Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ

(Δημοσίευση: 24 Ἰανουαρίου 2010)

...κάτι σαν την αντίθεση
μεταξύ αγάπης και έρωτα...

Δεν είχα ποτέ μέχρι σήμερα αντιμετωπίσει σοβαρά τους στιχουργούς και δεν ξέρω πραγματικά για ποιόν λόγο. Με τον καιρό όμως μερικά απλά πράγματα μου άλλαξαν την διάθεση.
Πόσο απλά;
Μην φαντασθείτε τίποτα σπουδαιότερο από ένα τραγουδάκι που έλεγε για κάποιο ζεστό κορμί, ή τέλος πάντων κάτι ακόμα πιο απλό, περίπου αυτό που θα ονομάζαμε απρόσεχτη τύχη. Αλλά πάντως τύχη.
Ξέρετε φυσικά ποια εννοώ, εκείνη που όλοι την ερωτεύονται, που της λένε από μακριά τα πιο γλυκά λόγια, εκείνη που την χαϊδεύουν όλοι στα όνειρά τους, που θα έδιναν τα πάντα για να την κρατήσουν σφιχτά στην αγκαλιά τους, αλλά που δυστυχώς εκείνη γυρίζει πάντα με άλλους.
Κάποια στιγμή λοιπόν, η τύχη, που νόμιζα ότι δεν ήταν με μένα γενναιόδωρη, μου έκλεισε πονηρά το μάτι κι έτσι χάθηκαν από μέσα μου αυτόματα, ως εκ θαύματος θάλεγα, οι αμφιβολίες μου γι' αυτήν. Εξάλλου η απρόσεκτη τύχη χρησιμοποίησε, πολύ προσεκτικά, τα μάτια μιας όμορφης νεαρής στιχουργού για να την αποδεχτώ.  
Την ίδια εκείνη στιγμή μάλιστα, εκτός από την αμφιβολία, χάθηκε από τα χέρια μου και η πένα μου, που με βοηθά συνήθως να γράφω ποιήματα. Ούτε καν έσκυψα να την σηκώσω, γιατί η ίδια μου αυτή τύχη, δηλαδή η στιχουργός, μου αποκάλυψε σχεδόν ταυτόχρονα το «κύριο ποιητικό παράδοξο» ή για να είμαι πιο ειλικρινής, ότι αυτή και εγώ από κοινού ονομάσαμε «κύριο ποιητικό παράδοξο».

Δεν μπορώ παρά σας το αναφέρω αμέσως. Ο έρωτας είναι η μόνη πραγματική εξουσία που καταστρέφουν οι ποιητές. Καμιά άλλη εξουσία δεν κινδύνεψε ούτε και κινδυνεύει από αυτούς. Οι ποιητές, από κάποιο σφάλμα «ποιητικής πολεμικής τακτικής», ακρωτηριάζουν θανάσιμα τη χάρη του έρωτα με τους υπερβολικούς τους υπαινιγμούς και την φλυαρία τους.
Αντιδρώντας και γω, σταμάτησα να παριστάνω τον ποιητή. Παρέα με την στιχουργό, γιατί ο στίχος θέλει παρέα, άρχισα δειλά - δειλά να τραγουδώ και να εκτιμώ όλο και περισσότερο τους στιχουργούς. Τι όμορφα αλήθεια χαϊδεύουν τον έρωτα με τις κοινοτοπίες τους.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως συμβαίνει σε όλα τα ζευγάρια, σκαρφίστηκα έναν μικρό κατάλογο των διαφορών του ποιητή και της στιχουργού. Σας τον παραθέτω με την ελπίδα κάποιοι αναγνώστες πιο στιχοπλόκοι από μένα μπορούν να τον διορθώσουν ή να τον αβγατίσουν.
α. Ο ποιητής ανέκαθεν και όσο μπορούσε πιο έντεχνα έκρυβε ή προσπαθούσε να κρύψει τις δικές του ενοχές στα ποιήματα του. Τα εκατομμύρια τραγουδάκια που στροβιλίζονται στις ανάσες των μοναχικών ανθρώπων, μένουν ανεπηρέαστα από παρόμοιες ενοχές.
β. Αν υποθέσουμε, ότι, ο ποιητής με αγωνία το λιγότερο που αναζητά είναι ένα μικρό μονοπάτι, η στιχουργός δίπλα του είναι ευτυχισμένη ακόμα κι όταν ανακαλύπτει πατημασιές.
γ. Ο ποιητής μπορεί να υποκλιθεί μόνο μπροστά στη καρδιά, όταν η στιχουργός υποκλίνεται με την ίδια χάρη ακόμα και μπροστά σ' ένα ζευγάρι πόδια, ιδίως όταν χορεύουν.
δ.  Μια παρέα που την καλεί ο στίχος συνήθως τραγουδάει και συχνά χορεύει, μια παρέα που την καλεί η ποίηση μένει καθηλωμένη, βουβή και απόκοσμη.
ε. Ο ποιητής πάντα επιφυλάσσει στον αναγνώστη του την  όχι και τόσο μικρή αλλά πάντα δυσάρεστη πιθανότητα, να του χαρίσει την όψη του βλάκα. Η στιχουργός χαρίζει στους ακροατές της την όψη της χαράς και της λύπης. Η ταπεινότητά της δεν της επέτρεψε να γνωρίσει άλλες. 
στ. Τέλος, σ' ένα κατάλογο που πιθανά δεν έχει τέλος, η στιχουργός τρέχει πάντα με χαρά να προλάβει τον ενεστώτα του έρωτα, τις ίδιες ατέλειωτες ώρες που ο ποιητής παιδεύει τον διαρκή σκεπτικό αόριστο της αγάπης του.

Τα πράγματα όμως στη ζωή δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Πίσω από αυτόν τον λίγο πολύ γνωστό σε όλους μας κατάλογο, κρύβεται στην πραγματικότητα και μια παράδοξη αντίθεση.
Ο ποιητής δεν είναι ποτέ ευτυχισμένος που έχει στην αγκαλιά του τη ποίηση και η στιχουργός είναι πάντα θλιμμένη που δεν την έχει.
Η αγωνία για την έκβαση αυτής της αντίθεσης κάνει και τους δυο συχνά να αυτοαναιρούνται. Κάποιες άχρηστες ανθρώπινες σκέψεις, που δυστυχώς όλοι τις ακολουθούμε πιο υπάκουα από τις χρήσιμες, αναγκάζουν πολλούς ποιητές να γράφουν όλο και πιο ανάλαφρα και πολλούς στιχουργούς όλο και πιο βαρύγδουπα. 

Μην περιμένετε βέβαια η λύση αυτής της αντίθεσης να ικανοποιήσει κάποιους από εμάς. Έχω τη γνώμη ότι όλες οι αντιθέσεις δυστυχώς μέχρι σήμερα λύθηκαν, ικανοποιώντας τους επόμενους θεούς και όχι τους προηγούμενους ανθρώπους. 
Αρνούμενοι το εαυτό τους ο ποιητής και η στιχουργός,
κάνουν άραγε απειλητικά ή ερωτικά βήματα,
ο ένας προς τον άλλον;

Δεν ξέρω, αυτό που ξέρω είναι ότι, είτε αγκαλιαστούν είτε παλέψουν το αντικείμενο του φόβου τους θα παραμείνει κρυφό. Καθένας που απομακρύνεται από τον εαυτό του γίνεται άσχημος, ή για να το πω καλύτερα, κράτα κρυφή την ομορφιά του.
Δηλαδή τον φόβο του. 

ΝΑΥΤΗΛΟΣ