ΤΑ ΟΙΚΕΙΑ ΒΕΛΗ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ

(Δημοσίευση 15 Απριλίου 2008) Ὁ φίλος ἀναγνώστης ποὺ διάλεξε νὰ ὑπογράψει μὲ τὸ εὔγλωττο "Γρηγόρης ο Ράδιος", συνεχίζει τὸν διάλογο γιὰ τὰ ζητήματα τοῦ σοσιαλιστικοῦ κινήματος καὶ τῆς Ἀριστερᾶς. Πῶς συζητᾶ ἡ Ἀριστερά καὶ πῶς τσακώνεται; Πῶς συζητοῦν ἄνθρωποι ποὺ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ βρίσκονται στὸ ἴδιο χαράκωμα, ἢ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε ἀλλιῶς, πάνω στὸν ἴδιο καϋμὸ καβάλα;

Γιώργο φίλε μου, στην Κίνα υπάρχει μία λαϊκή παροιμία που λέει: "δεν έχει σημασία τι πουλί είναι, αν κελαηδάει ωραία", είναι η μία ή η μισή αν θέλεις αλήθεια. Η άλλη είναι ότι στον πολιτικό διάλογο, το τι λέγεται έχει μεγάλη σχέση με το ποιος το λέει (όπως ισχυρίζεται ο Χ.Μ.)...

...Προσωπικά τάσσομαι στο πλευρό του "να ‘χαμε να λέγαμε" αν βέβαια είχαμε και σίγουρα έχουμε κάτι σημαντικότερο να πούμε από τις κουραστικές, αδιέξοδες επαναλήψεις γνωστοδιατυπομένων αλληλοκαταγγελιών, υποκειμένων και πρακτικών και μάλιστα της καλής πλευράς, της αριστεράς.

Επίσης αγαπητέ σ. δεν θα διαφωνήσεις ότι την υπογραφή του κανείς, όπως και άλλα σημαντικότερα, την βάζει όταν και όποτε η παρουσία του πιστοποιεί κάτι σημαντικότερο (για τον ίδιο) από ένα μικρό δευτερεύον σχόλιο σε ένα τηλεπάνελ διαλόγου. Αυτή τη σημασία έχει και η γνωστή παροιμία, για τον λόγο που πρέπει κανείς να προσέχει τι και που βάζει την υπογραφή του και όχι μόνο. Επικρίνει δηλαδή την προχειρότητα χρήσης για να διακρίνει έτσι τη σοβαρότητα που πρέπει να έχει η παρουσία της... Ή και η απουσία της αν η παρουσία της σχολιάζεται περισσότερο απ' το θέμα που υπογράφει.

Βεβαίως και υπάρχουν και πολλοί άλλοι λόγοι που θα ήταν άδικο και μικρόνους να θεωρήσουμε ως δειλία ή υποχθόνια συμπεριφορά τη ψευδωνυμία, όταν π.χ. υπάρχουν ασυμβίβαστες ενδεχομένως επαγγελματικές με την δημοσιότητα ιδιότητες όπως στρατιωτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, ανώτατο πολιτικό προσωπικό κ.α.

Τέλος, εμένα δεν με χαλάει αν μπορεί κάποιος να αλλάζει ύφος και ρόλους (ψευδώνυμα) προκειμένου να λειτουργήσει παιδευτικά ή γιατί "έτσι του αρέσει" όπως λέει και η διαφήμιση και ας φοράει και τη μουτσούνα του Καραγκιόζη, του μεγάλου αυτού λαϊκού παιδευτή-χωρατατζή.

Απεναντίας, αγαπητέ, μού είναι προσωπικά αδιάφορο όσες υπογραφές και αν βάζει ταυτοποιώντας, μονότονες επαναλήψεις κρά, η κουρούνα ή ο μπούφος. Προτιμώ το "άγνωστο" πουλί της Κίνας που κελαηδάει ωραία...(Με τη συμβολική τους σημασία εδώ και πέρα από προσωπικές αντιστοιχίσεις).

Αυτά τα ολίγα, που είναι πολλά για ένα ζήτημα ήδη κατακτημένο, ως πρακτική στον "κυβερνοχώρο". Tην χρήση ψευδωνύμου.

Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο, ουσιαστικότερο σχόλιο που αφορά το κυρίως θέμα της    κριτικής που σου ασκείται. Εκείνου που αρνείσαι ως ζύμωση, ως κακή διαπαιδαγώγηση, με την δικαιολογία δέκα επτά χρόνων "λησμονιάς". Μα αγαπητέ μου, η ζύμωση αυτή έχει περίπου την ίδια ανώριμη ηλικία. Και είναι γνωστή σε πολλούς όπως και ο πρωταγωνιστής της. Για τον τελευταίο όμως εγώ τουλάχιστον, δεν ανέφερα όνομα.

