ΠΕΡΙ ΕΠΙΛΗΨΙΑΣ

(6 Φεβρουαρίου 2010) Ὁ φίλος ἀναγνώστης ποὺ ὑπογράφει ὡς "Αερόμυθος" ἔστειλε τὶς παρατηρήσεις καὶ τὴν κριτική του στὸ ἄρθρο τοῦ Δημήτρη Τζουβάνου "Φίλε, τὸν λογαριασμό!" (βλ. τὸ ἄρθρο μαζὺ μὲ τὰ συνημμένα σχόλια, στὴν Στήλη "Θέματα"). Δημοσιεύουμε, ἐδῶ, τὸ κείμενο ποὺ ὁ Δ.Τ. μᾶς ἔστειλε σὰν ἀπάντηση στὸν Ἀερόμυθο.

Αερόμυθέ μου, θα σταθω στα αναφερομενα Σημεια (Σ) πριν καταπιαστω με το παπλωμα.

Σ1. Η πληθωριστικη αποσταθεροποιηση δεν είναι του Φρηντμαν αλλα κλασικος φιλελευθερος τοπος (εξ ου και νέο-φιλελευθερισμος στη συνέχεια) που παρακαμφθηκε απ' τον κεϋνσιανισμο (πληθωριστικος φιλελευθερισμος), για να επαναδικαιωθει (εναντι του, ως δομικη αναγκη-αντιφαση) το 70 και μετα, παραμένοντας παντα στοιχειο του αδιεξοδου φιλελευθερισμου.   Τα αεροκερδη και τα hedge funds, αποτελουν μια δομικη-παρασιτικη λειτουργια του χρηματιστικου κεφαλαιου, (που οντως υποβοηθα την βασικα πληθωριστικη αποσταθεροποιηση) που παραμενει «κάτς κεφαλαιου» κι όχι «παραγωγικος ανταγωνισμος» (βλ. και «Κρισιολογια»), όμως αυτό (δηλ. εμεις) δεν πρεπει να συσκοτιζει τις βασικες παραγωγικες αντιφασεις του ΚΤΠ, ιδιως όταν συγκυριακά τεινουν να αποκαλυπτονται - αυτή είναι δουλεια των δομικων συσκοτιστών.

Σ2. Η (φιλελευθερη) σταθεροποιηση δεν είναι αυτοσκοπος αλλα μεσο επενδυτικης επεκτασης, διοτι εκει βρισκεται το δομικο κερδος (= παραγωγικη υπεραξια) του ΚΤΠ, ακομα κι αυτό της τζογαδορικης εσωτερικης αναδιανομης, ακομα κι όταν η σταθεροτητα καταδεικνυεται επενδυτικα ανεπαρκης.  Το γεγονος ότι ο αεροτζογος εχει βρει δρομους και μεσα στο εδαφος της σταθεροτητας, δεν αλλαζει τα πραγματα, και δεν μεταθετει τη δομικοτητα των προβληματων του ΚΤΠ στο τζογο, όπως επιδιωκουν να πεισουν οι συσκοτιστες.  Παντα το κυριο προβλημα (για μας, ως κοινωνίας και μηδεποτε ως ψευδοερμηνείας) δεν είναι η «μη πραγματικη οικονομια» αλλα η «πραγματικη οικονομία», φυσικα με τα παραφερνάλια της, αλλα η πραγματικη οικονομία.

Ο «κρετινος κεϋνσιανισμος» όπως σωστα τον χαρακτηριζεις, δεν προτεινει αναπτυξη μεσω επενδυσεων, αλλα επενδυτικη αναπτυξη (κοινος τοπος για Ολο το συστημα) μεσω μη σταθεροτητας.  Η βασικη φιλολογια του είναι «αντισταθεροποιητικη», στο ονομα των επενδυσεων βεβαιως, όπως και τα ποικίλα και διασπαρτα ψευδοικονομικα επιχειρήματά του (μαζι και της ουραγου κεϋνσιαναλλότριας αριστερας) - γι αυτό είναι αλλωστε κρετίνος.  Η «αορατη χειρ»-αυτορρυθμιση (ορος, απ' τον παππού ηδη, του Φρηνμαν) είναι οντως το ενδοσυστημικο σημειο τριβης (όπως αναλυτικα το παραθετω), την οποια ο κρετινισμος θεωρει ότι μπορει να υποκαταστησει με κρατικη συστημικη παρεμβαση.  Το αντι-συστημικο σημειο τριβης εδώ, αφορα ακριβως ένα (και) μη κεϋνσιανο ρολο του κρατους, κι όχι ένα «μη νεοφιλελευθερο», αφορα δηλ. ένα μετα-φιλελευθερο ρολο του κρατους, κατά τη λογικη του αρθρου.

