θρυαλλίδα, να ανακόψουν αυτή την πορεία, να σκορπίσουν απογοήτευση, σύγχιση και δημοκρατικό διχασμό, να πλήξουν τα (ισχνά αλλά πολύτιμα) επιτεύγματα και το αναπτερούμενο ηθικό σου. Θέλουν να σβύσουν 20 χρόνια ιστορικής πείρας και παρακαταθήκης, βασικό κρίκο στη μισή αλήθεια σου που απειλεί να γίνει ολόκληρη. Το υλικό και κυρίως το ηθικό πλήγμα στη διαμορφούμενη πορεία είναι ο στόχος.

7) Το 70 % των Ελλήνων, κατά τα πρώτα γκάλοπ, πιστεύει οτι υπάρχει κεντρικά οργανωμένο σχέδιο. Απ' τους υπόλοιπους, ένα μεγάλο ποσοστό το ξέρει κι ας μην τολμά να το πιστέψει. Είναι άγνωστο ακόμα πόσοι έχουν χωνέψει καλά το στόχο αυτού του σχεδίου, που ασφαλώς περιλαμβάνει αλλά και ξεπερνά τον Καραμανλή. Το 100 % των Ελλήνων ξέρει επίσης ότι κομματικά επιτελεία και σύμβουλοι επικοινωνίας μηχανεύονται να κάνουν λοβοτομή στον κόσμο, να τον βολέψουν σε μια ανώδυνη ερμηνεία και συνδιαλλαγή, του τύπου «έστω κι αν ξέρω το ξεχνώ, στη μίζερη διεκδίκηση ξαναγυρνώ» - πιο βολικό και πιο συφερτικό.

8) Συνομωσιολογώ ασύστολα ε; Εσύ αυτό να βλέπεις... Τα πρακτορεία που βυσοδομούν ολημερίς κι ολονυκτίς και ξαποστέλλουν μυριάδες άγγελους όπου πάει να ξημερώσειδεν τα βλέπεις; Νομίζεις οτι είναι στα έργα που χαζεύεις στην ΤV τους, συνανόητε. Ασε που πήραν δημόσια κι επισήμη εντολή οι σκηνοθέτες τους να συσκοτίζουν τα πράγματα, τόχεις ακουστά, δεν τόχεις ;

9) «Και καλά, υπάρχουν κι Ελληνες»; Ποιός ξέρει, πάντα όμως υπήρχαν. Τραγικές απο μια άποψη περιπτώσεις, δες την ιστορία του δημοτικού, την παλιά, οχι αυτή των εκσυγχρονιστών που στη φλεγόμενη Σμύρνη του 22 διέγνωσε συνωστισμό. Αλλά το θέμα των μισθοφόρων πυρπολητών δεν είναι το κύριο. Ετσι κι αλλοιώς, η επιχείρηση-καμένη γη, είναι εύκολη για εκπαιδευμένους και τεχνολογικά εξοπλισμένους εγκληματίες. Βοηθούν και οι ενδημικοί εμπρησμοί, το μπάχαλο, τα μποφώρ, της αλεπούς τα πάθη, οι αλυσιδωτές επιπτώσεις στο ρεύμα, το νερό κτλ, οι γεωμετρικά αυξανόμενες ανάγκες μέσων με την επέκταση του πύρινου μετώπου κτλ. Αυτοθυσία κι έξτρα κινητοποίηση βοηθούν, ωστόσο 1.000 αεροπλάνα τάχουνε; Δεν τάχουνε, άρα θα καούν, πού θα πάνε... Το κύριο θέμα είναι ότι βρίσκονται φωνές συσκοτιστικές και κάπηλες να αξιοποιήσουν την επιχείρηση, να μεταφέρουν στάχτη και καπνό απ' τα καμένα στα μυαλά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Αν υπάρχουν κι Ελληνες λέει ;

