ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΛΑΡΓΟΙ

(Δημοσίευση: 15 Νοεμβρίου 2010) Ὁ Δημήτρης Τζουβάνος ἐπιχειρεῖ νὰ συμβάλει στὴν ἀποπλαστογράφηση τοῦ πολύμορφου, ἀντιφατικοῦ ἀλλὰ μὲ εὐανάγνωστο πολιτικὸ προσανατολισμό "μηνύματος" τῶν Περιφερειακῶν καὶ Τοπικῶν Ἐκλογῶν. Ἀπευθύνεται ἰδίως σὲ ὅσους ἀναζητοῦν καὶ θέλουν νὰ καταλάβουν πὼς τὸ "ἐπίδικο" τῆς περιόδου ποὺ διανύουμε ἀφορᾶ τόσο τὸ αἴτημα γιὰ ἀλλαγὴ τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ὅσο καὶ τὴν δική τους ἰδιαίτερη ὑποκειμενικὴ κρίση.

ΚΡΥΦΟ

Περιεχόμενα τοῦ ἄρθρου:

1. Βηματα κι αιωρηση

Η αναγνωση του πολιτικου τοπιου, καθως και των εκλογικων μηνυματων δεν εξαντλειται ουτε στα προφανη ουτε στα σεναρια της παραπολιτικης δημοσιογραφιας. Απαιτει υποκειμενικη-υποκειμενοποιητικη ματια, μ' ολους εδώ τους κινδυνους ενός ανεδαφικου υποκειμενισμου. Ωστοσο το να διαπιστωνει κανεις «αποπολιτικοποιηση και συντηρητικη στροφη» στις τελευταιες ευρωεκλογες και να αναγκαζεται σημερα να διαπιστωσει στις πολυμορφες κοινωνικες αντιστασεις -με κορυφωση την εκλογικη αποχη- την απορριψη του πολιτικου συστήματος και το αιτημα για αλλαγη του, σημαινει αδυναμια αναγνωσης των πραγματων και χασιμο χρονου...

...Το να διακρινει κανεις τα ειδικοτερα κι ενοποιητικα κοινωνικα αιτηματα που εκφραζονται αντιφατικα και ανολοκληρωτα στις διαφορες συγκυριες, το να προσεγγισει κι αποδελτιωσει τα ουσιαστικα πολιτικα επιδικα κάθε φορα, αποτελει ένα θεμα ειδικοτερης θεωρησης, κι όχι «καθαρης αναγνωσης», και φυσικα αντικειμενο διαλογου και παραπερα επεξεργασιας.

Ταυτοχρονα οι εμπειριες των εξελιξεων, αποτελουν παντα μια προκληση-δοκιμασια για τα βασικα στοιχεια της ιδεολογικης μας αλλοτριωσης - το αλλοτριο ονειρο, τον ψευδορεαλισμο, τον τροπο σκεψης μας.

Στις τελευταιες ΤΑ εκλογες, είναι σαφη τα βηματα ριζοσπαστισμου που εχει κανει η κοινωνια, τα πολιτικα αδιέξοδα που αντιμετωπιζει, η αντιστοιχη ανεπαρκεια των πολιτικων εναλλακτικων που της προσφερονται, η διατηρηση της πρωτοβουλιας στις συστημικες πολιτικες. Αν εχουν γινει ή γινουν μ' αυτή την ευκαιρια και καποια βηματα κατανοησης των πραγματων εστω σε θυλακες της αντισυστημικης διανοησης, τοτε διαμορφωνονται καποιες δυνατοτητες μιας συγκλισης σε οπτικες και πρακτικές που συναντουν τις κοινωνικες αναγκες. Η ως τωρα εμπειρια δειχνει ότι αυτό είναι δυσκολο στους ιδεολογικους-θεωρητικους ορους της ημι-οργανικης διανοησής μας. Οι ζυμωσεις ωστοσο θα ενταθουν την επομενη περιοδο και οι προκλησεις για τον καθενα θα είναι εκει.

2. Παγίδευση

Μια απλη ματια στα εκλογικα αποτελεσματα μας δινει την εικονα μιας κοινωνιας παγιδευμενης αναμεσα στην αγανακτησή της και την πολιτική αδυναμια της. Αγανακτηση που με αιχμη τα οικονομικα μετρα και τα απανωτα τερτιπια εξαπατησης, ανακαλει τη συνολικη της αντιπαλοτητα στο πολιτικο συστημα. Και πολιτικη αδυναμια που αφορα τοσο την απορριψη των ανακυκλωτικων επιλογων που της προσφερει το συστημα, οσο και την αγνοιά της για το παραπερα. Το πώς δηλ. θα μπορουσε να ξεπερασει το πολιτικο αυτό συστημα, σε ανθρωπινη κατευθυνση (δηλ. μακρυα από μετωπισμους κι ολοκληρωτισμους) και μαχητικα μεν, πλην χωρις τυχοδιωκτισμους και μειζονες περιπετειες. Πολιτικη αδυναμια που συνοψιζεται στην απουσια τετοιας αξιοπιστης εναλλακτικης, δηλ. στην υστερηση των ιδιων των κοινωνικων πρωτοποριων, που δεν (ιδεο)θελουν και δεν (ιδεο)βλεπουν μια τετοια αναγκαια λύση, ασφαλως μεσα απ' τα γυαλια τους, τα παλια. Μια λύση, ως στρατηγικη κατ' αρχην, περαν των επι μερους δυσκολιων που είναι αλλης ταξης προβλημα, ασχετα απ' το ότι ο μεσος πολιτης αντιλαμβανεται το ολο θεμα ως ενιαιο.

