ΟΡ(γ)ΙΣΜΕΝΕΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΜΟΥ

Ἐξώφυλλο

Περιεχόμενα

Θέματα

Γράφει: Ἀλέκος ΒΑΡΒΕΡΗΣ

(Δημοσίευση: 17 Ἀπριλίου 2007).

VARVERIS_02 Των φρονίμων τα παιδιά δεν τα έβγαλαν πέρα και σωστά αφού τους άρκεσε να δειλιάσουν και να κρυφτούν τις δύσκολες ώρες πίσω απ' τον αντικομμουνισμό τους. Και ήρθαν στο προσκήνιο τα παιδιά της συνεχούς (παρά)Αλλαγής να αγορεύσουν αντιδεξιά για καλύτερες μέρες. Οι άλλοι, οι τρίτοι που τους παρακολουθούσαν, θέλησαν να απαγορεύσουν με τη "διαλεκτική" τους τα άλλα χρώματα, κι έτσι τελικά εξαιρέθηκαν οι ίδιοι.

Άλλωστε, η όποια δεξιά, είχε υποθηκεύσει θεμελιακά το μεράκι της να τους κυβερνήσει όλους, γιατί δεν πιστεύει στο ρεαλισμό αυτού του στοιχήματος. Οι άλλοι αυτό το λίγο που είχε αφήσει το ΕΑΜ το χειρίσθηκαν ανάξια και ώσπου να πάρεις χαμπάρι ότι το ΕΑΜ είχε αντικατασταθεί από την Ιntracom αγοράσθηκε χρόνος πολύς.

Η «γενιά του Πολυτεχνείου», όπως ορίζεται σήμερα η γκρούπα των κουμανταδόρων της ιδεολογικής εξουσίας (το βαθύ κράτος), συνθηκολόγησε ήδη από τα μετόπισθεν, πονηρεμένη από τα παθήματα των απρόσεκτων (Τσολάκογλου) της πρώτης γραμμής.

«Στα ανοιχτά του πελάγους οξειδώθηκαν» και συμπέραναν πως εκτός της συντεχνίας τους οι άλλες συντεχνίες υποθηκεύουν τον προϋπολογισμό!! Έφεραν και επιστήμονες οι οποίοι με το κύρος τους απέδειξαν ότι η πρόοδος μετριέται με τα απόνερα, με τους απ' έξω. Έφεραν και διανοητές που τους επιβεβαίωσαν ότι και ο πολιτισμός έχει ανάγκη τους απ' έξω και όσο τους ανέχεται (για σεβασμό ούτε λόγος) τόσο πιο πολιτισμός είναι. Έφεραν και άπιστους παράγοντες που δέχθηκαν να μην ρωτήσουν γιατί να υπάρχουν οι απ' έξω. Ίσα-ίσα, δέχτηκαν πρόθυμα να τους χειριστούν. Και δημιούργησαν τελικά κάτι βολεμένα χαμένα κορμιά που εξεγείρονται με τις απαιτήσεις των απ' έξω.

Δεν τρώει κανέναν ο λύκος έξω από το μαντρί παρά μόνον αυτόν που πιστεύει ότι είναι πρόβατο.

Θα κερδίσει ο καλύτερος και σ' αυτό το παιχνίδι αλλά όχι σ' αυτό το πρωτάθλημα.

Αλέκος Βαρβέρης, Απρίλιος 2007

ΠΑΛΑΙΑ ΣΧΟΛΙΑ (1)