10) «Έτσι ε; Και πάλι, δε θάπρεπε το κράτος να ξέρει, να προλάβει; Δεν θάπρεπε ο Πρόεδρος, το Συμβούλιο των Αρχηγών, ο Κακαουνάκης τελος πάντων να ενημερωθεί»; Δεν ξέρουμε τι έγινε με τον Πρόεδρο, ακούσαμε όλοι σοβαρά πράγματα που εχει πει τελευταία - όχι βεβαια για συνομωσίες, αλλά έδειξε το δάσος με τα δυό χέρια. Δε νομίζω να έφτασε ο νους τους ως εκεί έγκαιρα, άλλωστε από σοβαρά στοιχεία ας μην το συζητάμε. Οταν ο Χίτλερ διέσχιζε τα ρωσσικά σύνορα, η ΕΣΣΔ είχε μόνο αόριστες υποψίες για τις βλέψεις του, το τραίνο της ρωσσικής βοήθειας προς τη Γερμανία διέσχιζε τα σύνορα ανάποδα. Τώρα για το συμβούλιο των αρχηγών, μετα συγχωρήσεως, προφανώς δεν υπήρχαν τεκμήρια που θα απαιτούσε η εξοχότητα τους. Αφού και τώρα οι άνθρωποι ( οι Αρχηγοί ) στοιχεία ζητούν, αυτό που εκτιμούν με τα γνωστά σε όλο τον κόσμο (λειψά αλλα εκτιμήσιμα) δεδομένα, είναι ότι πρέπει να ζητήσουν στοιχεία για να στριμώξουν τον Καραμανλή, αυτό εκτιμούν οι ανεκτίμητοι.

11) «Βολικά όλα αυτά. Ενας βολικός μύθος, κάλυψη στους ανίκανους. Είδαμε και την Πάρνηθα, και την Πεντέλη». Σωστά. Πολλοί κρύβουν την ανικανότητα, αλλά και τις προτεραιότητες τους, στον καπνό του πολέμου. Ο πόλεμος όμως υπάρχει, ο πόλεμος κυριαρχεί. Οπως και το μπάχαλο και η ανικανότητα αξωματούχων και μη, πλην εξαιρέσεων. Ο Σημίτης, σε μια απ' τις εκρήξεις στριμόκωλης ειλικρίνειας ανέκραξε. Αυτή είναι η Ελλάδα. Πράγματι, η δημόσια μηχανή, σετάκι με το γενικότερο προοδευτικό χαρακτήρα της, ειναι πασιγνώστως ανίκανη και βγαίνει ασπροπρόσωπη, όσο βγαίνει, απο τις εκρήξεις ηρωϊσμού στο εσωτερικό της. Στα σχολεία, τις διοικητικές υπηρεσίες, την αστυνομία, τη δικαιοσύνη, το στρατό, είναι γνωστό πως πάνε τα πράγματα. Παντού υπάρχουν αποκαϊδια και κίνδυνοι αναζωπύρωσης - φανταστείτε π.χ. μια θερμή κρίση στο Αιγαίο. Συν Θεώ της Ελλάδος, ο τουρκικός λαός σάρωσε τα εκεί αποκαϊδια κι ο Ερντογάν είναι στα καλά χαρτιά Τούρκων κι Ελλήνων, το ξέρεις, όσο κι αν σε ζορίζει η μαντήλα της συζύγου που σκεπάζει το μυαλό σου.

