Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

(Δημοσίευση: 4 Ἀπριλίου 2007)

Κάθονταν κάτω απ' τη μουριά κι αγνάντευε όταν του 'φεραν το βιβλίο. Του 'ριξε μια ματιά...

Κατά περίεργο τρόπο ήξερε από ιστορία. Έτσι, τούτη τη δεύτερη εικρτή  την περίμενε. Και μάλιστα απ' αυτούς ακριβώς, τους προοδευτικούς διανοούμενους. Ξέρει ότι δεν μπορείς να μιλήσεις για μιάν επανάσταση άμα είσαι ξεδοντιασμένος. Ότι άμα κρατιέσαι μέσα στον ορίζοντα που σού επιβάλλουν άλλοι, δεν μπορείς να μιλήσεις  για πράξεις π' άνοιξαν ορίζοντες. Το νόημα σού διαφεύγει. Ξέρει ότι οι μάχες μέσα στην ιστορία ακολουθήθηκαν πάντοτε από μάχες γύρω απ' την ιστορία. Όπως και να το πεις, κατά περίεργο τρόπο ήξερε πώς «γράφεται» το πράμα. Ότι όποιος δεν είναι έτοιμος να δημιουργήσει ιστορία δεν μπορεί ούτε να τη συγγράψει.

Τού 'πε ο γραμματικός ότι τό 'γραψαν καθηγητές Πανεπιστημίου. Άστραψε. «Από πού, ορέ, μάθανε από ιστορία όλοι αυτοί οι καλαμαράδες; Ιστορία είναι μνήμη ορέ, και σπαθί π' ανοίγει δρόμους. Δρόμους για τη ζωή ή δρόμους για το θάνατο. Τί ξέρουν αυτοί από τούτα; Γι αυτούς όλοι εμείς που πολεμησαμε δεν κουβαλήσαμε στην πλάτη αξίες, είμαστε απλοί δράστες συμβάντων! Μιλάμε τη γλώσσα που δεν θέλουν να μιλιέται, τούς είναι αγκάθι. Γι' αυτούς δεν είμαστε τίποτα περσότερο από ...βιογραφίες. Ενοχλητικές μάλιστα».

Όλους αυτούς τους φανταχτερούς και ψευδεπίγραφους, τούς ήξερε. Κατά περίεργο τρόπο ήξερε ότι αυτό ακριβώς ήταν πάντα οι προοδευτικοί διανοούμενοι. Ξένοι απ' τους αγώνες, νέμονται μόνο το αποτέλεσμα. Τούς είχε και στον καιρό του. Τα ίδια κάνανε. Φυλακίστηκε απ' αυτούς ακριβώς που διακινούν και διακονούν σήμερα το βιβλίο Ιστορίας. Γι' αυτό δεν του κάνει εντύπωση τούτο το παληόχαρτο. Υποταγμένη αφήγηση υποταγμένων ανθρώπων. «Τον κώλο βάνεις μάγειρα, σκατά θα μαγειρέψει» μουρμούρισε...

Γιάννης Μεμαῖος, Ἀπρίλης 2007