Ας σημειωσω εδώ, ότι γενικως η αντιδεξια φιλολογια-συσκοτιση, στην οικονομία (όπως και στην πολιτικη), ως υποκριτικη, είναι σε προθανατιο παραμιλητο.  Μπορει ετσι να σταχυολογει-διαστρεφει 1,2...100 σημεια για να «αποδειξει» το «δεξιο» χαρακτηρα των αναγκαίων υπερβάσεων της αντιδεξιας πολιτικης και πολιτικης οικονομίας, πλήν η αντιδεξια μυωπικη θεωρηση εχει τελειώσει, αν εχεις μάθει - διάδοσέ το.

Σ4. Ολη η λογικη του αρθρου (και της τελικης του προτασης) είναι ακριβως η αποκαλυψη και  κοινωνικη οργανοποιηση της οικονομιας-παραοικονομιας, κι όχι συνηγορια στο λαθροκαπιταλισμο - άλλο λεει η σχετικη φραση που τσιτάρεις, εγείροντας θεμα «ηθικης», ζητημα στο οποιο θα επανελθω.  Φυσικα το επιδικο της «ηθικης» επισημανσης, δε μπορει να είναι η στηριξη ενός κρατικοδιαιτου παρασιτισμου περαιτερω, στο ονομα του γενικοτερου παρασιτισμου.  Περαιτερω, στην ουσια, οφειλει κανεις να κατανοησει κι αντιμετωπισει τη νομενκλατουρα (και μικρονομενκλατουρα) με ορους αναπαραγωγης-υπερβασης του συστηματος κι όχι με ορους στατικης μετρικης - εκει εχει δηλ. το αντικρυσμά της η «ηθικη» κοινωνικη ματιά, καθως και η ειδικοτερη κοινωνικο-οικονομικη ματια, από 150 χρονια τωρα.

Σ5. Σωστα αναφερεις, πως το ΔΧ, όχι μονο σε μας, αλλα και σε πολλους είναι  70-120%, κατι που επισης επισημαινω, όπως βεβαιως αγνοησες, αν και η θεση μας παραμενει πρωταθλητικη στην ευρωζωνη. Η προβλεψη για το Ιαπωνικο ΔΧ, παρομοια με τη δικη μας, καθολου δεν αλλαζει τα πραγματα. Ισα-ισα υπογραμμιζει το γεγονος ότι η εκτος γιουρογκρούπ υπερχρεωση (κυριως ΗΠΑ) επιχειρει με αποσταθεροποιηση του $Ε, να μεταφερει τα βαρη εδώ.  Το γεγονός ότι εμείς ειδικότερα δεν εχουμε την αμερικανική δυνατοτητα μεταφόρτωσης των βαρων, δεν είναι αδικία, όπως και η ελλειψή μας σε επιθετικα αεροπλανοφόρα πχ, είναι όμως σοβαρος λόγος να μη αερομυθιαζομαστε με αμερικανικου τυπου «διεξοδους».  Η απαντηση στο χρεωστικο προβλημα (ως προβλημα κοινωνικοπολιτικα μεταπλαστέο, κι όχι ως συστημικολογιστικο ή ως αλλοτριωμενη συντεχνιακη μπακαλική) δε μπορει να είναι του αερα, «κι ο εφοπλιστης Ταδε, χρωσταει τα ιδια, οσα βγαζει σε 3 χρονια πχ.», αλλα η επι της ουσιας αναταξη, και δη όχι μεσω σκετου «νοικοκυριου», όπως επισης αγνοησες ως ουσια του αρθρου.   Πολύ περισσοτερο όταν αυτος (ΗΠΑ), εχει ακριβως ως οπλο την υπερχρεωση, οσο μπορει τελοσπαντων, ή οσο ελπιζει πως θα την εξαγαγει κεϋνσιανα.  Αντίθετα το θεμα (ένα θεμα) είναι  να βρασει κι αυτος στο ζουμι του (οπου και βοηθα το σκληρο $Ε), η μη γεωπολιτικη-ιμπεριαλιστικη δηλ. διεξοδός του, γενικοτερα.