12) Πράγματι, δεν αρκεί η διαπίστωση πως «αυτή είναι η Ελλάδα», αυτή συν η ΟΝΕ αρκούσε στο Σημίτη. Είναι απαραίτητη όμως ως εκάστοτε αφετηρία, αντίθετα με την κραυγή «πού είναι το κράτος;». Αυτή η κραυγή θα ήταν πολύτιμη αν είχε το χαρακτήρα γενικού πολιτικού στόχου προσωπικής στράτευσης, πλήν δυστυχώς συρρικνούται στη δήθεν λαϊκή απαίτηση «εγώ ζητώ - το κράτος (τους) να τα κάνει», κατάσταση που δεν ανατρέπεται ούτε απ' τις μειοψηφικές πρωτοβουλίες προσφοράς, ούτε απ' τις σποραδικές εξάρσεις φιλοτιμίας και ηρωϊσμού των πανελλήνων. Η στάση αυτή του πολίτη ως ζήτουλα-κριτή, έχει τα ελαφρυντικά της, δηλαδή την πολιτική του παγίδευση σ' αυτό το ρόλο και κυρίως την απουσία δημιουργικού κοινωνικού-ιδεολογικού του προσανατολισμού. Ειναι αλήθεια, οτι κάτι τέτοιο βρίσκεται πέραν των όσων διακινεί η πολιτική αγορά, οι προοδευτικές φυλλάδες που διαβάζεις, και τα αντιπαθή τηλεπαράθυρα. Εδώ είναι ασφαλώς βαρειά η ευθύνη των πνευματικών του ταγών (ηθικά υπόδικων στην πλειοψηφία τους), αλλά και του καθένα χωριστά - πάει η εποχή του αγράμματου λαού, όλο το συντεχνιαριό κι όλο το προοδευταριό έχει τελειώσει ένα καψοσχολειό, οφείλει να σκέφτεται, να συζητά, και να αναζητά λύσεις, πέραν της τιποτολογίας, των μηχανορραφιών και διαγκωνισμών περί τις απολαβές και τα προνόμια. Κι οφείλει εμπράκτως να θέτει τις ανάλογες προτεραιότητες, καταβάλλοντας και το αντίτιμο, πολιτικό και οικονομικό. Οχι, οχι, το κόστος του Προμηθέα, πράγματι τεράστιο κι ακατανόητο για όποιον δεν έχει καεί (ή σκεφτεί, πράγμα που καίει επίσης) για να το εκτιμήσει, πρέπει να καταβάλλεται εδώ και τώρα απ' το υστέρημα των πολλών, όχι στο σοσιαλισμό κι όχι απ' το μεγάλο κεφάλαιο, η επιλογή και η προτεραιότητα είναι δική τους, αν είναι. Ο Κολοκοτρώνης στη μάχη της Ακρόπολης έσωζε τα μάρμαρα, δίνοντας μολύβι-βόλια στούς Τούρκους, ήταν τα δικά του μάρμαρα και το κόστος μοναδικά δικό του, και τρόπος για το δίκιο του, όχι «δικαίωμα» κι αφορόλογητη κραυγή. Οσο για το πολιτικό κόστος (του καθενός, δηλαδή το κόστος του πολίτη) σημαίνει πολλά, όπως να μάθει πόσο και πόσα χρειάζεται η διοίκηση να πάρει τα πόδια της αντί το φακελάκι της, να μάθει να μαυρίζει καθε παράσιτο που ζητά την ψήφο του, να μάθει στου κασσίδη το κεφάλι να προτάσσει τα κοινωνικοπολιτικά απ' τα ατομοοικονομικά, να παίζει κλεφτοπόλεμο με το στημένο πολιτικό σκηνικό, κι άλλα μετοχικά και βασανιστικά.

13) Κάηκαν τόσα χωριά, κάηκε η μισή χώρα. Αυτή η κουτσή μηχανή έχει τις ευθύνες της, κι αν δούλευε όπως ήθελες, η τραγωδία θα ήταν μικρότερη. Αλήθεια πώς ήθελες να δουλεύει, μην πεις «όπως έπρεπε» γιατί θα ταυτολογήσεις ασύστολα κι αμέτοχα, μην πεις «όπως στις προοδευμένες(!) χώρες» που ξέρουμε τα χάλια τους, μην κάνεις ακόμα τον ειδικό του καφενείου. Να σε δω να ακροβατείς προοδευτικά ζητώ, ως δικαιούμαι, να ακροβατείς ανάμεσα στη επιθυμία (σου - μου) και τη γνώση, τη σμιλευόμενη επιθυμία και την επιζητούμενη γνώση, για το κάθε τι. Αλήθεια, μήπως αυτή η κουτσή μηχανή περιόρισε ήδη μιά καταστροφή πολύ μεγαλύτερη; Αλήθεια, αν καιγόταν έστω κι ενα χωριό μόνο, οι κραυγές καπηλείας λες να 'ταν μικρότερες; Κι αν καιγόταν όχι η μισή αλλά όλη η χώρα, ή έρθει άλλη καταστροφή, ποιά θα είναι η αλήθεια; Πέρα απ' τις συνομωσίες, που κάνουν τη δουλειά τους, ποιά θάναι η αλήθεια, η α-λήθεια, η α-λησμοσύνη;

