Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

(Δημοσίευση: 23 Ἀπριλίου 2007)

Για τον Εαμίτη έφτανε και μόνο η παραδοχή «είμαι αριστερός» για να αποκτήσει φίλους και εχθρούς οι οποίοι γνώριζαν την ουσία της αναφοράς του αυτής και των προσδοκιών του. Με τον αέρα της εαμογενούς αριστεράς τροφοδοτήθηκαν και τράφηκαν δυο δεκαετίες αμφισβήτησης καθώς κάλυψαν και τις εγγενείς αδυναμίες της πολιτικής αριστεράς αυτής της περιόδου. Αδυναμίες που δεν απέφυγαν την διάσπασή της και την μακραίωνη κρίση της.

Γλωσσική μαρτυρία αυτής της κρίσης αποτέλεσε ο ατέρμονος αγώνας μεταξύ επιθετικών προσδιορισμών για να πείσουν εαυτούς και αλλήλους και την εποπτεύουσα κοινωνία για το τι είναι ή πρέπει να είναι αριστερά. Οι μεγάλες νοηματοδοτήσεις για κομμουνιστική και σοσιαλιστική αριστερά, ήδη από τη δεκαετία του '60 και μετά, έχασκαν αμήχανα μπρος στην νέα ευρεσιτεχνία όρων και συμβολισμών.

Επαναστατική αριστερά, συνεπής αριστερά, ανένταχτη αριστερά, ανανεωτική αριστερά, δημοκρατική αριστερά, ΚΚΕ εσωτερικού, ΜΛ ΚΚΕ, ΚΚΕ μλ, οικολογική αριστερά κ.λπ. Με λίγα λόγια κοντόθωρη, ελλιπής, πλατφορμίστικη, σχηματική, μονολιθική και πολυδιασπασμένη και ταυτόχρονα «μοναδική» αριστερά. Ένας αναγκαίος πλουραλιστικός και δημοκρατικός διάλογος κατέληξε στην απαξίωση της Ενότητάς της και έπνιξε τις επιμέρους αλήθειες μέσα στο συλλογικό ψέμα. Γιατί μόνο η πολιτική και ιδεολογική γύμνια επενδύει σε τόσους γλωσσικούς βερμπαλισμούς για να κρυφτεί.

Απ' την «αρχή» λοιπόν να διαλύσουμε τα σκοτάδια. Ας σωπάσουν μέσα μας τα θορυβώδη ψέματα και οι στρατηγικές της απιστίας (Μ.Μ.Ε, παράγοντες «του λαού και του τόπου», κομπιναδόροι της ευτυχίας μας, το «ένα είναι το κόμμα» κ.ο.κ) για να μπορέσουμε να στοχαστούμε. Το δίκιο άλλωστε δεν μετακομίζει, υπάρχει μέσα στα θεμελιώδη που μας συγκροτούν. Η σωστή ερώτηση συνδιαμορφώνει και τη σωστή απάντηση. Ας ανατρέξουμε.

Αλέκος Βαρβέρης, Απρίλιος 2007