Ετσι η πολιτικη αδυναμια, δεν αφορα τον ελλειπη δηθεν ριζοσπαστισμο της κοινωνιας που δεν της επιτρεπει να ακολουθησει παλαιομετωπικους και κοινωνικοδιχαστικους δρομους. Ως προς αυτό η κοινωνια είναι υπερωριμη, ξερει πως δεν υπαρχει αριστερη-μετωπικη διεξοδος, δεν τη θελει εξ ωριμοτητας, κι αν ακομα ενεδιδε στον εκβιασμο αποδοχής της (υπο απιθανες πχ. συνθηκες), ένα εκβιασμο τυπου Αλεκας, Αλεξη, Αλεκου κ.α, ένα εκβιασμο χειροτερο απ' αυτόν του ΓΠ, αυτό θα αποτελουσε ιστορικη παλινδρομηση με κάθε εννοια. Κι αυτό είναι φυσικο, όχι γιατι ο πειθαναγκασμος (που εν παροδω, αναγνωριζεται όπως κι αν μεταμφιεστει) εν γενει δεν περναει (εστω προσωρινα), αλλά γιατι η κοινωνια χρειαζεται και ζητα την αυτο-ελευθερωσή της κι όχι τη «σωστη διανομη μεσα απ' το σωστο καπέλο» που νομιζει και διακινει η κεϋνσταλινικη αριστερα. Η κοινωνια ξερει καλυτερα απ' τις ντουντούκες το νοημα των αλυσιδων που έχει να χασει κι έχει αποφασισει ότι αριστερα τελος. Κι αυτό θα πει ότι θα επιλεγει ένα εκβιασμενο μη χειρον και θα υψωνει μια σημαια αναγκης, δεν θα «μαζικοποιησει» ωστοσο τα κομματα του αριστερου υποκειμενισμου. Αυτό καθολου δεν σημαινει τη ματαιωση των αριστερων ως ανθρωπων, αλλ' αντιθετα την προσκληση-προκληση εξανθρωπισμου κι αντιστοιχης πολιτικοποίησής τους. Ας μην εκπλησσεται εδώ κανεις κι ας μην αγανακτει κρυμμενος στην αγνοιά του και τα αυτο-δίκια του. Το «ταξικο μισος» της σταλινικης διδαχης και κουλτουρας και ο ρητος «επιστημονικος αντιανθρωπισμος» των ευρωσταλινικης ανανεωσης, πιανονται στον αερα απ' την κοινωνια, περα από αναλυσεις και λόγια, διαβαζονται στις φατσες και τις τρίμπλες, χάνουν αναφανδον στη σύγκρισή τους με τις κεντρωες σκατόφατσες κι απάτες - πρεπει να το πάρουμε χαμπαρι επιτελους.

3. Απορριψη και Συγκρατηση

Εχουμε ετσι (στον α' γυρο οπου και γινεται η βασικη καταγραφη των μηνυματων) μια πολλαπλη εκφραση απορριψης συνολικα του πολ. συστήματος, μεγαλυτερη απ' ό,τι δειχνουν τα ηδη εντυπωσιακα νουμερα, αν συνυπολογισει κανεις το αυξημενο «τοπικο» ενδιαφερον στις εκλογες αυτές. Μια αποχη του 40% (καπου εφτασε το 98 % ενώ στην Αττικη πλησιασε το 60 %) που μαζι με τα Ακυρα-Λευκα (που επιασαν το 10 % των ψηφισαντων) αθροιζεται σε 46 % ενός καταμουτρου φτού. Που στρογγυλευει σε 50% αν εδώ συνυπολογισουμε και το ~ 7% των μη κομματικων-ανεξαρτητων υποψηφιων. Και που επιβεβαιωνεται στο 55% της αποχης του β' γυρου. Αυτό όμως που έχει ιδιαιτερη σημασια είναι ότι τα παραπανω ποσοστα, στις νεες ηλικιες είναι πολύ μεγαλυτερα, κι εδώ είναι η μειζων καταδειξη της κρίσης του πολιτικου συστηματος.

Αλλά και στα εγκυρα, οπου το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αθροισαν μολις 66% (στην Αττικη ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, αθροισαν μονο το 50% των εγκυρων & το 20% των ψηφοφορων), η απορριψη είναι επισης σαφης. Στα δεδομενα αυτά η μικροπρωτιά (2 μοναδες) του ΠΑΣΟΚ και η ημι-ανάκαμψη της ΝΔ εχουν μικρη σημασια, ενώ η δημοκρατικη νομιμοποιηση της κυβερνησης καταδεικνυεται πλασματικη παρα τις οριακες νικες του β' γυρου σε Αττικη, Αθηνα και Θεσσαλονικη. Ομοιως οι σχετικοι μουδιασμενοι ψευτοπανηγυρισμοι είναι αστειοι ενώ η ΓΠ μετεκλογικη δηλωση πως «αυτή ακριβως την αλλαγη θελει ο λαος» αποτελει και μια επιπλεον κοροϊδια στον κοσμο.

Το επισης σημαντικο εδώ είναι ότι ο δικομματισμος, περιορισμενος στα 2/3 των εγκυρων & μολις στο 1/3 των ψηφοφορων, θα χρειαστει συντομα δεκανικια. Το κομματικο τοπιο πιεζεται πλέον να διαμορφωθει και στην προοπτικη ειδικοτερων κυβερνητικων συνεργασιων, με τη διασταση αυτή να ενσωματωνεται στο στοιχημα της γενικοτερης ανασυνθεσης του πολιτικου συστηματος. Ένα στοιχημα οπου την πρωτοβουλια στο συστημικο παρασκηνιο διατηρει η ΚΑ με καθαρο πλεονεκτημα απεναντι στην ΚΔ, πολύ περισσοτερο αφου η Ντορα και η ΔΑ αποτελουν ηδη τα πρωτα προγεφυρωματα.

Η απορριψη όμως αυτή του συστήματος, όπως εχουμε κι αλλου επισημανει, δεν είναι μονοτονα αυξουσα, δεν βρισκεται εκτος εμβελειας των συστημικων χειρισμων, και μαλιστα η εξελιξη της εμπλεκει παντα τοσο την κοινωνικη αυτοκατανοηση οσο και τις γενικοτερες εξελιξεις, μακρυα από ιδεολογηματα ταυτολογικης συνεπειας.

Ετσι ειδαμε πλαϊ στην απορριψη, μια καποια στηριξη της κυβερνητικης πολιτικης, που επιβεβαιωθηκε στο β' γυρο των εκλογων, οριακα αλλά κι εντυπωσιακα.

Η στηριξη αυτή, και δημοσκοπικα επιβεβαιωμενη ως το καλοκαιρι παρα τα σκληρα μετρα, αρχισε να αποσυρεται οσο τα κυβερνητικα τερτιπια εντεινονταν, οσο οι εξεταστικες αναδεικνυαν τον πραγματικο τους χαρακτηρα, οσο η περισυνη προεκλογικη εξαπατηση αποκαλυπτόταν, οσο το κυνηγι της μεγαλης φοροδιαφυγης μετατρεπόταν σε χαριστικές περαιώσεις, οσο τα σκληρα μετρα αποκαλυπτονταν ματαια κι ατερμονα. Υπαρχει όμως παραλληλα η επιγνωση των πραγματικων δυσκολιων και των παραπερα κινδυνων στη χωρα, και βεβαια η πληρης αναξιοπιστια του αντιπολιτευτικου λογου. Η λεπτη ισορροπια εδώ μεταξυ του πικρου τωρα και του μη χειροτερα, προεκλογικα εξελισσόταν προς την πλευρά της πλήρους κυβερνητικης αποδοκιμασίας κι εκφρασθηκε στις δημοσκοπησεις.

Την εξελιξη αυτή ανεκοψε η ΓΠ απειλη για εκλογες σε περιπτωση αποδοκιμασιας του. Ανεξαρτητα απ' την ασαφεια του πηχυ εδώ, η φιλολογία της μπλοφας δεν έχει ουσια, αφου είναι σαφες ότι χωρις στοιχειωδη κοινωνικη ανοχη, δηλ. μεσα σε μια κατασταση ομηριας σαν αυτή που ειχε περιελθει κι ο Κ.Κ., η μονη λύση του ΓΠ ηταν να παραδωσει τα κλειδια, και την ευθυνη της χωρας. Το διλημμα ΓΠ ή χαος, πίσω απ' την απειλη των εκλογων ειχε πραγματικο αντικρυσμα μπροστα στο μεγαλυτερο χαος των αντιπολιτευτικων προτασεων, ενώ εξακολουθεί να επικρέμαται στον οριζοντα.