14) Για πρώτη φορά στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους, έχει αρχίσει στην κοινωνική συνείδηση να ξεπερνιέται ο διχασμός. Ιδίως ο διχασμός του τελευταίου αιώνα, για τη δημιουργία και την αναπαραγωγή του οποίου χρειάζεται να ξαναψαχτείς. Εχει ξανασυμβεί βέβαια για μικρά διαστήματα - το έπος του 40 στηρίχθηκε σε μια τέτοια υπέρβαση, με κοινό μυστικό το ποιός βύθισε την Ελλη, με μεταξική διχτατορία, με την ηγεσία του ΚΚΕ να καλεί απ' το κελί σε συστράτευση. Ηξεραν την αλήθεια. Η Καραμανλική μεταπολίτευση και τα πρώτα Παπανδρεϊκά χρόνια ξανάβαλαν τις βάσεις για την τωρινή συνέχεια. Κάθε φορά υπήρχε ένα βήμα στην αλήθεια, ένα βήμα αυτοσυνείδησης κι αναγνώρισης του κοινού στοιχείου, έστω κι αν ανάμεσα σ' αυτά, γνωστά εθνικά ελαττώματα παρίσταναν τις αρετές. Είναι ψέμα οτι η αλήθεια φέρνει το διχασμό, είναι η ίδια αθλιότητα που λέει πως η ιστορική αλήθεια συντηρεί την ελληνοτουρκική εχθρότητα. Η αλήθεια φέρνει ενότητα, όμως μια ενότητα άλλη απ' αυτή που θέλουν, μια ενότητα που ξεπερνά τους συγκυριακούς πόλους και τα στημένα πολιτικά σκηνικά.

15) Είναι ψέμα ότι η αλήθεια φέρνει το φόβο. Ο φόβος για το αύριο είναι πιά εγκατεστημένος εδώ κι αρκετά χρόνια στη χώρα, στους μη προνομιούχους που ‘λεγε κι ο μακαρίτης, μαζί με τα οράματα που υπέδειξαν οι επικοινωνιολόγοι, και μόλις τώρα η χώρα αρχίζει να ψάχνει την έξοδο της απ' αυτόν. Το να ξέρεις τι σου γίνεται, δεν προκαλεί πιά φόβο, γιατί αρχίζεις να μετράς τα βήματά σου και να οδηγείς προσεκτικά την οργή σου, αυτό είναι που προκαλεί το δικό τους φόβο και σου προτείνουν τη δική τους αφοβία. Αυτή τού μπιζναδόρου τού τίποτα, πακέτο με την αφοβία τής στρουθοκαμήλου.

16) Το μικρό ταμπλώ, αφορά τις εκλογές. Κωστάκης ή Γιωργάκης, αυτοδύναμη ή συνεργατική κυβέρνηση, αντίσταση με το λευκό ή το μαύρο, θα δούμε τι θα ορίσει το ηθικό και η επίγνωση, εκλογικά και μετεκλογικά κυρίως. Το μεγάλο ταμπλώ, αφορά ακριβώς αυτό το ηθικό, την επίγνωση, το δίδαγμα. Αν αυτά ενισχυθούν, οι εξήντα τόσοι νεκροί ίσως νοιώσουν δικαίωση. Αλλοιώς θα περιμένουν, όπως τόσοι άλλοι, όπως κι οι ζωντανοί. Οσο για τα καμένα, αρκεί η σιγανή φωνή του γέρου-αγρότη, ανάμεσα στις φωνές απελπισίας, πόνου κι οργής των καμένων χωριών. Θα τα ξαναφτιάξουμε πάνω στις στάχτες.

29 / 8 / 2007, Καμένος Ολύμπιος

ΠΑΛΑΙΑ ΣΧΟΛΙΑ: 

