ΕΝΑΣ ΑΝΟΙΧΤΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ

(Δημοσίευση: 16 Μαΐου 2008)

ΜΠΡΟΣΤΑ στα σημερινά σταυροδρόμια κόβουμε δρόμο απ' τα χωράφια. Ήτοι, ζητάμε να πορευθούμε κοιτώντας (αναλογιζόμενοι) τις στρωμένες ασφάλτους και θέτουμε εαυτόν και αλλήλους στη βάσανο του συνδυασμού και της υπέρβασης ταυτόχρονα. Δεν την «κάνουμε». Ακούμε προσεχτικά και αποκτάμε νέο λόγο. Λόγο ποιητικό, συγκρατημένο. Το ξανασκεφτόμαστε. Το τσεκάρουμε κατά καιρούς. Με την οπτική του μισογεμάτου αφήνουμε τη σκέψη μας ελεύθερη σε συνδυασμούς που αναδύουν χειραφέτηση. Μαστορεύουμε. Δεν βιαζόμαστε. Δεν θέλουμε να είμαστε  αποτελεσματικοί σε λάθος στράτα. Συνειδητοποιούμε. Η ατελής μας ταυτότητα δεν είναι μόνο παιδεμός αλλά και  οξυγόνο αυτογνωσίας και ανοιχτού μυαλού.  Δεν πρέπει να «ολοκληρωθεί» άτσαλα και με το στανιό. Δεν πρέπει να «ολοκληρωθεί» για να φιγουράρει στη συγκυρία. Συνειδητοποιούμε μεταξύ άλλων και το ότι θα ξαναγυρίσουμε «εκεί» για να ξανά συνειδητοποιήσουμε. Ποτέ οι κύκλοι, στο χώρο και στο χρόνο,  δεν κλείνουν.

Στον ανοιχτό ορίζοντα κατανοούμε τον εαυτό μας κατ' ομοίωση του νυχτερινού ουρανού: κενό και χιλιάδες αστέρια. Βηματισμός. Φωτεινές στιγμές οι πεποιθήσεις μας και όχι σύστημα. Προσευχές και όχι παρακάλια. Σύγκρουση με το «σύστημα» και όχι αντιδικία. Είμαστε ριγμένοι και δεν θέλουμε να γίνουμε ρίχτες. Άφοβα τα λάθη, άφοβα και η μετάνοιά μας.

Συνεχίζουμε, ενόσω ακούμε. Μας εμπνέουν πρόσωπα και καταστάσεις: Οι μεγάλοι μας ποιητές. Οι μεγάλοι μας σύγχρονοι «αρνητές»: ο Θεοδωράκης, ο Σαββόπουλος. Κι οι αντίπαλοί μας, όταν έχουν κάτι να διδάξουν στην ανθρωπιά μας. Το περιθώριο που ζει φυλακισμένο στων εγωισμών μας τη σιωπή.

ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ, ενόσω ακούμε τον αντίλογο: Μια ουμανιστική ανύπαρκτη, δηλαδή υπό-διαμόρφωση, αριστερά, γεγονός που παρέχει οντότητα στις παρέες να κάνουν ιστορία. Μια ανοιχτή επαναπροσέγγιση των χριστιανικών αξιών και της ορθόδοξης εμπειρίας και παράδοσης. Μια εθνική-οικουμενική και πατριωτική-εαμίτικη οπτική.

Την υποστήριξη του λαϊκού ελληνικού πολιτισμού ως τέχνη και ως βίωμα.

Την οπτική του «ελληνικού τρόπου» στον οποίο εν πολλοίς οφείλουμε τα βαθύτερα «συστατικά» των αμφιβολιών και αντιστάσεών μας σήμερα. Το σεβασμό και την υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας ανεξαρτήτως διαφορών. Την γνήσια οργή και τα αισθήματα των νέων ανθρώπων.

Αρνούμαστε, ενόσω ακούμε τον αντίλογο: Τον φιλελευθερισμό και τα παράγωγά του (ατομισμός, ωφελιμισμός κ.ο.κ). Την μηχανιστική σκέψη, που έκανε το Διαφωτισμό και το Μαρξισμό απάνθρωπο και δογματικό. Την κουλτούρα του σύγχρονου «αγριορωμιού» και της διαπλεκόμενης διανόησης που δεν πιστεύουν σε τίποτα. Την υπεροχή και τη μοναδικότητα των ιδεών μας. Τον ηγεμονικό ρόλο της οικονομικής αγοράς και τον οικονομισμό του εκχυδαϊσμένου συνδικαλισμού.

ΒΗΜΑΤΙΖΟΥΜΕ. Έχουμε αξιακό σύστημα. Το τσεκάρουμε. Το κινητοποιούμε ως προς της απαντήσεις που δίνουμε.

Προχωράμε. Γνωρίζουμε ότι τα αστέρια φέγγουν και τη μέρα.

Απ' τα «χωράφια» λοιπόν.

Αλέκος Βαρβέρης, Άνοιξη 2008