Κατι που αγνοει παραπερα η μαντικη μπλοφολογια, είναι ότι στα επιδικα του ΓΠ, δεν βρισκεται απλως η στηριξη των σκληρων μετρων αλλά η στρατηγικη πρωτοβουλια της ΚΑ, η στρατηγική δικαίωση κι αναπαραγωγή της. Προκειται για στρατηγικο κι όχι μετρολογικο εκβιασμο με πραγματικο αντικρυσμα, όπως διαισθανεται ο κοσμος ολος κι όπως τον αποσιωπουν οι αναλυτες και η αντιπολιτευση.

Ο εκβιασμος αυτος αποτελει πολιτικη εκφραση του συστημικου Δομικου Εκβιασμου (βλ. «Λογαριασμο», Κ.8) ο οποιος έχει παρει διαφορες επικαιρες μορφες όπως Μνημονιο ή Σταση Πληρωμων και Στηριξη της ΚΑ ή Χειροτερα, ενώ θα ακολουθησει η μορφη Παραταση-Ενταση Μετρων ή Εκποιησεις και πιθανον Πτωχευση ή Εθνικες Παραχωρησεις.

4. Αυτοδιοικηση και Βορρας-Νοτος

Υπαρχει και η Π.Α. - Τ.Α. οψη των εκλογων, παρα την εντονη πολιτικοποιησή τους. Οι περιφερειακες και δημοτικες εκλογες είναι φυσικα παντα βαθυτατα πολιτικες ενώ η από-πολιτικοποιήση τους απλως υπογραμμιζει την απουσια επιδικων περιφερειακων πολιτικων, δηλ. «λευκη ηγεμονια» της κυριαρχης πολυδρομης πολιτικης. Η αποπολιτικοποιηση αυτή γινεται με το επιχειρημα ότι πολιτικοποιηση = κομματικοποιηση = στειρος μικροκομματισμος. Κι ενώ αυτό σαφως ισχυει στο αθλιο συστημα μας, απεναντι του δεν βρισκεται καποια πολιτικη με εθνικη, περιφερειακη και τοπικη αρθρωση, αλλά «προσωπα ικανα κι αξιοπιστα» να κινηθουν περα απ' το μικροκομματισμο καθως και ικανα να «διεκδικησουν» κονδυλια κτλ. Περα απ' την αθλιοτητα και το αναντικρυστο της «διεκδικησης» (περιπου, τα κονδυλια είναι μοιρασμενα, στο πλαισιο των Αναπτ. Προγραμματων και των γενικοτερων περιφερειακων πολιτικων), τα «προσωπα» απεναντι στους μηχανισμους αποτελουν θετικο στοιχειο, οι «προσωπικες πολιτικες» όμως εναντι «συλλογικα καθορισμενων μακρο-πολιτικων για την ΤΑ» αποτελουν επισης από-πολιτικοποιηση. Φυσικα, η κυριαρχη πολιτικη θετει ερημην τοπικων ή ευρυτερων κοινωνικων συλλογικοτητων τις προτεραιοτητες τις οποιες αφ' ενός θεσμιζει κι αφ' ετερου υποστηριζει οικονομικα μεσα απ' τα αντιστοιχα προγραμματα. Αυτό δεν μειωνει την σημασια εκλογης «καταλληλων» τοπικων αρχοντων, κυριως όμως υπογραμμιζει την πολυεπιπεδη πολιτικη φυση των ΤΑ εκλογων. Η σχεση τους με τη διαμορφωση μιας κοινωνούσας τοπικοτητας και η ταυτοχρονη εθνικη αρθρωση της, είναι ένα απ' τα πιο βασικα ζητηματα εδώ.

Παρ' ότι η ΠΑ-ΤΑ συγκροτηση κι εκλογες, ειχαν εντονα τα σημαδια του αθλιου συστήματος μας (περαν της πολιτικης τους εντασης, τελευταια) στην πεπατημενη και της από 20ετιας εκσυχρονιστικης αποκεντρωσης, αποτελουν βηματα με θετικα στοιχεια στην κοινωνικοπολιτικη προοπτικη. Εστω κι αν βραχυχρονιως εξυπηρετουν -όπως όλες οι θεσμισεις- τη λογικη κι αναπαραγωγη του εμπνευστη τους.

Ας μη μας διαφυγει ακομα μια άλλη οψη των πολιτικων μας πραγματων που στις εκλογες αυτές αποτυπωθηκε καθαροτερα, αφου κεντρικο-πολιτικος και τοπικο-πολιτιστικος χαρακτηρας συνδυαστηκαν καλυτερα στο περιφερειακο επιπεδο. Μιλουμε για το μπλε της βορειας Ελλαδας και το πρασινο της νοτιας - αναμεσα σε Βολο και Λαμια η χωρα κοβεται στα δυο. Η κοινωνικοοικονομικη και γενικοτερα η πολιτισμικη διαφοροποιηση εδώ είναι σαφης, με τις κακες της πλευρες ν' αντιστοιχουν σ' αυτές της ΚΔ & ΚΑ. Η πλεγματικη φοβικοτητα του ΚΔ βορρα και το θρασυτατο ξεσαλωμα του ΚΑ νοτου, δυο κεντρωα (δηλ. στασιμα κι επιθετικα) σαρακια που τρωνε τις σαρκες της χωρας απ' την κορφη ως τα νυχια. Την εικονα του ανω διχαστικου τοπιου δεν αλλαζει η πρασινη εξαιρεση της ΑΜΘ, απλως την εξειδικευει στο φως των μουσουλμανικων ιδιαιτεροτητων και των πρασινων εκει πολιτικων (εγκληματων). Ουτε η οριακα πρασινη Θεσ/νικη που ψαχνει περισσοτερο να αρνηθει παρα να υπερβει τον εαυτο της. Η διχρωμη αυτή πραγματικοτητα, περαν πολλων αλλων, πρεπει να αποτελεσει και στοιχειο αυτοσυνειδησιας κι αλληλοκατανοησης στη χωρα, στοιχειο συγκρουσης με το διχρωμο επαρχιωτισμο που κατεχει το χωρο του κοινου τοπου, δηλ. το χωρο των υπερβασεων.