Ο «κυκλος του Χρεους», η «παγιδα» (ή η «θηλεια» του αρθρου) που σωστα περιγραφεις, αποτελει ακριβως μια εκφραση της «επι τα προσω» προσπάθειας κερδοφορίας, του χρηματιστικου κεφαλαιου.  Γι αυτό και η υπερχρεωστικη συνηγορια της αριστερας, είναι ακρως αλλοτριωμενη και του παραμηλητου. Τη βολευει ωστοσο αυτή η εικονα, διοτι ο «αεροκαπιταλισμος», που φυσικα ευνοειται στον ανω κυκλο, της μοιαζει ευκολοτερος να του απευθυνει καταρες του αερα και του μύθου, στην ουρά των συστημικων φυλλάδων.   Όμως, το «δημοσιονομικο» χάλι εδώ, δε μπορει να υποδειξει ως διεξοδο την ιδια του την επιδεινωση - δεν είναι αλλωστε παρα η εκφραση του δομικου συστημικου αδιεξοδου του ΚΤΠ,  όπως ειδικοτερα κι ενδοανταγωνιστικα, εμπλεκει το δημοσιονομικο τομεα.  Όπως και να ‘χει, δε μπορει να αντικρουει κανείς τις (πραγματικες-συγκυριακες) συστημικες αντιχρεωστικες πολιτικες (πολύ περισσοτερο τις μη συστημικες σχετικες θεωρησεις) με το επιχειρημα ότι το συστημα είναι (παγιως θεωρητικα, δηθεν) μη αντιχρεωστικο.

Σ6. Η μυωπικη-αντιφατικη θεση ότι η ΕΕ είναι των ΗΠΑ και της Γερμανιας, κρυβεται σε ορισμενα δεδομενα της πρωιμης ψυχροπολεμικης εποχης, οπου το προβλημά τους ηταν η ΕΣΣΔ, καθως και σε συγχρονες ενδοσυντονιστικες αναγκες-αντιφασεις, ενώ αποκρυβει την ανταγωνιστικη πλευρα ΕΕ (γαλλογερμανιας κυριως) με ΗΠΑ, που βρισκεται σε κορυφωση, και στον πολεμο κατά του $Ε. Το να μην αγνοει κανείς την κοινη καπιταλιστικη βαση των πραγματων (όπως πχ στο β' πολεμο) σημαινει ότι βλεπει και τον ενδοανταγωνισμο του ΚΤΠ συγκεκριμενα.  Σημαινει πχ. ότι βλεπει πως οι πολιτικες υπερχρεωσης (τυπολογικα κεϋνσιανες) και οι σταθεροποιητικες πολιτικές (Μααστριχτ, Επιτηρησεις κτλ) είναι αντιφατικές κι εναλλασσομενες - ακριβώς αυτή είναι η φυση του ΚΠΤ - καθως και σε ορισμενη διαφορα φάσης στην εναλλαγή τους, μεταξυ των διεθνων πόλων, ακριβως στο ανταγωνιστικο πλαίσιο.

Η δουλεια μας εδώ, δεν είναι η «γενικη καταγγελια» ή η παρεμβαση στον ανταγωνισμο αυτό με αλλοτριους ορους (στο οποιοδηποτε κατά δυναμη, μιας μικρης χωρας), όπως δεν ηταν και στον πολεμο, όπως και γενικως στην παγκοσμιοποιημενη συγκρουση. Το ποια ακριβως μπορει να είναι, κατατιθεται στο αρθρο ως ειδικοτερη θεωρηση και προταση, αυτή που αντιπαραθετει στη «δημοσιονομικη-κρατικη αιγιδα» την ορισμενη απ-αλλοτριωση και απ-ιδιωτευση, στο σημερινο συγκρουσιακο τοπιο.

Παντως, μιας και το κυριο θεμα εδώ αποτελει η κοινωνικοπολιτικη ταυτοτητα της ΕΕ, ας σημειωσω ότι δεν οριζεται κυριως απ' τις κυρίαρχες πολιτικές κι επιστημες (όπως και της υφηλιου, με αναλογους ορους), αλλα από εκείνο το «βλέπω-θέλω» που αποτελεί τη δική μας ταυτότητα.