Και βέβαια μπορούμε και έχουμε πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μεταξύ μας. Και είναι θεμιτές οι αντιπαραθέσεις έστω και "μεσογειακού τύπου", αλλά είναι απαράδεκτο να βάζουμε για σ. συναγωνιστές φίλους και αδελφούς ζητήματα ηθικής τάξεως (όπως αυτά των ισχυρισμών σου δηλαδή) ανήθικες καλύτερα και ανόητες κατηγορίες, που αδικούν κατάφορα μικρές πικρές αλλά ενδιαφέρουσες ιστορίες και πρωταγωνιστές.

Για το θέμα τού πώς δηλαδή συζητάμε, και τού γιατί τσακωνόμαστε αν θέλεις σημειώνω ότι:

Ο διάλογος πέραν το'υ να είναι ένα ζήτημα τεχνικό-διαδικαστικό κρύβει πάντοτε εν ταυτώ ζητήματα ουσίας (ιδεολογικό-πολιτικής συγκρότησης). Εξαρτάται και εμπεριέχει την πολιτισμική κουλτούρα και το ήθος των διαλεγομένων καθώς και στοιχεία του ψυχολογικού χαρακτήρα και της εκάστοτε διάθεσης του καθένα και της εποχής.

Εξαρτάται ακόμη απ' το είδος του (αντιπαραθετικός ή συνθετικός), απ' τον τρόπο διεξαγωγής του (οργανωμένος ή ελεύθερος), απ' το χώρο φιλοξενίας του (βήμα-ακροατήριο), απ' το θέμα και τη στόχευσή του, και τέλος απ' τους ίδιους τους διαλεγομένους. Ειδικότερα για αυτή καθ' εαυτή τη συζήτηση (που μας αφορά) συζητάμε με το ΗΘΟΣ εκείνο που αντιστοιχεί στη θέληση να προάγουμε υποκείμενα και διάλογο σε κοινούς ίσως τόπους κατανόησης και δράσης προκειμένου να...

Το προκειμένου να... έχει να κάνει με το επίδικο κάθε φορά αντικείμενο αλλά και τα υποκείμενα της αριστεράς σε αντιστοίχηση με τα κοινωνικά προτάγματα της περιόδου και γενικότερα και ότι απ' αυτά αναλογούν στον καθένα. Το μείζον για μένα ΗΘΙΚΟ ζήτημα είναι ότι η σύγχρονη αριστερά ή θα είναι αγαπησιάρικη ή δεν θα είναι αριστερά. Το μοντέλο της άμετρης βίας ως έκφραση του άσβεστου ταξικού μίσους και των θεωρητικών και πρακτικών συνεπαγωγών τους δεν μπορεί να έχει σύγχρονη εφαρμογή.

Εκτός από ηθικό πρόταγμα-αρχή, είναι συν τοις άλλοις αποδεικνυόμενο συμπέρασμα και πρόταση πολλών επιστημονικών κοινωνικών αναλύσεων που περικυκλώνουν το θέμα και χαράσσουν την κόκκινη γραμμή ενθάδε κακείσε της αριστεράς.

Δύο ακόμη ζητήματα με ιδιαίτερη σημασία είναι:

-Ο διάλογος και η συνάρθρωσή του με τις άλλες μορφές δράσης της αριστεράς και που σχετίζεται με την σειρά του με:

-Το "έδαφος" που πρέπει να τοποθετείται για να είναι γόνιμος και κοινωνικά χρήσιμος.

Αυτά τα ολίγα, τα τηλεγραφικά, τα γενικά και μερικά περί του διαλόγου για να κλείσω λέγοντας με αληθινή συμπάθεια και αγάπη ότι:

Τα αθώα εξ' οικείων (σαν τα δικά σου) βέλη φίλε μου ανοίξανε μεγάλες πληγές. Και ο πόνος μεγάλος. Έστω και αν δεν το υποψιάζεσαι με μια σου σαϊτιά, μάτωσες πολλά στήθη...

Όμως για να το πω φωναχτά το κείμενό σου στις 03.04.08 προς τον Δ.Τ. σε εξιλέωσε. Έδειξε ότι πράγματι είσαι ο Γ.Πολυχρονίδης που θυμάμαι. Ως οργή, ως φιλοτιμία, και κουράγιο. Ο άλλος (που έγραψε το κείμενο της 11.03.08) θεωρώ ότι έκφρασε απλώς μία άσκεφτη-άτυχη στιγμή σου. Να ‘σαι καλόχρονος και πάντα, (καλοδεχούμενος ή όχι, χειραφετημένος δηλαδή) παρών.-

Γρηγόρης ο Κυβερνοκουκουλοφόρος ή Ράδιος ή ......

Υ.Γ. Προσδοκίες πολλές οφείλονται στη χειραφέτηση πολλών για πολλά εαυτών ανομήματα, όσο και  για τις προθέσεις αδελφών ταις πρεσβείες των οποίων αποζητούμε αεί ελπίζοντάς τες έμπλεες συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Γιατί και λίγοι είμαστε σ. κι αγωνιζόμαστε ο καθείς με τον τρόπο του, όλοι ανεξαίρετα, για τον ίδιο καλό σκοπό.