5. Το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ του 12%, δεν έχει ουσιαστικο λογο να πανηγυριζει και σοφά δεν πανηγυρισε. Εχοντας πείρα στην αναγνωση των πραγματων, βλεπει ότι η αντισυστημικη εκρηξη δεν είναι στο απυροβλητο των συστημικων χειρισμων, όπως απεδειξε μερικως και ο β' γυρος. Κι επισης ξερει καλυτερα από κάθε αλλον, ότι τα ποσοστα του είναι πλασματικα οσο και περαστικα. Πλασματικα, γιατι στο φοντο της τεραστιας αποχης, η πολύ μικροτερη αποχη των δικων του ψηφοφορων τα διογκωνουν. Και περαστικα γιατι οι προσθετοι ψηφοι του προερχονται κυριως από φιλελευθερα ΚΑ-αντιδεξια μεσοστρωματα, ουσιαστικα κεντρωα, που καμμια σχεση δεν εχουν (κι ουτε θα αποκτησουν) με την αριστερα, μεσοστρωματα που απεχθανονται την συριζα αγριοαριστερα οσο και τη λαϊκιστικη σοσιαλαριστερα, αλλά που θεωρουν προδομενες τις ιδιαιτερες προσδοκιες τους απ' τον ΓΠ.

Ας δουμε ακομα εδώ ποσο ευθραυστη είναι η εσωτερικη ισορροπια στην πολιτικη του ΚΚΕ, που εγκλωβιζει το ιδιο αλλά και την ευρυτερη αριστερα στην ΚΑ υποστηριξη. Αρκεσε ένα τρομοκρατικο πρωτοσελιδο του ΔΟΛ για «ανιερες συμμαχιες», για μια αμεση αντιδρασή του τετοια που κατηυθυνε εμμεσως τους ψηφοφορους του στη στηριξη - και την οριακη νικη - ΚΑ υποψηφιων στο β' γυρο.

Το ΚΚΕ θα προσπαθησει την επομενη περιοδο να μονοπωλησει το αντι-μνημονιακο ρευμα, ενώ θα δεχεται επιθεσεις (λυκο)φιλιας κι απ' τον ΣΥΝ. Την ίδια στιγμη θα πιεζεται όχι μονο απ' κυβερνητικα κομματα και τα μιντια, αλλά κι απ' τα ίδια τα προβληματα που θα αναδεικνυουν τις εκβιαστικες οψεις τους και τις κοινωνικοδιχαστικες απειλες τους. Το ΚΚΕ, κεντρικο προτυπο της θνησκουσας πολυμορφης αριστερας, θα είναι υποχρεωμενο να αντιμετωπισει τις αντιφασεις του σε οριακο τοπιο.

6. Ο ΛΑΟΣ

Η πτωση του ΛΑΟΣ κατω του 5%, ασφαλως κι αποτελει τιμωρητικη απαντηση στην «υπευθυνη σταση» του. Η κοινωνια ζητα ένα εκ δεξιων σεκιουριτά στις φιλελευθερες επιθεσεις (καταλαβε πριν τους αντιδεξιους ότι αιχμη επιθετικοτητας είναι το Κεντρο) αλλά μεχρις εκει, καθολου δε θελει μια δεξια ενισχυση της επιθεσης εναντιον της. Οι φαντασιωσεις του Καρατζαφερη για μειζονα ρυθμιστικο πολιτικο ρολο δεν εχουν κοινωνικο αντικρυσμα, βρισκονται εκτος ιστοριας, ανεξαρτητα από συγκυριακες μικροεπιτυχιες, χθεσινες ή αυριανες. Ο λογος είναι ότι «εθνικο-κοινωνικες» προσεγγισεις είναι εξ ορισμου επιφανειακες, εχουν εγγενη τα στοιχεια των απλουστευσεων και των πλαστογραφησεων, καθως και τα στοιχεια του παγωμενου ιδεατου «σωστου» που χαρακτηριζει τους ολοκληρωτισμους.

Τα στοιχεια αυτά συχνα πλεονεκτουν απεναντι στη φιλελευθερη επιθετικη γλίτσα και σχετικισμο, συχνα αποκρινονται στις αναγκες σταθερων που έχει η κοινωνια -και ιδιαιτερα η νεολαια του εφαλτηριου και η γερουσια της πολυθρονας- συχνα συναντιουνται με τις οντως εθνικες κι οντως κοινωνικες αναγκες, συχνα υπογραμμιζουν την αντιστοιχη αριστερη απουσια. Είναι ετσι ευκολο να κρυφτουν στα ορια μιας κριτικής αντιπολιτευσης, στα ορια μιας γενικης «σημανσης» των πραγματων όπως κάθε απλουστευση, οπου αλλωστε κομματα τυπου ΛΑΟΣ (δεξια κι αριστερα) είναι οντως χρησιμα, όπως ξερει ο κοσμος ολος, κι όχι απλως «δημοκρατικα ανεκτα» όπως θεωρει ψευδομενος, αερολογων και θεσμο-ακυρουμενος συμπας ο προοδευτισμος, του ακαδημαϊκου περιλαμβανομενου.

Εκτος όμως του δεικτικου-κριτικου αυτου χωρου (των κομματων «διαμαρτυριας», όπως τα τυπολογει η φιλελευθερη πολιτειολογια), στο χωρο των συνθεσεων κι όχι απλως των (ακουσιων) συμβολών, στο χωρο οπου οι απλουστευσεις του «σωστου» αλληλοσυγκρουνται, στο χωρο οπου η προκρουστεια «συνεπεια» των εμ-πυρων κριτων κι ορθοφυλάκων δεν φτουραει κι οπου η κουλτουρα τους δεν έχει καν προσβαση, στο χωρο οπου η προδοσια ενδημει αλλα κι οπου δινεται η κυρια μαχη εναντιον της, στο χωρο οπου το πραγματικο ζητημα είναι το κυριως πολιτικο, δηλ. η υπερβαση επι ποινη ξεβρακωματος, στο χωρο οπου τελος παντων τα πολιτικα παραμυθια συναντουν τα ορια τους και γινονται «υπευθυνη σταση», τα πραγματα παντα γινονται δυσκολα για οποιουσδηποτε ορθοτομους που δεν κοινωνουν, εστω κι αν είναι ασσοι στην «επικοινωνια», όπως είναι σιγουρα ο Καρατζαφερης.

7. Η λοιπη Αριστερα

Η κουβελικη Δημοκρατικη Αριστερα που επεμενε ως το τελος ότι στις εκλογες εκλεγουμε αυτοδιοικηση (παρ' ότι ο Γιωργος αλλαξε τραινο στο δρομο) ελαβε το 2% «μολις σε 3 μηνες» κι επενδυει στην ΚΑ συνοδοιπορια, δηλ. στην φιλελευθερη ΚΑ. Ο από χρονια κεντρωος εκφυλισμος της αριστερης ανανεωσης, διδασκει ότι η υπερβαση της αγριαριστερας όταν επιχειρειται με ορους (στενα) πολιτικους κι όχι (βαθεια) ιδεολογικους οδηγει στην ουρα του κεντρου - και δεν αφορα αυτό τη λογικη της χαζοσυνεπειας, ουτε την απαξιωση ανθρωπων σαν τον Κακουλιδη ή τον Χατζησωκρατη πχ. - ελπιζω καποιοι να το καταλαβουν εκει εγκαιρως, φιλε μου Ανδρεα Ν. Αν και θα είναι πλέον πολύ δυσκολο, ιδιως μετα τη νικη Καμινη-Μπουταρη που «δικαιωσε» την ΔΑ.

