Ἐξώφυλλο arrow Περιεχόμενα arrow Ἐπὶ-καιρῶν arrow Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ

Γράφει: Ντίνα ΜΠΕΛΤΕΚΟΥ

(Δημοσίευση: 25 Μαρτίου 2009)

Ο Δεκέμβρης που πέρασε δεν θα ξεχαστεί τόσο εύκολα, ούτε τόσο γρήγορα.

Ο Δεκέμβρης που πέρασε μας ξάφνιασε.

Μας ξάφνιασε αν και όλα όσα συνέβησαν ήταν από καιρό γνωστά, ήταν αναμενόμενα, είχαν άλλωστε ξανασυμβεί με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο πολλές φορές.

Όμως για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια έγινε κάτι που κανείς δεν περίμενε.
Ξεβολευτήκαμε. Όλοι. Έστω για 2-3 μέρες ξεβολευτήκαμε.

Ήταν αδύνατο να κάνει κανείς ότι δεν βλέπει, δεν ακούει ή δεν γνωρίζει. Έστω για 2-3 μέρες.

Το αθώο, ανυποψίαστο, γλυκό βλέμμα του παιδιού έκλεινε μέσα του μια ανατρεπτική δύναμη που κανείς δεν προέβλεπε.

Τη στιγμή που η «εκπυρσοκροτούμενη» σφαίρα βρήκε το στόχο της εκλύθηκε τόση ενέργεια που ανέτρεψε και παρέσυρε μια κοινωνία σε χρόνια αγκύλωση και πλήρη αφασία. Έστω για 2-3 μέρες.

Ακόμα και η τηλεοπτική παντοδυναμία κλονίστηκε. Οι οθόνες έδειξαν αληθινές εικόνες! Οι πάντα τόσο βέβαιοι για όλα δημοσιογράφοι εκφράστηκαν με αμηχανία.

Οι ξύλινοι αναλυτές με τις αποκρυσταλλωμένες απόψεις έμοιαζαν για πρώτη φορά αμήχανοι και σχεδόν συνεσταλμένοι. Πιάστηκαν απροετοίμαστοι και αυτό φάνηκε.

Για 1-2 μέρες οι ειδήσεις δεν ήταν προκατασκευασμένες. Τα πάντα έμοιαζαν αμοντάριστα και ήταν. Τα γεγονότα προϋπήρξαν της περιγραφής τους.

Είχαν αυτονομία, ήταν αυθεντικά και το χειρότερο γι' αυτούς δεν τα είχαν διατιμήσει. Πουλούσαν όπως , όσο και όπου αυτά ήθελαν.

Οι πολιτικοί πανικόβλητοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα παλιά επαναστατικά κιτάπια τους, αλλά που να τα βρουν έτσι σκονισμένα και καταχωνιασμένα που ήταν στις αποθήκες των πολυτελών κατοικιών τους. Πίστευαν άλλωστε εδώ και τόσο καιρό πως είχαν ξεμπερδέψει με αυτά. Ό,τι ήταν δυνατό να εξαργυρώσουν από τις παλιές περγαμηνές το είχαν εξαργυρώσει και με το παραπάνω, δεν είχαν λόγο να επιστρέψουν σ' αυτά τα παλιομοδίτικα και δυσνόητα κείμενα, μεσούσης της παγκοσμιοποίησης, της ευρωπαϊκής παντοδυναμίας και της μονοσήμαντης γλώσσας που η μαγική τεχνολογική πρόοδος απαιτεί.

Έτσι λοιπόν για 1-2 μέρες δεν είχαν τι να πουν και πώς να το πουλήσουν.Εμφανίστηκαν ξαφνικά άνθρωποι νέοι που μιλούσαν μια χαρά ελληνικά, εκφράστηκαν με σοβαρότητα, με σαφήνεια, με ακρίβεια, με πληρότητα αλλά και απλότητα. Καταλάβαινες τι ήθελαν να πουν. Η λογική τους δεν ήταν αποκομμένη από το συναίσθημα τους. Είχαν καθαρό βλέμμα και σε κοίταγαν στα μάτια.