	1. 11-06-2007 23:23
	ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ Φίλε Αλέκο, Συμφωνώ με το σημείωμά σου. Θα το ήθελα μάλιστα πιο οργισμένο. Όμως: "Η Γενιά του Πολυτεχνείου" προδήλως δεν είναι αυτοί που (σωστά το λες) έγιναν "οι κουμανταδόροι της εξουσίας", και του ήθους μας άλλωστε... Ούτε ο Μάης του '68 ήταν ο Κον Μπεντίτ, και μάλιστα ο κατοπινός. Προδήλως δεν ήταν ούτε οι "σοσιαλιστές" υπουργοί του Σαρκοζί ή της Σεγκολέν. «Γενιά του Πολυτεχνείου» ήταν όλοι εκείνοι που έθεσαν ένα αίτημα ελευθερίας-απελευθέρωσης και συλλογικότητας και υιοθέτησαν έναν δρόμο πάλης για αυτά. Γενιά του Πολυτεχνείου ήταν όσοι παρήγαγαν κι ενστερνίστηκαν –τότε- τη συνείδηση της Γενιάς του Πολυτεχνείου. Θα λέγαμε, μάλιστα ότι το μεγαλείο της Γενιάς του Πολυτεχνείου ήταν ακριβώς ο μαζικός χαρακτήρας αυτής της συνείδησης (και βέβαια, η μιζέρια της μετέπειτα κρατικοποίησης και της πολυδιάσπασης σε «πεφωτισμένα» γκρουπούσκουλα κ.λπ ήταν το όριό της). Ηττήθηκε η Γενιά του Πολυτεχνείου; Στις πολιτικές της πρακτικές (ιδίως τις μετέπειτα), στα πολιτικά της συνθήματα, αναμφίβολα. Ήταν όμως αυτή η γενιά μόνο αυτό; Όχι. Η Γενιά του Πολυτεχνείου, όπως και κάθε τέτοια γενιά, δεν αναμετρήθηκε μόνο με το παρόν της (με τη συγκυρία της). Αναμετρήθηκε και με το διαχρονικό ζητούμενο της κοινωνίας που τη γέννησε. Κι αν νικήθηκε απ’ τη συγκυρία της, νίκησε στη διαχρονικότητα της πάλης αυτής της κοινωνίας. Ήταν (έγινε) ο σκυταλοδρόμος αξιών, πρακτικών και νοηματοδοτήσεων. Πήρε τη σκυτάλη για να την παραδώσει πλουσιότερη. Σε ποιούς; Ποιός είναι ο επόμενος; Δεν ξέρουμε ακόμα... Μα είναι γύρω απ’ αυτή τη σκυτάλη που γίνεται σήμερα (και πάντοτε) μία πραγματική μάχη. Ηττημένη, απ’ αυτή την άποψη, θα ήταν η γενιά του Πολυτεχνείου εάν δεν είχε κάνει το Πολυτεχνείο, εάν δεν είχε κάνει ό,τι τής αντιστοιχούσε. Νίκησε, όμως με το «παρών» που όρθωσε "σιάχνοντας το νόημα των σχημάτων". Κι αυτό οφείλουμε να της το αναγνωρίσουμε. Η γαλλική συντηρητική πολιτική (σε όλες τις εκδοχές της) ακόμη πασχίζει να απαλλαγεί από τη συνείδηση του Μάη '68 -φάντασμα στοιχειωμένο, διαρκώς μπροστά της μετά 40 χρόνια!!! Κι ο Μάης '68 κουβαλούσε μέσα του "κάτι" απ' τη συνείδηση και το αίτημα της Παρισινής Κομμούνας -μετά από 97 χρόνια !. Προδήλως, λοιπόν, Μάης του '68, και Πολυτεχνείο, είναι ό,τι επιζεί-αναβιώνει (σ)τη νέα γενιά, ό,τι κινητοποιεί αυτό που μέσα μας υπνοβατεί και μάς απαγορεύει ν' απελπιζόμαστε... Αυτό άλλωστε μάθαμε από την Ιστορία. Αυτό μάθαμε από την τέχνη (ιδίως από το λαϊκό τραγούδι): Ότι το έργο (ως ήθος που συν-δημιουργεί ένα ύφος ζωής) αυτονομείται από τον δημιουργό του, όπως εξάλλου και ο δημιουργός (ως κοινωνική πρακτική) αυτονομείται απ' το έργο του. Οι πορείες τους (πορείες διαφορετικών υποκειμενικών συμπυκνώσεων και σε διαφορετικά επίπεδα) σπάνια συνεχίζουν να είναι ομόρροπες (από σπάνιους ηγέτες και πλαστουργούς γίνεται αυτό). Συνήθως αποκλίνουν. Τα λέμε...