Ο ΣΥΝ του 4,5% φθινει διαρκως, και η πολυδιασπαση που επικαλειται δικαιολογητικα ο προεδρος του δεν αποτελει παρα επιβεβαιωση του πραγματος. Όπως εχουμε επισημανει κι αλλοτε, η κατιουσα αυτή υπογραμμιζει τις εγγενεις αντιφασεις κάθε κομμουνιστικης ανανεωσης -ακομα κι αυτης χωρις εργατες- μπροστα στα πραγματικα κοινωνικα προβληματα. Ας σημειωθει ότι η αποτυχια του ΣΥΝ μεγεθυνεται αν συνυπολογισουμε τον αντιμνημονιακο ουριο ανεμο - ο ΣΥΝ ηταν βασικος αντιμνημονιακος πολος. Μπορουμε ωστοσο να δουμε εδώ παραλληλα, ότι η αντι-μνημονιακη στενοτητα του ΣΥΝ υπογραμμιζε ακριβως την απουσια πολιτικης του, απομακρυνοντας ουσιαστικα τον ΣΥΝ απ' την αγωνιωδη αναζητηση πολιτικης εκφρασης της κοινωνιας. Πρεπει επισης να αξιολογηθει ότι η μετωπικη αγκαλια (παλια μου τεχνη κοσκινο) που ανοιξε στη «σοσιαλιστικη αριστερα» καθολου δεν τον βοηθησε, παρα την τηλεοπτικη προικα του Α. Μητροπουλου. Η «σοσιαλιστικη» στροφη του ΣΥΝ, ψευδης, μετωπικη κι όχι αναπλαστικη του ιδιου, δεν θα τον βοηθησει ουτε στο μελλον, παρά τα ανοιχτα στοιχηματα στο νέο κομματικο σκηνικο που του παρέχουν κάποιο χωρο αναπνοής. Η «σοσιαλιστικη αριστερα», των μετωπικων του προδιαγραφων, είναι μια καρικατουρα, ενώ αυτή (του ΠΑΣΟΚ) που τον φλερταρησε και τον απερριψε προ διετιας, σαφως πιο πολιτικη απ' τον ΣΥΝ, έχει αυξημενες κι αντιφατικες απαιτησεις οι οποιες εκφευγουν τελειως απ' τα κιλά του.

Για να το κανουμε ακομα πιο σαφες, η «σοσιαλιστικη αριστερα» αυτή, είναι εν πολλοις ημι-παλαιοπροεδρικη, κι αυτό μεταξυ αλλων, κυριως αρνητικων, έχει και τα καλα του. Σημαινει πχ. ότι αντιλαμβανεται την πραγματικοτητα με ορους κυριως βιωματικους κι όχι ιστορικιστικους -γι αυτό πχ. έχει κατά καιρους ελκυσει ολο το ΕΑΜ- αντιλαμβανεται την πολιτικη με ορους κυβερνητικους κι όχι ψευδορθοδεικτικούς, τη συνεπεια με ορους οικονομιας των πραγματων κι όχι ακραιοδογματικους κι ακραιοπορτουνιστικους, και φυσικα αντιλαμβανεται τα «μετωπικα» με ορους ηγεμονίας της. Ξεπερνωντας όμως την στατικη (οσο και χρησιμη για τις αποσαφηνισεις) ματιά και εστιαζοντας στα δυνητικα στοιχεια της, στην «ταση» δηλ. της σοσιαλαριστερας αυτης, μπορουμε να δουμε και παραπερα ότι είναι πολύ πιο σοσιαλιστικη απ' τον ΣΥΝ, δηλ. τελειως απεναντι στα παλαιομετωπικα, τα ευρωκομμουνιστικα, τα κοινωνικοφιλελευθερα, τα ασπονδυλα κοσμοπολιτικα, τα δηθεν, τα κυνικα, τα ελιτιστικα, τα 11 αρχηγοι, τα γνωστα ΣΥΝονθυλευματα και την από πισω κρυφη μονολιθικοτητα. Ασφαλως πολλοι στο ΣΥΝ -κι αναμεσα τους πολλοι φιλοι- δεν αναγνωριζουν αυτά τα χαρακτηριστικα στον εαυτο τους, και δικαιως από μια αποψη - πώς να τα πεις αυτά σ' ανθρωπους που εχεις να τους βγαλεις το καπελο, πχ. στο Γλεζο ή και σε νεωτερους σαν το Ν. το Μανιό πχ., ετσι ενδεικτικα. Ασφαλως και στον ΣΥΝ εκφραζονται κι ασφυκτιουν και πολυτιμα στοιχεια της κοινωνικης συνειδησης, ορισμενα μαλιστα είναι, ας πουμε, ενδημικα και επαπειλουμενα. Ασφαλως και υπαρχουν κοινα συνειδησιακα και γκαρδιακα χαρακτηριστικα και κοινος τοπος με την ανω «σοσιαλιστικη αριστερα», τοπος αρρητος αλλά ουσιαστικος. Ο σοσιαλιστικος-μη αριστερος, ο υπερβατικος (και) της αριστερας, τοπος.

Υπαρχει ωστοσο και μια ακομα «σοσιαλιστικη αριστερα», διασπαρτη σε μικροθυλακες και διαχυτη στον ευρυτερο σοσιαλιστικο χωρο. Στην ουσια έχει αρκετα κοινα (και ιστορικα) στοιχεια με την πιο πανω «ακατεργαστη» σοσιαλαριστερα και οι διαφορές της αφορουν ακριβως μια κατεργασια που δια μεσω συγκρουσεων, ομαδοποιησεων, ζυμωσεων κτλ, καλλιεργησε πιο εντονα πολλα θετικα αλλά κι αρνητικα στοιχεια, καθως και τις εσωτερικες της πολωσεις και φυσιογνωμικες διαφοροποιησεις. Παρ' ότι μ' όλα αυτά η σοσιαλαριστερα αυτή έχει τα κακα της μοιρας της, δεν είναι του μετωπου που ο ΣΥΝ φανταζεται όπως απεδειξαν και τα εκλογικα αποτελεσματα. Αντιθετα, ισως ο χωρος αυτος ωριμασει πιο συντομα απο αλλους, για καποια βηματα προς ένα (κοινο) τοπο υπερβασεων.