Σ.Κουβεντα.2. Η αναγκαία δημοσιονομικη αντι-σπαταλη που (παλι καλα) επισημαίνεις, δεν χρειαζεται την παρατιθεμενη μετρικη σου για να καταδειξει την κοινωνικη και δημοσιονομικη ανεπάρκειά της, οπου κι ολοκληρα κεφάλαια στο κείμενό μου.  Το σοβαρο προβλημα (ταξης κοινωνικου υποκειμενου) είναι το μπερδεμα των «αγωνιστικων» ρολων μας, η πληρης αφασία ότι δεν βρισκομαστε (κυριως, κι επι της ουσίας) σε ρολο γνώστη-ορθοτόμου-καταγγέλλοντα, αλλα σε ρόλο υπολογου κι αλλοτριωμενου παπαγάλου, που εχει ωστοσο μια ελπιδα μεσα απ' την τσιμουδιά-μαθητεια του.   Ετσι, πχ.  οι φωνές σου για «τσιμουδιές», κατω από ένα κειμενο που όχι δεν αντιπαρερχεται το «που πηγαν τα λεφτά», αλλα επικεντρωνει περαιτερω στη χειραφέτηση από πρακτικες δομικης αυτοκλοπης και εν ταυτω λεόντιας συστημικης διανομης των κλοπιμαίων, είναι περηφανα κι εκκωφαντικα πλαστογραφικες.  Την πραγματικη τσιμουδια όμως, αποτελει η «διανεμητικη μετρικη των κλοπιμαιων» που όπως αναφερω καπου, δινει ένα μαυρο δίκιο στην αριστερα, μαζι με το πιστοποιητικο αλλοτριων κριτηριων.  Και βεβαίως συμφωνω ότι η «νύχτα», είναι του κηβδηλοποιου-αρπακτικου, όπως και το φως είναι της κοινωνίας, μαζι και του φωτοφοβικου μέρους της. Είναι η φωτοφοβικη επιληψια που δεν το βλεπει αυτό, σε  30  σελίδες απλωμένο.

Σ3. Αφησα τελευταιο το σημειο αυτό, το μονο που καταθετει ένα μη λαθροχειρικο επιχειρημα, όπως πιστοποιει και η αναγκη σου για τον αντιστοιχο χαρακτηρισμο, ζητημα στο οποιο θα επανελθω. Η επισημανση σου όμως για τη «λαθροχειρία» μου στα ποσοτικα του Δημοσιου Τομεα είναι πλασματικη, αφου χωριο που φαινεται δε θελει κολαουζο.  Εκτος του ότι και στις «ομολογες χωρες» η παραοικονομια εχει το μπόϊ της (μικροτερο εστω) αποκαθιστωντας εν μερει το σχετικο κλασμα στη «λαθροχειρικη» εικονα, ξεχνας ότι οι δικές μας Δημοσιες Δαπανες εχουν ένα τεραστιο κρυφο μερος (γνωστης μαγειρικης και παραδημοσιονομίας), τετοιο που η ποσοτικη μου απεικονιση υπερφαλαγγιζεται.  Ξεχνας ότι περιλαμβανει περαιτερω κι ένα «μη ευθεως λογιζομενο πλην πραγματι διαμορφουμενο» κρυφο μερος όπως πχ. την ανεισπρακτη «εισπραξη και στοχευμενη διανομη» πλουτου μεσω των σπαταλων-οφειλων των ασφαλιστικων εισφορων οι οποιες και λογιζονται ηδη Ολικα στο ουσιαστικο Χρεος (κκ. 30 το ΔΧ + 30 τα ταμεια = 60.000  κκ, πλεον των 30 ιδιωτικων παραπερα = 90.000  $Ε κκ) ενώ η δημοσιονομια του «κρυφου» αυτου βιβλίου, παραμενει πραγματικη.  Ετσι το κλασμα σου, δεν είναι  25 / 140 =18 %, αλλά,  ας πουμε,  35 / 140 = 25 % ξανα (το 35 εδώ είναι μετριοπαθως ενδεικτικο, κι αφου ψαχνεσαι μπορεις να το βρεις. Ως βοηθεια μπορω βεβαια να σου προτεινω καποια τοκοχρεωλυτικη αναλογιστικη κτλ. ειμαι όμως βεβαιος για τη μετρικη σου, μια καλή αυτοεπιτήρηση σου λείπει.   Η δικη μου δουλεια δεν είναι εδώ το συσκοτιστικο ψίρισμα της μαϊμους, λογο για τον οποιο και τα νουμερά μου, σ' όλα τα σημεια του κειμενου, είναι μή αναλυτικα, πλην παραμενουν ουσιαστικα).

Οσο για τα σοσιαληστικα, συμφωνω απολυτα όπως (δεν) εχεις δει, μονο που αυτά εγιναν (κυριως) μεσα απ' τα ως ανω Δημοσιονομικα, άλλη μια απόδειξη του τερατωδους (και μη ομόλογου, και μη λαθροχειρικου) μεγέθους τους.

Το παπλωμα στη διαφωνια μας, αφορα σε  2  ουσιαστικα ζητηματα, κι όχι στις    1,2,...,100  προσχηματικες αιτιασεις, επι των οποιων η περαιτέρω συζητηση δεν ωφελει, και είναι οντως για κουβέντα να γίνεται.

Πριν θιξω αυτά τα ζητηματα θα επισημανω ότι γενικα η εποχη του αμφι-αντιλογου, και ειδικοτερα του πονηρου (μ' ολο το τυχον «δικιο» που κουβαλάει) εχει περασει, κι εννοω ότι φτουράει ολο και λιγότερο, υποχρεωμενη να αποκαλυπτει τον επιθετικο-προσχηματικο, οπισθοδρομικο χαρακτηρα της.