Ο λόγος τους είχε επίγνωση αλλά και αισιοδοξία και το κυριότερο, είχε θυμό αλλά και σπέρματα προοπτικής σε αντίθεση με τις άγονες ερήμους των λόγων των ειδικών πολιτικών αναλυτών που η νάρκισση ματιά τους απευθύνεται μόνο στην κάμερα.
Εμφανίστηκαν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που δεν τους βλέπουμε συχνά στις προκατασκευασμένες συζητήσεις των τηλεοπτικών καναλιών, αν και έχουν πάντα κάτι σημαντικό να πουν.

Άνθρωποι που ζουν και εκφράζονται εκεί που γεννιέται και διαμορφώνεται η ζωή και όσοι ζουν με αυτόν τον τρόπο, τους γνωρίζουν, τους εκτιμούν και τους σέβονται. Εμφανίστηκαν νέοι όροι, νέες λέξεις, νέα ήθη.

 Για 2-3 μέρες η ενέργεια της άδικης παράλογης εγκληματικής σφαίρας κατέβασε στους δρόμους και έφερε κοντά ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας, μόρφωσης, τάξης, επαγγέλματος, φυλής και συμφερόντων. Συναντήθηκαν όλοι αυτοί στο δρόμο με το λυγμό του πένθους να τους ενώνει και την οργή ενάντια σε μία εξουσία που αλλοτριώνει, διαφθείρει υποδουλώνει και δολοφονεί, όχι μόνο ένα παιδί, αλλά ό,τι ζωντανό και αληθινό υπάρχει μέσα μας. Για 2-3 μέρες οι ρόλοι, οι παγιωμένες θέσεις και απόψεις ανατράπηκαν.

 Οι γονείς φοβήθηκαν για τα παιδιά τους αλλά αντί να τα μαζέψουν στο σπίτι κατέβηκαν και αυτοί μαζί τους στους δρόμους. Οι δάσκαλοι άφησαν τους μαθητές τους να τους οδηγήσουν. Ακολούθησαν την ορμή τους, υποστήριξαν τα συναισθήματα τους.

Όχι μόνο αυτό. Προσφέρθηκαν να προσαχθούν οι ίδιοι στην ασφάλεια αντί των παιδιών για να συμπληρωθεί ο προκαθορισμένος αριθμός συλλήψεων. Όλα αυτά μπροστά στις κάμερες. Το πιο αξιοσημείωτο όλων, το σεβασμό στο πένθος για τον θάνατο του παιδιού που απαίτησαν από την πολιτεία οι εκπρόσωποι των εμπόρων που τα μαγαζιά τους είχαν φθορές μικρές οι μεγάλες. Άνθρωποι που τόλμησαν να εκφράσουν σοβαρά και με θάρρος ποιος μηχανισμός σπάει τα μαγαζιά τους, αγνοώντας σχεδόν περιφρονητικά όσους δημοσιογράφους προσπάθησαν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τα όσα ουσιαστικά και πολύ σοβαρά συνέβησαν στους δρόμους, με τα γνωστά λαϊκίστικα αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικά σε άλλες περιπτώσεις επιχειρήματα τους.

 Για 2-3 μέρες, οι πολίτες(?), αυτής της ληθαργικής, οκνηρής, αγχωμένης, ηττημένης κοινωνίας ξεβολεύτηκαν.  Κάποιοι από αυτούς θυμηθήκαν.  Κάποιοι ένιωσαν συνυπεύθυνοι. Μερικοί ένιωσαν την απελπισία να τους κυριεύει, άλλοι ένιωσαν την ελπίδα να σκιρτά μέσα τους.  Κανείς πάντως δεν κοιμήθηκε ήσυχος για 2-3 μέρες.

 ... Στις χίλιες μέρες ο λαός μόνο για 2-3 μέρες είναι αγνός. Είναι πολύ λίγο, όμως αρκεί για να κάνει ιστορία... λέει κάπου ο Μ. Θεοδωράκης

Ο Δεκέμβρης που πέρασε πήρε με τον πιο σκληρό και άδικο τρόπο τη ζωή ενός παιδιού. Έδωσε όμως ζωή σε χιλιάδες άλλα.

                                      Ν. Μ.

0 Σχόλια

Δεν υπάρχουν σχόλια.

Υποβολή σχολίου
Δεν θα δημοσιευθεί

Ειδοποίησέ με μέσω e-mail σε απαντήσεις
Συλλαβισμός Συλλαβισμός

Tsipras-01

Κείμενα του ιδίου :

Πρόσφατες δημοσιεύσεις

γιά τήν σύνδεση στο Forum...





Αρχή σελίδας