Στα δεδομενα αυτά η ανω σοσιαλστροφη του ΣΥΝ δεν έχει μελλον, όπως κι ο ιδιος. Εκει πρεπει να δουν καθαρα ότι το να γλυφουν τις παλιες κουκουεδικες πληγες τους, καθως και το μεριδιο τους στις κομματικες επιχορηγησεις -που αποτελει και βασικο λογο (υπολειμματικης) συνοχης του- δεν αρκει. Πρεπει να δουν καθαρα ότι αν δεν αλλαξουν θα βουλιαξουν. Κι αλλαγη γενικώς γι αυτους εκει, σημαινει αποκνιτοποιηση-κοινωνικοποιηση, και θα δωσουμε ένα απλο παραδειγμα να το καταλαβει κι ο Βουτσης κι ο Λαφαζανης να το εξηγησουν αργα στον Τσιπρα - οι Στρατουληδες που εχουν αυξημενες σιγουριες και συνδικαλιστικες φόρες, εχουν κι αντιστοιχα μειωμενες ελπιδες. Να λοιπον το παραδειγμα. Πώς λεμε, η Πορτάλιου να εξηγει στην Αχαρνων τι είναι ο ρατσισμος. Ε, καμμια σχεση.

Η αποδοκιμασια στον Αλαβανισμο (που μολις πηρε 2% στην Αττικη), ως εξαλλο παλαιομετωπισμο, ηταν βεβαια πληρης και φυσιολογικη. Το χειροτερο είναι πως εκει, τα στοιχηματα σύριζα αυτο-δικαιωσης, εχουν διαφθειρει βαθεια την πολιτικη σκεψη του αντιστοιχου πολυσυλλεκτικου αχταρμα, με κυρια ευθυνη των ομαδαρχων. Ετσι το εργο ελευθερωσης-αναπροσανατολισμου εκει δυσκολευει, ας το δουν όμως ως το ουσιαστικο πλέον στοιχημα οι ελαχιστοι - Κωστα - που κατι εχουν καταλαβει.

Αντιθετα η Ανταρσια, μια παρομοια πολυσυλλογή λενινιστικου ζηλωτισμου, χωρις ορίζοντα μεν αλλά και χωρις τον αναπαλαιωμενο αλαβανικο τσαμπουκά, κατεγραψε επιτυχια, ευνοημενη κι απ' το αντιμνημονιακο ρευμα αλλά και την απαξιωση των αλλων - ας το ριξουμε εδώ, ετσι που φτασαμε, τους ρεστους τους σιχαθηκα ετσι κι αλλοιως, σου λεει ο άλλος. Ετσι η Ανταρσια, που κουλαντρίζει (πιο παραδοσιακα απ' τον ευρανανεωμενο αριστερισμο, και πιο πολιτικα απ' τον κοκκαλωμενοΜουΛου αριστερισμο) καποιους μαραζιαρηδες «μαζικους χωρους», επιασε πανελλαδικα το 1,8 % (4πλασιαζοντας σχεδον τους ψηφους της, που εφτασαν κοντα στους 100.000) ενώ ειχε και ειδικοτερες επιτυχιες στην Αττικη και την Αθηνα. Μακαρι να μην το παρει αλλοιως - αρκετοι εκει, όπως πχ. ο φιλος μου ο ΝΑΡ-Χαγιος, ή ο σεμνος κι ακουραστος ΕΚΚΕ-Χ.Μπιστης, δεν εχουν ξεφυγει τελειως - αλλωστε τα υψηλα εκλογικα ποσοστα τους, οφειλονται κυριως σε αποπλανηση του λαου. Και το λεω αυτό τεκμηριωμενα, αφου ο νεαρος φιλαρακος μου ο Ευθυμης κουβαλησε την 85 γιαγια του να ψηφισει Ανταρσια, ενώ το πολιτικως ορθον είναι η γρια να μην ψηφιζει του εγγονου, αλλά του καναλιου.

8. Οι λοιποι

Το 3% των Οικολογων, τους συντηρει στα ορια της υπαρξης, σαν μια ψηφο-εναλλακτικη καταφυγη, ποσοτικα νορμαλ κι αντικρυστά στον πιο αχρωμο εντος-εκτος συστήματος ακτιβισμο. Εδώ, η οικο-τοπικοτητα των ΤΑ εκλογων και η πολιτικη πολωση ισορροπησαν, ενώ στις μελλουμενες ανακαταξεις που κυοφορει η κρίση του δικομματισμου και η σχετικη μαγειρικη, ισως καποια μικροπεριθωρια διατηρηθουν.

Η αναγκη του εκ δεξιων σεκιουριτά, που αναφεραμε και στα περι τον Καρατζαφερη, δεν πρεπει να υποτιμαται, παρ' ότι οι σεκιουριταδες εκ δεξιων κι εξ αριστερων, δεν κρατουν γαρυφαλλα. Ετσι οι κατεχομενες από λαθρομεταναστες και χειμαζομενες απ' τις επιθεσεις περιοχες της Αθηνας, αυτές που γιαουρτωσαν τον Αλαβανο, δυσκολευονται πιο πολύ απ' την υπολοιπη κοινωνια να δουν στη μεταναστευτικη εισβολη τη μειζονα προκληση της εποχης. Τον τροπο δηλ. με τον οποιο ο καθεις έχει να κουβαλησει τα παθη ολου του κοσμου, για να σωθει κι ο ιδιος. Γι αυτό και η Χρυση Αυγη εισεπραξε ανω του 5% στην Αθηνα, ενώ στον Α.Παντελεημονα εφτασε το 20%. Μην ανησυχουμε αδερφια αντιφασιστες, ο ολοκληρωτισμος που είναι οντως απειλητικος, δεν είναι πλεον εθνικιστικος - έχει μορφη κωφοτητας στις κραυγες της κοινωνιας. Μια πρωτη αποδειξη, θα εχουμε στο νέο Καμινειο δημοτικο συμβουλιο της Αθηνας που θα φερνει αρκετα σε show biz μεσημεριαναδικο, με guest stars τους εκπροσωπους της Ανταρσιας και της Χρυσης Αυγης. Δεν ξερω ποσο δημιουργικος -με τη θετικη εννοια- θα είναι εκει ο Ψινακης, όμως ο Ανταρσιας προβλεπεται αναπτυξιακος, κι ο Χρυσαυγιτης δημοκρατικος. Πιθανοτατα πρακτικος στο πρασινο ποδηλατό του θα είναι ο Αμυρας του εντυπωσιακου 7,5% αφου ηδη συναντησε την αναγκη του κοσμου για την εκτος μηχανισμων καθημερινοτητά του.

Ο Δημαρας που ξεπερασε στην Αττικη το 15 % κοντρα στα μεγαλα κομματα, μολις πριν τον ΓΠ εκβιασμο ειχε περασει το 20%, αφηνοντας πισω κι εκτος β' κατανομης το επισημο ΠΑΣΟΚ του Σγουρου. Κι αυτό, θα ηταν ευθεια, διπλη (εκ των εσω και εκ των εξω) και στρατηγικη πλέον αμφισβητηση του ΓΠ. Ο Δημαρας (βοηθουμενος κι απ' τον αυριανισμο) κουβαλαει ακριβως στην περιοδο του μνημονιου το ευρυτερο παλαιοπροεδρικο ΠΑΣΟΚ των μη προνομιουχων-δικαιουχων της αναδιανομης. Γι αυτό, η τυχον δημιουργια κομματος που αφησε ο Δημαρας να εννοηθει, αποτελει αμεση στρατηγικη απειλη για το ΠΑΣΟΚ και θα αντιμετωπισθει αναλογα (όπως εγινε και στις εκλογες), παντα στο πλαισιο της αναδιαταξης του σκηνικου που προβαλλει.