Η αναφορα σου στη χρησιμοτητα του αρθρου, τη στιγμη μαλιστα που παρακαμπτεται η ουσια του - η αναγκαια πολιτικοοικονομικη αλλαγη, η αντιυπερχρεωστικη παράμετρός της κτλ  - είναι ουσιαστικα αερομυθική, όπως και η επι της ουσίας «εγκριτικη-απορριπτικη» οπτικη με την οποια αντιλαμβανεσαι την κριτικη γενικως.  Δεν εισαι όμως τέτοιος κριτής, η καλύτερή σου είναι να ‘σαι ισόβιος μαθητής, και τα ορθο-κριτικα είναι της αριστερας και της προόδου, δηλ. ψόφια.   Απ' την αλλότρια αυτή θέση σου, γινεται φανερη και η στόχευση της κριτικης σου.  Δηλαδη η «επιστημονικη ανασκευή» του αρθρου, υποδηλουμενη απ' τον ορο «λαθος», η οποία παραπέμπει σε δηθεν «εγκυρη επιστημονικη θεωρηση».  Κι επίσης η «ηθικη ανασκευη» του, η οποία επιστρατευει δηθεν «ανηθικες παραοικονομικες συνηγοριες», με τρόπο που βγάζει μάτι, και «αποκαλυψεις λαθροχειριών» μιάς βολικής μετρικής.

Οι αντιδρασεις αυτές, αναμενομενες συμφωνα και με τα αναφερομενα στις Αντιδρασεις δευτερου και τριτου τυπου (αριστερας και συντεχνιων), δεν είναι αυτές που μας αξιζουν, πραγματικα. Όπως και στα περι Φωτοφοβιας εχω επισημανει, θα χρειαστουμε βοηθεια χειραφέτησης στα ζητηματα αυτά, κι όχι εκτροπές Επιληψιας.  Εδώ, ο καθεις και τα οπλα του, σε μια σχεση αμφι μαθητείας, εκτος κι αν διαλέγει άλλη θέση, κρυμμενος πισω απ' το δαχτυλό του.  Πιστευω ότι κανείς μας δεν εχει αναγκη μια τέτοια κακη επιλογη, όπως αλλωστε ουτε και πραγματικη δυνατοτητα. Αντιθετα, η οποιαδήποτε «γενικη», «ειδική», «επιστημονικη»  κτλ. συνεισφορα μας, προαπαιτει τελείως διαφορετικη ιδεολογικη (αξιακη) αφετηρια, η οποία κι αποτελει μείζον επίδικο και πραξεολογικη εγκλιση.

Είναι φανερο στον κάθε αναγνωστη μας, ελπίζω, ότι η κριτικη σου (περιλαμβανοντας και στοιχεια, «αισθησης δικαίου», που πρόθυμα και με χαρά αναγνωρίζω, πλην το αρθρο τα υπερκαλύπτει) είναι κυρίως αποτέλεσμα ενός πρωτου φωτοσόκ, που αλλωστε συναντα το ψάξιμό σου. Το συναντα βεβαίως σε μια σύνθεση διαφορετικη απ' αυτή που υπερασπίζεσαι με τρόπο κακό, και είναι ο τρόπος αυτός απολύτως αντίστοιχος με την ουσία των οσων υπερασπίζεσαι.  Καλοδεχομαι πάντως την κριτική σου, στο βαθμο που συνοψιζει την ουσία των (κεκαλυμένων) αντιρρήσεων στις προτάσεις μου, αντιρρήσεις που αφορουν όχι μονο εσενα, αλλα το μεγάλο, κρίσιμο κι αναπροσανατολιστέο τμημα της ριζοσπαστικης-οργανικης μας διανόησης,  γι αυτό κι απαντω αναλυτικα, εδώ.  Μη σε παρασύρουν οι ανταποδοτικές βολές μου, προορισμένες για την ακουσματική σου εγκλιση και μόνον - περα από διαλογικες τυπικούρες που δε με απασχολουν - με ανθρωπους μιλω, κι όχι με εν γενει αντιπάλους, αν και φυσικα ο καθενας ορίζει τη θέση του ιδία ευθύνη. Πραγματικα ωστοσο, θα πρότεινα, μια πιο καλόπιστη (= εδώ, λιγοτερο μαχητικα αλλοτριωμενη και πλεον ακουσματικη) κριτικη κι επικέντρωση, γενικοτερα, οπου και οι αναγκες των καιρών, καθώς και ελευθερωτικη συμβολη στα αντιφωτοφοβικα, ιδιως από ανθρωπους που εχουν κατι να καταθεσουν. Οι θεωρησιακές αναδιατάξεις, ασφαλως και δεν θα γίνουν χωρίς κόντρες, θα είναι όμως αναδιατάξεις κι όχι «αμυνες» και «παρελκυσεις» στα επί τα αυτά, που πρεπει επι τελους να δουμε ότι δεν μας αξίζουν. Η ουσια των αναγκαιων αναθεωρησεων, δεν είναι οι μαχες οπισθοφυλακης, μα η παραδοση στο Νέο, δηλ. οι συμβολές στη διαμορφωση μιας νέας υποκειμενικής ελευθερωτικής ταυτότητας, σ' ολο το κοινωνικοπολιτικο φάσμα.