	1. 26-09-2007 12:47
	ΕΙΜΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ - ΨΗΦΙΖΩ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ Αγαπητέ φίλε Καμένε Ολύμπιε  Δεν θέλω να καθυστερήσω επαναλαμβάνοντας τα όσα γράφεις, και με τα οποία συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Δυο θέματα έχω:  1) Είμαστε σε φάση ΠΟΛΕΜΟΥ. Αισθάνομαι ότι η πατρίδα μου δέχεται επίθεση. Τα εθνικά θέματα και τα γεωπολιτικά γύρω μας είναι ανοικτά (Σκοπιανό κ.λπ). Η χώρα μας δέχεται επίθεση από την γνωστή υπερδύναμη, επειδή η κυβερνηση (βασικα ο ΚΑραμανλής) δεν είναι δουλικός. Η επίθεση αυτή υπσοτηρίζεται και από τους εγχώριους πράκτορές της στο ΠΑΣΟΚ και τον Συνασπισμό, και την "Αριστερή Διανόηση". Η κατάσταση μού θυμίζει ακριβώς την περίπτωση των περσυνών υποκλοπών: Μιά στημένη προβοκάτσια σε βάρος του Καραμανλή (και της απροθυμίας του να συμμορφωθεί) την οποία έτρεξαν να ερμηνεύσουν αντικυβερνητικά οι πασοκοπράκτορες.   Ας θυμιθούμε πώς παίχτηκε η υπόθεση "των υποκλοπών" πέρσυ. Το ΠΑΣΟΚ, αντί να μιλήσει για την αμερικάνικη πρεσβεία, μίλαγε αντικυβερνητικά. Είχες την εντύπωση ότι υλοποιεί ένα σχέδιο. Ελάχιστες μέρες μετά, η Ντόρα Μπακογιάννη έγινε Υπουργός Εξωτερικών...  2) Αφού λοιπόν ΕΤΣΙ έχουν τα πράγματα, γιατί δεν τα λεμε με το όνομά τους; ΚΑΜΕΝΕ ΟΛΥΜΠΙΕ, ΕΔΩ ΜΙΛΑΕΙ ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ, ΕΔΩ ΘΕΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ) ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΟΤΑΝ ΕΠΙΤΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ.  ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.  Η υπέρβαση των διχασμών που λες, πολλή σωστά, έχει να κάνει με την αυτονόητη συνεπεια να συνειδητοποιήσουμε ότι η (πρώην} αριστερά, είναι πλέον δεξιά.   ΠΑΛΙΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ.

ΠΑΛΙΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ

	2. 07-09-2007 21:02
	Much Ado About Nothing 7-9-07  Διάβασα, με όση προσοχή και ικανότητα συγκέντρωσης διαθέτω, τις 16 ενότητες αλλά δεν μπόρεσα να βγάλω το \"ζουμί\", την ταμπακιέρα που λέμε σε άλλες περιπτώσεις.  Γιαυτό θα περιοριστώ στα στοιχειώδη.  Ποιοί είναι, έστω ενδεικτικά, χωρίς αποδείξεις, αδερφέ, οι οργανωμένοι εμπρηστές;  Έχει κανείς σας μετρήσει πόσα πολυκαρβονικά μπουκάλια νερού είναι πεταμένα στα ρείθρα, 100, ας πούμε, μέτρων, ΟΠΟΙΟΑΣΔΗΠΟΤΕ εθνικής ή επαρχιακής οδού;  Κάντε το.  Και μετά πάρτε ένα και περιστρέψτε το με ήλιο πάνω σε ξερά χόρτα...  Και προτού ξαναβρούμε πίσω από τις πυρκαγιές την ...Οχράνα, την Ιντέλιτζενς Σέρβις, την CIA, τον UCK, ας διαβάσουμε στο \"Paul et Virginie\" πως ανάβεις φωτιά τρίβοντας δυό ξύλα...  Βολικές οι συνομωσίες, μόνο που συνήθως δεν είναι οι πραγματικές αιτίες για το χάλι μας αλλά η \"μπουζουριέρα\" της ανικανότητάς μας, να φερθούμε σαν κοινωνικά ατομα πρώτα-πρώτα , μετά ως πολίτες, άρχοντες-ψηφοφόροι, μετά ως ταγοί-υπηρέτες...  Όσο για την ιστορική αλήθεια εγώ μένω σε κείνη τη γνώμη που λέει ότι υπάρχουν τόσες ιστορικές αλήθειες, όσες και οι ιστορικοί... Όποιος ψάχνει την ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ, βοήθειά του. Κι όποιον νομίζει ότι τήν βρήκε αυτή τη ΜΙΑ, ας τόν απομονώσουμε. Ή φασίστας ή φευγάτος πρέπει να είναι. Ως κι ο Αϊνστάϊν έχει ασχοληθεί μ\' αυτό...  Ή μπορεί να είναι μίσθαρνο όργανο της Α.Λ.Ο.Γ.Α.Θ.(*), οπότε πάλι απομόνωση τού χρειάζεται.  Τελειώνω με ένα προσωπικό πρόβλημα: Κάπως άσχημα αισθάνομαι, όταν ο Ζαχαριάδης κι η παρέα του ονομάζονται ή υπονοούνται \"αριστεροί\". Πέρασαν κάπου 70 χρόνια πιά, δεν επιτρέπεται να λέμε τέτοια.  Αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη  ο ...παμπάλαιος συναγωνιστής (ποτέ σύν-τροφος!)  Ναπολέων Παπαδόπουλος   (*)Αιματοβαμμένη Ληστρική Οργάνωσις των επί Γης Αντιπροσώπων του Θεού