9. Η εκτροπη του πολιτικου επιδικου

Κι ενώ στο ιδεο-θεωρητικο επιπεδο η ασυμμετρη συγκρουση κοινωνιας-συστήματος εντεινεται με ορους που αποτελουν προκληση αναγκαιων υπερ-βασεων για την κοινωνια, το «πρακτικο» πολιτικο επιδικο επισης έχει τεθει. Έχει τεθει, επισης με ορους αναλογους της παραπανω ασυμμετριας της ιδεολογικης μαχης, δηλ. με την κοινωνια να σκεφτεται με τον τροπο του συστήματος, να πολεμα με τα δικα του οπλα, να απεχει απ' την αυτονομια της. Ετσι, ενώ μιντια και καθεστωτικοι θυλακες μιλουν ευθεως για κρίση ζωης ή θανατου του πολιτικου συστήματος, στον ευρυτερο προοδευτικο χωρο και τις προφυλακές του η κατασταση είναι πολύ πιο πισω. Ας το δουμε από πιο κοντα.

Το ιδιο το πολιτικο συστημα αντιλαμβανεται τον κινδυνο - εδώ βοηθα και το ενστικτο επιβιωσης, περα απ' τις αναλυσεις. Επιφανεις Νεστορες, αναλυτες, μιντια κτλ. προειδοποιουν, παντα στην προοπτικη των οριακων εκεινων αλλαγων που δεν θα θιξουν την ουσια του συστήματος. Την πολιτικη του ουσια, που δεν αποτελει «το οικονομικο» επιπεδο, αλλ' η αντιδημοκρατικη του φυση η οποία αποτελει και βασικο κλειδι αναπαραγωγης του ολου (και οικονομικου) συστήματος. Την πολιτικη του ουσια που πρεπει πασει θυσια να διατηρηθει αντι-δημοκρατικη στις δυο βασικες πολιτικες παραμετρους της, δηλ. τη στρεβλη εκπροσωπηση και τα κομματικα πορνεια-δικτατοριες οπου αναπαραγεται το πολιτικο του υπηρετικο προσωπικο.

Οι λαϊκες «βαπτισεις» των ΚΔ-ΚΑ ηγετων (αυτοκρατορικες μαζικες στεψεις ΓΠ & ΑΣ) αφορουν ακριβως τις προσπαθειες αυτές. Η «αναγκη νεας μεταπολιτευσης» του ΑΣ, το «αλλαζουμε ή βουλιαζουμε» του ΓΠ (στο εσωτερικο σκελος του), η «καθαρση» του εξεταστικου θεατρου κτλ. αποτελουν επισης τετοια στοιχεια στασιμου ριζοσπαστισμου - προσοχη, ΚΑΙ στασιμου ΚΑΙ ριζοσπαστισμου. Αλλά και ο Καρατζαφερης και τα στελεχη του, δε μασουν τα λογια τους για τον κινδυνο που αντιμετωπιζει το πολιτικο συστημα.

Σαφης επισης, λογω της κυνικης του ειλικρινειας αλλά και των ειδικων του αποστασεων απ' τα πολιτικα πραγματα είναι ο 93χρονος πλέον Μητσοτακης. Το πολιτικο συστημα πρεπει να αλλαξει ΚΑΙ θα αλλαξει, με τον ένα ή τον άλλο τροπο, επανελαβε προσφατα σε συνεντευξη του στον Παπαχελα, αμεσως μετα την προεκλογικη διακαναλικη του ΓΠ. Καθως ο προοδευτισμος περιορισθηκε να δει στη συνεντευξη αυτή μονο τη στηριξη του ΚΜ στην πολιτικη του ΓΠ, λιγοι ισως προσεξαν το καιριο αυτό σημειο. Κι ακομα λιγοτεροι ισως προσεξαν μια βασικη αλλαγη που ο ΚΜ θεωρει απαραιτητη και κυριως τον τροπο αυτης της αλλαγης. Η διατηρηση του παρασιτικου κι αντικοινωνικου πολιτικοοικονομικου συστήματος απαιτει την απαλλαγη του πολιτικου συστήματος απ' την «ευθεια» δημοσιονομικη κλοπη, κι εδώ βασικο μεσο είναι η αλλαγη του νομου περι ευθυνης υπουργων. Κι αυτό ακριβως θεωρει αναγκαιο ο ΚΜ, αντιθετα με τη συντριπτικη πλειοψηφια του συστημικου πολιτικου προσωπικου. Τη θεωρει μαλιστα αμεσα αναγκαια, γι αυτό και προτεινε την πραξικοπηματικη αυτοανακηρυξη της επομενης βουλης ως αναθεωρητικης. Την επισημανση της αντισυνταγματικοτητας απ' το δημοσιογραφο (που ακριβως χρησιμοποιησε τη λεξη «πραξικοπημα») ο ΚΜ αντιπαρηλθε πολύ καθαρα - «αφηστε τα αυτά, αν συμφωνησουν τα κομματα, δεν υπαρχει θεμα». Εδώ παραλληλα με τη σπουδη για σωτήριες αλλαγες στο πολιτικο συστημα, εχουμε ένα παραδειγμα του ότι τα νομικιστικα ζητηματα, ακομα και τα συνταγματικα, δεν αποτελουν προβλημα σε συνθηκες παγκοινωνικου αιτηματος ή συναινεσης - να ένα μαθημα στην παλαιομετωπικη αριστερα, χαμενη αναμεσα στα κρυπτοπραξικοπηματικα και τα νομικιστικα-λεγκαλιστικά.

Τους κινδυνους για το πολιτικο συστημα επισημαινει κι ολοκληρο το μιντιακο κατεστημενο, απ' τον Πρετεντερη ως τον Τσιμα - ο τελευταιος πρωην στελεχος του ΚΚΕ ανησυχει για το ενδεχομενο αυτό, όπως και πολλοι στην αριστερα.