Επιστρεφοντας στα  2  ζητηματα που ουσιαστικα θετεις, σημειωνω τα παρακατω :

1) Τα δικαιωματα των «υποζυγιων», κυριως του Δημοσιου Τομεα, τα οποια μαλιστα με τη βοηθεια του ΕΚΚΕ (Εθν.Κ.Κοιν.Ερευνων) ποσοτικοποιουνται ως οικογενειακες εισοδηματικες αναγκες, πιστοποιουνται ως «δικαιωματα» (τουλαχιστον) στην αντιπαραβολη τους με αλλα - το ΕΚΚΕ εχει επισης και μελετες για τα πραγματικα-συγκριτικα εισοδηματα (και τη γενικοτερη ποιοτητα ζωης) κι αλλων υποζυγίων. Ειμαι βεβαιος ότι μπορεις να υπολογισεις καλυτερα τις «αναγκες» αυτές, αφου αντιθετα με το ΕΚΚΕ, εισαι υποχρεωμενος να μην αερομυθιαζεσαι, αλλα να μοιρασεις στο Νυν την πιττα, με τροπο μαλιστα που να οδηγει στο Αιέν, ότι αλλοιως δεν ομιλουμε για αναγκες, ειμη για συστημικες αναγκες, μετα συνδικαλισμου ενδεχομένως. Το δηθεν δυνατό σου χαρτι εδώ - η κοτα των αεροκερδων, του χρηματιστικου κεφαλαίου - αναγκαστικα αναδεικνυει το ερωτημα, πώς η ορισμενη πληθωριστικη αναδιανομη των  αεροκερδων (= η προεξοφλημενη κερδοφορία του μονοπωλιακου χρηματιστηριακου κεφαλαιου)  θα μεταλλαξει το χαρακτηρα της από τετοια (διανομη κλοπιμαιων, λεοντια φυσικα) σε αντι-συστημικη διανεμητικη διαρθρωση ή για να το θεσω αλλοιως, πώς θα υπερκεράσει τη σοσιαληστικη πυραμιδα που επισημαίνεις.  Η σχετικη πολιτικη οικονομία εδω, ως πατρωα κριτική της και συνέχεια, πέραν του κρετινου κεϋνσιανισμου όπως σωστα τον λές, και η οποια δεν εχει αποτολμηθει απ' τον εν γενει «προοδευτισμο» κρυμμενο στα λαϊκοκεϋνσιανα, τις κορπορατιστικές διεκδικησεις, τον κνιτικο-κρυπτοκνιτικο μετωπισμό, ένα προοδευτισμο αγωνιστικα φοβικο απεναντι στα μεταβατικα-ανατακτικα, θα εχει ενδιαφέρον.