Ναπολέων Παπαδόπουλος

	3. 08-09-2007 14:42
	ΜΟΝΟΚΟΝΔΥΛΙΑ Συμφωνώ με «ΚΑΜΕΝΟ» ΚΑΙ «ΠΑΛΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ»  Ακόμα γεύομαι τη στράτα που μας βάζει ο «Ολύμπιος» και τη χειραφέτηση που μας παρέχει ο «ΠΑΛΙΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ».  Μονοκονδυλιά είναι η αγάπη και η πίστη, τα άλλα (χρειαζούμενα και χρήσιμα) αφορούν το σχέδιο που δεν αναστατώνει αλλά υπηρετεί, δεν υπονομεύει αλλά προάγει τη μονοκονδυλιά.  Ευθύνη: να μην ξεθωριάσει η μονοκονδυλιά, ακόμα και σε βάρος του σχεδίου, για να είναι πάντα ανθρώπινο το πρόσταγμα.  Η κριτική σκέψη μέρος του σχεδίου, δηλαδή ακόλουθο και όχι πρότερο, δεν παραβιάζει τα ουσιώδη.  Πρωτογενής Άρνηση στη φόρμα που παράγει δικαιούχους του παντός και υπηρετούντες το τίποτα.  Οι εμπρησμοί έκαψαν το σχέδιο (το κράτος του αγριορωμιού) για να πλήξουν την διαρκώς πληττόμενη μονοκονδυλιά (χωρίς αυτήν αύριο δεν θα μπορείς να γράψεις ούτε το όνομά σου).  Ο Καραμανλής προηγείται του Παπανδρέου όχι κυρίως για την ικανότητά του αλλά για την ηθική του υπεροχή. Απ΄ αυτήν την άποψη παρέχει τη δυνατότητα (και τη χειραφέτηση) να ψηφιστεί ο Καραμανλής με αριστερά κριτήρια.  Ο κόσμος πιθανά να ψηφίσει όπως ο αλλόφρων που βγαίνει από τις φωτιές και ψάχνει κάπου να σωθεί ή να καεί πάλι.  Ο καπνός και ο πόνος σύμμαχος πάλι των μικρών κομμάτων κι ας μην έχουν να πουν τίποτα.   Το τίποτα στο τίποτα γυρνάει έως να βρει την αλήθεια του.  Αλέκος Βαρβέρης

Αλέκος Βαρβέρης

	4. 08-09-2007 15:22
	ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙΣ Καλό Χειμώνα Φυλλομάντες,  Επιστροφή στα καμένα της συνεχούς ασυνειδησίας.  Εξαιρετικό το άρθρο –πόνημα ψυχής- του «ΚΑΜΕΝΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΥ».  Άξιο επίσης το σχόλιο του «ΠΑΛΙΟΎ (σας) ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ».  Αδυνατώ για την ώρα να τα «συναγωνιστώ» σε πνευματικό βάθος και συνειδησιακή ομορφιά.  Η προσπάθειά σας με ξαναζωντάνεψε, παρά την ηλικία μου. Μετέχω ευπρεπώς και με όλη μου τη διάθεση στο «νέο περιθώριο» που ενσαρκώνεται με την ανέλπιστη παρουσίας σας.  Ξαναγίνομαι πνευματικά παραγωγικός στα «αναδασωτέα» μυαλά μας.  Στα επίκαιρα τώρα.  Κύριοι επισκέπτες δώστε βάση σ’ αυτή την προσπάθεια.  ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙΣ να είσαι αριστερός και να ψηφίζεις Καραμανλή.  Επίσης μπορείς να κρίνεις τον Καραμανλή (και να τον καταψηφίζεις) αν τον υπερβαίνεις. Με πασοκικά κριτήρια δεν ευσταθεί καμία τέτοια κριτική, είναι εξ ορισμού μικρότητα. Επίσης θλίβομε ειλικρινά για τον Αλαβάνο, αλλά με πρόλαβε ο Γιανναράς: «Μόνο οργή για τη μισθοφορική καπηλεία των οραμάτων της λαϊκής Αριστεράς».  Για το ΚΚΕ θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε απλώς να πει: «σας παραπέμπω στις παλιές μου δηλώσεις».  Να παραμείνουμε αριστεροί αντιμετωπίζοντας τα αρπαχτικά και τους δεξιούς ιδεολογικούς προσδιορισμούς της τρέχουσας αριστεράς.  Να παραμείνουμε ψύχραιμοι και δίκαιοι. Να στεναχωριόμαστε και να «ασεβούμε» σ’ αυτούς που δεν πιστεύουν σε τίποτα.  Πως το είχατε πει και εσείς. Ένα δίκαιο «γαμώτο που δεν περισσεύει».  «Φυλλοψάχτης»

ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ

	5. 08-09-2007 21:19
	ΚΑΙΝΑ (ΚΕΝΑ;) ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ Σημείωμα του "Φυλλομαντη"  Η τακτική αναγνωστρια "Χελιδόνα" μάς έστειλε ένα παθιασμένο κείμενο απολογισμού, προοπτικής και διαφωνίας για την τακτική που προτείνει ο Παλιός Σύντροφος για μία αριστερή ψήφο υπέρ του Καραμανλή.  "Με το ΠΑΣΟΚ τέλειωσα το 1981 και λίγο αργότερα, στα 17 μου, με την οργανωμένη αριστερά. Η σχέση μου με την αριστερή πολιτική σκέψη δεν έχει τελειώσει (ευτυχώς) ακόμη. Όμως σήμερα..."  Η Θέση της Χελιδόνας είναι ούτως ή άλλως δημιουργική και στέρεη - με τον τρόπο της. Θυμός αναζήτησης, όχι ουράς. Να ακούσουμε. Να συζητήσουμε λοιπόν...  Δημοσιεύουμε την αποψη της Χελιδόνας στη γνωστή μας πια στήλη "ΔΙΑΦΩΝΩ..."  Ο Φυλλομάντης

ΧΕΛΙΔΟΝΑ

	6. 11-09-2007 16:44
	Καθρέφτισμα "Πιο πολύ κι από τη πυρκαγιά, πρέπει κανείς να σβήνει την ύβρη" Ηράκλειτος  Αγαπητέ Φυλλομάντη ευχαριστώ, προκαταβολικά, για την φιλοξενία. Επίτρεψέ μου ένα σχόλιο με την μορφή καθρεφτίσματος: δηλαδή, πώς μπορεί να αισθανθεί ένας σκεπτόμενος πολίτης (όπου σκεπτόμενος σημαίνει, εκτός των άλλων, ότι επιτρέπει εαυτόν τον στοχασμό, ανατρέχει σε διάφορες πηγές και αφήνει και άλλες φωνές,εκτός της δικής του, να ακουστούν) διαβάζοντας "τα πύρινα και τα μέτωπα" και τα ακολουθούντα σχόλια. Αρχικά, λοιπόν, ένα αίσθημα απομόνωσης μπλεγμένο, ηδονικά(;) με φόβο και καχυποψία. Κατεβασμένα ρολά, λιγοστό φως, σκυμμένο κεφάλι πάνω από χιλιογραμμένα σημειώματα και παραπομπές, κατανοητές μονάχα από τον δημιουργό τους.  Κατόπιν, και σε συνέχεια με τα παραπάνω, με προβλημάτισε η απουσία της έννοιας του διαλόγου: πιο απλά, ούτε μία ουσιαστική ερώτηση δεν αναδύεται από το κεντρικό κείμενο και από τα περισσότερα των σχολίων. Ερωτήσεις όπως: πώς αντιλαμβάνεστε αυτά που γράφω; πώς το σκέφτεστε εσείς; πόσο εύκολο είναι να δεχθούμε ότι η χώρα καρβουνιάστηκε, πριν ακόμα αναζητήσουμε τους υπεύθυνους; πόσο εθισμένος μπορεί να είμαι στην δημιουργία σεναρίων, στην προώθηση ασαφών νοημάτων (ειδικότερα όταν σχεδόν κάθε πρόταση που γράφω μπορεί να διαβαστεί με περισσότερο από έναν τρόπους) αφήνοντας να εννοηθεί ότι "όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και πού πηγαίνει"; Οι ερωτήσεις, ακόμα και αν είναι τόσο αφελείς όσο το "πού είναι οι αποδείξεις;" πάντα πηγαίνουν τα πράγματα μπροστά.  Τέλος, πού βρίσκεται η ταπείνωση και η ευλάβεια όταν με πολύ ευφυή και χαρισματικό τρόπο αποκλείω τον "άλλον" (ή την άλλην αν προτιμάτε) προτάσσοντας την ΜΙΑ (;) αλήθεια ως την δίοδο από το τέλμα; Τελειώνοντας, η εκτίμησή μου είναι πως ως κακοποιημένοι πολίτες (ανεξαρτήτως ηλικία, φύλου, καταγωγής κ.ά) είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε: πόσο ακόμα θα επιτρέπω να με κακοποιούν; πόσο ακόμα θε επιτρέπω να κακοποιούν ερήμην μου και/ή στο όνομά μου; ποια διαδικασία θα επιτρέψει την απόλαυση της συμμετοχής και της συνεργασίας έξω από το σκοτεινό σπίτι που είμαι κλεισμένος μοιρολογώντας τον Χαμένο Παράδεισο;   Φιλικά Δημήτρης