Δεν συμμεριζονται τις αποψεις αυτές (δημοσια) τα στελεχη της ΚΔ-ΚΑ, μιλουν για κινδυνο απαξιωσης του συστήματος κι όχι για τετελεσμενη ή προχωρημενη (ιδεολογικη) απαξιωση και πολιτικο κινδυνο, τον κινδυνο αυτό τον αρνουνται ρητα, ως εκ του ρολου τους. Καλούν δηλ. για αλλαγη της σχετικης ατζεντας και ιδεο-ζυμωσης εν οψει του οντως κινδυνου -καλα κανουν απ' τη μερια τους- υπογραμμιζοντας ετσι ακριβως το που βρισκεται η περι άλλα τυρβάζουσα ατζεντα της «αντισυστημικης» πλευρας. Σ' αυτή μαλιστα, ενώ ένα μερος (πχ. Δημ.Αριστερα) απλως αναμασα τα περι κινδυνου απαξιωσης του ολου συστήματος, το υπολοιπο μιλα για απαξιωση των αντιπαλων του, όχι του πολιτικου συστήματος. Το ΚΚΕ μαλιστα είναι κατηγορηματικο - δεν υπαρχει προβλημα με το πολιτικο συστημα, το προβλημα εχουν τα 2 κυβερνητικα κομματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Όλα αυτά τα προς λαϊκη καταναλωση, δεν σημαινουν ότι οι συστημικοι θεσμοφυλακες ησυχαζουν. Οι πρωτοβουλιες ανηκουν στον ΓΠ ενώ οι κινησεις Ντορας και ΔΑΡ είναι ενδεικτικες από καιρο της προετοιμασιας ανακαταξεων στο κομματικο σκηνικο. Οι εξελιξεις αυτές θα ενταθουν και θα επιταχυνθουν αφου πια οι εκλογες εδειξαν ότι ο δικομματισμος δεν αποτελει ασφαλη λύση, μαλιστα σε μια περιοδο οπου οι δυσκολιες και οι αναγκες συναινεσεων θα μεγαλωσουν. Ολη η προσπαθεια έχει 2 αξονες στενα κι οργανικα δεμενους. Ο ενας αφορα την εκτροπη των πιεσεων που δεχεται το συστημα σε απλη αναδιαμορφωση του κομματικου σκηνικου, κι ο άλλος στην αναπαραγωγη της ΚΑ ως κεντρικου ρυθμιστη των κοινωνικοπολιτικων πραγματων. Στον οριζοντα αυτό θα επιδιωχθουν και οι κομματικες συναινεσεις με ανοιχτο το ενδεχομενο αυτές να εκφρασθουν και κυβερνητικα, αναλογα με τους κλυδωνισμους της επομενης περιοδου.

10. Απεναντι στα πολιτικα ελλειμματα

Υπαρχουν βεβαια οι φωνες και διαπιστωσεις για τη γενικοτερη σηψη του πολιτικου συστήματος, παραλληλα μ' ολη την κοινωνια, χωρις ωστοσο καμμια ειδικοτερη εικονα ή προταση, περαν των ευχολογικων εκσυγχρονισμων ή καποιων επισημανσεων ηθικολογικου μαλλον τυπου - είναι φυσικη η υστερηση εδώ του πολιτικου στοιχειου, από μια αποψη, στον δημοσιογραφικο και σχολιαστικο χωρο. Το ιδιο ακαρποι είναι και οι περισσοτεροι ακαδημαικοι αναλυτες, ο Μαρκεζινης πχ. διαπιστωνει το τελος του πολιτικου συστήματος, στη λογικη της αυτο-συντηρητικης συστημικης αναλυσης. Μετρημενες πραγματι είναι οι προσανατολισμενες φωνες κι εργασιες στο χωρο της διανοησης -μαζι και τον ακαδημαϊκο- που προσεγγιζουν πιο ουσιαστικα το θεμα, ειτε στις ιδεολογικες, ειτε στις θεσμικες πλευρες του, μη εχοντας ωστοσο καποια αμεση εμβελεια, παρα την πολυτιμη συνεισφορα τους. Είναι εδώ ένα θεμα που απαιτει χωριστη πραγματευση, για τη γνωμη μου ωστοσο είναι σαφης, μεταξυ αλλων, μια αποστασιοποιηση (από διαφορους δρομους) των αξιολογων αυτων προσπαθειων απ' τα ωριμα κι αμεσα αναγκαια πολιτικα αιτουμενα.

Η υστερηση της πολιτικης κι ευρυτερης διανοησης εναντι των αμεσων πολιτικων επιδικων, είναι σημαντικη πλευρα της ασυμμετριας που αναφεραμε. Στους ορους αυτους, οι πολιτικες εξελιξεις ελεγχονται απ' το συστημα ακριβως μεσα στον κλυδωνισμο του, με την κοινωνια κυριολεκτικα να μην ξερει τι να κανει, παρα την ορισμενη εξεγερση της και την προφανη διαθεσιμοτητά της να στηριξει μια κοινωνικο-πολιτικη προοπτικη που να της αξιζει, δηλ. περα απ' τα συστημικα και τα αριστερα. Υπαρχει εδώ αναγκη ειδικοτερων ζυμωσεων και προσπαθειων, που δεν αποτελουν θεμα αυτου του αρθρου, παρα το επειγον του χαρακτηρα τους.

Οι ειδικοτερες αυτές προσπαθειες αφορουν βασικες ιδεολογικες αναθεωρησεις στον αντισυστημικο χωρο αλλά και σ' ολη την κοινωνια, σαφεστερη κατανοηση της κρίσης και των διαφορων οψεων της, καθως και την προταξη του κυριου πολιτικου επιδικου της περιοδου, της αναγκης δηλ. και δυνατοτητας ενός νεου πολιτικου συστήματος. Η αποσαφηνιση των χαρακτηριστικων του αναγκαιου συστήματος, απαιτει επισης χωριστη προσπαθεια κι αντιστοιχες ζυμωσεις.

Στο ιδιο πλαισιο αναγκαιουν επεξεργασιες για την αντικατασταση ολοκληρης της μετωπικης αντιληψης και στρατηγικης με διαδικασιες ουσιαστικης αλληλοκατανοησης σ' ολο τον κοινωνικο κορμο, που δεν αφορουν καποια επικοινωνιακη τεχνικη αλλά την ιδεολογικη και πολιτικη συγκλιση στον αναγκαιο κοινο τοπο. Αυτό ουτε αντιστρατευεται την κομματικη αρθρωση και ιδιαιτεροτητες ουτε τις ειδικοτερες συμπραξεις, σαφως όμως οφειλει να αντιμετωπισει την υπερβαση του σημερινου ιδεολογοπολιτικου και κομματικου τοπιου.

Όλα αυτά, περα απ' τα αναγκαια και κρισιμα θεωρητικα, δε μπορουν να αποστουν απ' τις πρακτικές κοινωνικες αντιστασεις στις συστημικες επιθεσεις και μεθοδευσεις της περιοδου, περα όμως από τις στειρες καταγγελιες και βεβαιοτητες που χαρακτηριζουν τη σημερινη δυσπραγια. Σ' ένα τετοιο ακαρπο εδαφος, η ΚΑ πολιτικη θα διατηρει όχι απλως τη συμβατικη πρωτοβουλια κινησεων, αλλά θα έχει και τις ρεαλιστικες κι εκβιαστικες λυσεις καθως και την αναγκαια συναινεση της αιχμαλωτης κοινωνιας.

Δημητρης Τζουβανος, 15-11-2010