Η δικη μου οπτικη, καθολου «κρυπτοσταθερολαγνικη» αλλα ευθεως αντιχρεωστικη-αντισοσιαληστικη, κι ευθέως πέραν του τρέχοντος προοδευτισμου, δεν τοκιζει στη «σταθεροτητα» ή την «αναπτυξη», τις οποιες θεωρει φιλελευθεραδελφουλες κι αδιεξοδες, κατά τα εξαντλητικως αναφερθεντα. Ουτε παρακαμπτει τον αεροκερδοέλεγχο ως αναγκη. Ουτε αγνοει τις αναγκες μιγματος σταθεροποιησης-αναθερμαναπτυξης-αναδιανομης, ως στοιχειων μεταβατικης πολιτικης.  Ουτε εξορκιζει εκσυγχρονιστικα το «βολεμα» (παρασιτικο, φαντασιακο, αλλα κι ανθωπινα αναγκαιο σ' ένα μερος του).  Ουτε αγνοει την εσωτερικη φωτοφοβία, ως την εχω αναλυσει κι ως την επιβεβαιωνεις. Ουτε συναδει με καποια φωταδιστικη τρομοκρατια κούτβικου ή μποστόνιαν τυπου, όπως βλεπεις. Απεναντίας, στο πλαίσιο του αναγκαίου κρατους στρατηγείου, θεωρει ότι το δημοσιο «επιχειρειν» κι «αμοιβεσθαι» συνιστα στοιχειο της λυσης.
Βεβαιως θεωρω (όπως και στο κειμενό μου) ότι θα περάσουμε αναγκαστικα απ' το επαναστατικο σταδιο να ανασυνθεσουμε τα ιδεο-θεωρητικα ράκη (συστημικα εν πολλοις, στο αλλοτριωμένο αντι-συστημικο τοπιο) σε στοχο-τροπο βιοτικο.   Ο καθ' ενας από καπου πρεπει να ξεκινήσει. Η πιο αλλοτριωμένη αγωνιστικότητα πρεπει να ξεκινησει ακούγοντας καλά, είναι η γνώμη μου, κυρίως ακούγοντας τον λόγο που συγκρούεται μαζί της - να, όπως το ‘χει ξανακάνει παλιότερα, αλλα πιο ενηλικα και βαθειά, ως την υπόγεια διαδρομή που συναντάει τον άλλο. Θα εχει ετσι την ευκαιρία να κατανοησει-υπερβει την αλλοτρίωσή της και να συνεισφέρει (μη μετωπικα, τελειωμένο αυτό) και στων αλλων την απ-αλλοτριωση, ότι ουδεις αμόλυντος. Αν η μολυνση χωραγε στη γεωγραφία « ΛΑΟΣ....Φιλελευθεραριστερα», τότε θα περίσσευε για καλή η συνεπης Αριστερα, οπερ Ατοπον, ρώτα οπου θές. Αυτό βγαινει κι αλλοιως. Όχι γενικως η Αριστερα, μα μια καλη Αριστερα, οπερ ξανα Ατοπον, ρωτα οποια καλή αριστερά θές.

Παραπέρα, ακριβως στο σημειο της αναγκαιας κοινωνικης αναλογιστικης προτεινα (σχεδον σε επιπεδο τεχνικων προδιαγραφων, κι επανερχομαι ενθυμητικως) το κάθε ως ανω ΕΚΚΕ (μαζι και το Εξαιρετικο ΚΚΕ) ή και μεμονωμένος ψάχτης, να κανουν αλλοιως το λογαριασμο των «αναγκων», με τροπο δηλ. που τα «δικαιωματα» θα καταστουν βιοτικη πρακτικη, δηλ. «κοινωνικη ελευθερια-ευθυνη» στο πλαισιο μιας «μη αλλοτριας δημοσιονομιας» κι ενός αντιστοιχου πολιτικου συστηματος.

2) Η δυνατοτητα-θεωρηση των πολιτικοκοινωνικων αλλαγων, είναι το δευτερο κι ουσιαστικα το βασικο ζητημα που πλαγιοκοπει κλεφτοπολεμικα η παρελκυστικη κριτικη σου.  Είναι εδώ μια αδιεξοδη γενικη θεωρηση που οδηγει τις σημειακές σου επισημάνσεις, που τις γεμιζει με παραπονο κρυμμενο πισω από «θεσεις», και που κρυβεται τελικα κι αυτή η ιδια στην  εκκωφαντικη σιωπη περι Ουσιας, μισο-φωτη μπροστα στην «άλλη προταση» και μισοτρομαγμενη  γιατι δηθεν τα επι της αμμου κτισματα χρειαζονται ακομα.  Δεν πρωτοτυπεις καθολου σ' αυτά, πρωτοπορεις ωστοσο στην κρυφη κι ακομψη καταθεση της μεγάλης Απορίας - πώς γινεται  5  κομματα  2  πολιτικες, αλλα η «σωστη» να ‘ναι αλλου.

Θα σταθω σε μια περέλκυσή σου, όχι για να επιστρεψω τη συζητηση στο σχετικο σημειο (Σ.5) αλλα γιατι μου χρειαζεται ως εισαγωγη στο ουσιαστικο ζητημα.

Δε μπορει να μην κατανοεις ότι το να «πληρωσουν οι εργαζομενοι την κριση» δεν είναι η πρότασή μου αλλά «οικονομικος συστημικος μονοδρομος», απεναντι στον οποιο η μονη διεξοδη απαντηση ειμαι μη οικονομικη, αλλα πολιτικο-οικονομικη, κατά τη λογικη του αρθρου.  Δε μπορει να μην κατανοεις οτι το κοκτεϊλ-σοκ, αφορα τη συστημικη πολιτικη, και πάλι ως «δημοσιονομικη εξυγιανση», οριακης αποτελεσματικοτητας κατά περιπτωση (στεγνο καθαρισμα που εναλλασεται με το «αναπτυξιακο» τραπεζι κτλ.).  Ουτε πως η αναλογικη φοροδοσια που προτεινεις αποτελει ουσιαστικο στοιχειο στη δικη μου οπτικη.  Η διαφορα - κι αυτό είναι το ζουμι της διαφωνιας μας - είναι ότι εσυ τη θεωρεις αδυνατη στο «ταξικο συστημα» και σταματωντας εκει, φευγεις για το Μααστριχτ, παρακάμπτοντας ακριβως την ουσια.