Δημήτρης Δημητριάδης

	7. 13-09-2007 21:12
	ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ (για το σχόλιο του Δημήτρη Δημητριάδη)  Αγαπητέ φίλε Δημήτρη,  Δεν σου κρύβω ότι με μπέρδεψες και μου γεννήθηκαν ερωτήματα. Διάβασα και εγώ όπως κι εσύ το άρθρο «ΤΑ ΠΥΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ».  Ειλικρινά δεν διαισθάνθηκα ότι δεν μου απευθύνεται ή ότι δεν με εντάσσει σε ένα διάλογο. Δεν αποκλείω να έκανα ένα πιο ρηχό διάβασμα από εσένα.  Ωστόσο μια κατάθεση –τοποθέτηση δεν παράγει διάλογο με φράσεις του τύπου «πώς αντιλαμβάνεστε αυτά που γράφω;» ή «πώς το σκέφτεστε εσείς;», διότι είναι δεδομένο ότι η έκθεση απόψεων ακριβώς σ’ αυτό στοχεύει. Να προβληματίσει, να διαμορφώσει νέους συλλογισμούς και βεβαίως να επιδράσει στο σκεπτικό του αναγνώστη.  Η ουσιαστική ταπεινότητα του, άγνωστου σε εμένα, συγγραφέα θεμελιώνεται στη φράση: συνανόητοι. Ένα ύφος το οποίο καταρχήν διαφέρει και αντιτίθεται σε αλαζονικές τάσεις, γνωστές σε όλους μας. Πνεύμα αποκλεισμού, όταν άλλωστε με καθρεφτίζει, δεν εντοπίζω.  Εγώ θα το διαβάσω προσεκτικότερα και με την παραδοχή αυτή βρίσκω το θάρρος να σου ζητήσω να κάνεις το ίδιο, διότι το κορυφαίο για μένα ζήτημα στην επικοινωνία δεν είναι να συμφωνήσουν οι άνθρωποι αλλά να συνεννοηθούν και να … ομονοήσουν.  Αναμένω μια αναλυτικότερη συζήτηση  Φιλικά,  Αλέκος Βαρβέρης

ΑΛΕΚΟΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ

	8. 24-07-2008 19:18
	ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (Σημείωμα του "Φυλλομάντη",  Ο Καμένος Ολύμπιος, έστειλε μία απάντηση (παθιασμένη και επίκεντρη - όπως ακριβώς την περιμέναμε...) στην οποία σχολιάζει τη συζήτηση που προκλήθηκε με αφορμή το ανωτέρω άρθρο του.  Για να διευκολύνουμε τη συζήτηση, δημοσιεύουμε την απάντησή του όχι εδώ, αλλά στη στήλη "ΔΙΑΛΟΓΟΣ"  14.09.2007  Φυλλομαντης

ΚΑΜΕΝΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