Και εγω αερόμυθέ μου τη θεωρω αδυνατη στο στασιμα «ταξικο» που εχει στο μυαλό της η αριστερά μαγκουρα του συστηματος, δυνατη κι αναγκαια όμως στο «μεταβατικο» (= ταξικο κι από-ταξικοποιούμενο) του οποιου ακριβως την αναγκη και αμεση δυνατοτητα επισημαίνω.  Δεν προκειται για επι μερους σημειο, ισως «αρεστό» μαζι αλλα, όπως τα λές, αλλωστε η ματια της αρεσκειας-απαρεσκειας συνδεεται συχνα με κριτήρια που κάλλιστα μπορει να είναι αλλοτριωμένα. Προκειται για κεντρικο ζητημα -ανοιχτο φυσικα σε κριτικη- που ως τετοιο εγκαλει τα «μαζικα κινηματα» στα οποια αναφερεσαι, σε αντιστοιχο προσανατολισμο, διεκδικηση και πολιτικοποιηση, καθως και την αλλοτριωμενη ημι-οργανικη «διανόηση», όπως σε ξεκουφαίνει το αρθρο μου. Ετσι, δεν θεωρω ότι κεντρικος στοχος των κινηματων είναι η «υπονομευση του ΣΣΑ», ουτε εν γενει οι γνωστες οικονομικες διεκδικήσεις επιβιωσης-πολιτικης «ωριμασης».  Αντιθετα θεωρω ευθέως και μη κρυπτοσταθερολαγνικα, ότι στην αλλοτριωμένη αυτή στοχοθεσία γραφεται μια απ' τις τελευταιες πραξεις θανάτου της Αριστερής και της Προόδου - ο αλαβανισμός ανηκει εδώ ως μια κραυγαλέα εκδοχή της. Περαιτερω, τα μιγματα αναδιανομης-σταθεροτητας-αναθερμανσης κτλ. στο  αναγκαιο πολιτικο συστημα (το οποιο και η κωματωδης Αριστερα αγνοει ως κεντρικο ζητημα), είναι μια υπόθεση «υπευθυνης κοινωνικης εξουσίας» με τη δικη της πολιτικη οικονομία, συνθετη, δυσκολη, μεταβατικη, ξεκολλημενη απ' τα φιλελευθερα και τα αριστερα δογματα, παντα στο παγκοσμιο πλαισιο-πορεια. Το σημειο αυτό, δηλ. η κεντρικη πολιτικη προτεραιοτητα και οι αναγκες αντιστοιχου κοινωνικου προσανατολισμου (μαζι και οι υποστηρικτικες οικονομικες θεωρησεις) οριζουν και την αναγκαια συζητηση, ευρυτερα εννοω κι όχι στη μεταξυ μας κουβεντα να γινεται.

Εχω υποστηριξει (κι αλλου, εκτος του ανω αρθρου, κι αλλωστε μη πρωτοτυπώντας εν πολλοις) ότι η «πραγματικη αλλαγη» είναι φαντασιακη, εξω από μια πραγμάτωσή της διαχειριστικη-υπερβατικη, πέρα απ' το προτυπο συστημικων εναλλαγων ή σωρευσης ταξικων στρατευματων εφόδου. Στο πλαίσιο αυτό, τα μιγματα οικονομικης πολιτικης, ως Πολιτικης οικονομίας (με τα αντιστοιχα βηματα κοινωνικου ελεγχου κτλ. καθως κι αντιστοιχα διαμορφούμενης κριτικης της ΠΟ στο θεωρητικο επιπεδο) αποκτουν άλλο χαρακτηρα απ' αυτόν της φιλελευθερης οικονομίας, παντα στον αξονα απ-αλλοτριωσης του κρατους και απ-ιδιωτευσης (και αξιακης) της κοινωνίας. Στο ιδιο πλαισιο, οποιαδήποτε «αγωνιστικη-επιστημονικη» εμμονη στα κρυφομετωπικα-τριτοδιεθνιστικα, παραμένει αδιέξοδη.

ΔΤ -  6 / 2 / 10