Τὸ ἐρώτημα μένει πλανώμενο στὸν ἀὲρα: μετὰ τὴν κραυγὴ τί; Μετὰ τὴν ὀργὴ τί; Ποὺ εἶναι οἱ διανοούμενοι; Χρειαζόμαστε μία σημερινὴ Γενιὰ τοῦ '30, μὰ αὐτὴ τὴν φορὰ κυρίως στὸν χῶρο τῆς σκέψης καὶ τῆς ἐπιστήμης. Οἱ καιροὶ εἶναι πολιτικοὶ. Χρειάζεται ἕνα κίνημα ἀλλαγῆς, ἕνα κίνημα ὑπέρβασης τῆς ἀνίκανης κι ἀήθους Μεταπολιτευτικῆς Ρεπούμπλικας, σαρώματος τῆς Συστημικῆς Παράγκας ποὺ ἔξω ἄπ' τὸν θάλαμο τῆς Ἐντατικῆς ψάχνει νὰ νεκραναστήσει/φτιασιδώσει τὸ ζόμπι Πολιτικό Σύστημα. Κίνημα ἀπαίτησης γιὰ Βαθειὰ Δημοκρατία,

(Δημοσίευση: 24 Ἀπριλίου 2012)

Ἕνας μήνας τώρα πυκνοῦ καιροῦ, χρόνος ταχύς, δείχνει ἀκόρεστος, ἀκρηκτικός, σὰν πυρακτωμένη μπίλια ποὺ γυρίζει, σφαίρα ποὺ σχίζει ἀκαριαία τὸν χῶρο ποὺ φαινόταν ἀκίνητος, ξένος, παραδομένος στὰ καυσαέρια τῆς ἀνεμελιᾶς. Ἐκεῖνο ποὺ χρειαζόμαστε εἶναι μεταπολίτευση, βαθειὲς ἀλλαγὲς καὶ οὐσιαστικὲς ὑπερβάσεις σὲ δομές, λειτουργίες, ρόλους καὶ σχέσεις τοῦ συστήματος ἐκπροσώπησης καὶ συμμετοχῆς. Ἀλλαγὲς ποὺ ξεκινοῦν ἀπὸ κεντρικοὺς συνταγματικοὺς θεσμοὺς καὶ φθάνουν μέχρι τὴν αὐτοδιοίκηση, τὸν συνδικαλισμό, τοὺς δικαιοδοτικοὺς μηχανισμοὺς καὶ τὴν ἐσωτερικὴ λειτουργία καὶ δομὴ τῶν κομμάτων. Αὐτό εἶναι τὸ στοίχημα σήμερα. Αὐτό εἶναι τὸ προαπαιτούμενο γιὰ τὴν (ἐπίπονη ἔτσι κι ἀλλιῶς) ἔξοδο ἀπὸ τὴν κρίση. Ἡ μπίλια γυρίζει. Γιὰ πόσο;

Σκέψεις καὶ θέσεις τῆς σύνταξης τοῦ φυλλομάντη γιὰ τὶς ἐξελίξεις καὶ τὴν στροφὴ στὴν Σπίθα-Κίνηση Ἀνεξαρτήτων Πολιτῶν (Ἰούλιος 2011).

(Δημοσίευση: 18 Ιανουαρίου 2011)Τὰ κυριότερα σημεῖα, σὲ περίληψη, ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Μίκη Θεοδωράκη στὸ Θέατρο REX στὴν Ἀθήνα, στὶς 17 Ἰανουαρίου 2011.

Ζοῦμε μία ἱδρυτικὴ ἐποχὴ ἐπειδὴ τώρα ἱδρύεται τὸ μετὰ-τὴν-νεωτερικότητα, ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὴν νεωτερικὴ κοιλάδα. Ἕνα νέο Ὁλικὸ ἀνεβαίνει ἀργά, βασανιστικά, ἀβέβαια στὸν ὁρίζοντα τοῦ δυνατοῦ-ἀδυνάτου. Ἡ ἐποχὴ μας εἶναι ἱδρυτικὴ διότι αὐτὸ τὸ Ὁλικὸ τώρα διαμορφώνεται. Κοινωνίες καὶ λαοὶ στέκονται στὰ πόδια τους, ἔστω μπροστὰ στὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου, ἀναγνωρίζουν τὸν μικρὸ/μέγα ἑαυτό τους, τὴν ἐπισφαλὴ ἑνότητα καὶ τὴν ἡμιάγνωστη ψυχή τους, τρεκλίζουν μὰ προχωροῦν. Τὰ αἰτήματα ἐλευθέρωσης ξανατίθενται σὲ συζήτηση καὶ σὲ κρίση - μαζὺ καὶ τὰ ἐργαλεῖα τους.

Ποιὸς ποιεῖ τὴν ἱστορία; Οἱ «κοινωνικὲς δυνάμεις», οἱ «λαοί», ὁ «ἄνθρωπος», οἱ ἀφεντάδες μὲ τοὺς στρατούς, οἱ νομοτέλειες, οἱ τόνοι τ' ἀτσαλιοῦ, ἡ ἰσχὺς στὶς χρηματαγορές; Ὅλες αὐτές οἱ μισο-ἀλήθειες ἠττήθηκαν. Ζοῦμε τὸν ἐπίλογό τους. Ζοῦμε μία ἀπρόσμενη ὑπερκέραση τῶν ὁμογενοποιητικῶν τεχνικῶν καὶ συστημάτων, τὴν ἤττα τῶν στρατηγικῶν τῆς μουντῆς ἀπομάγευσης ποὺ θέλησε νὰ ἐπιβληθεῖ στὸ ὄνομα τοῦ Ἀληθοῦς καὶ τοῦ Κανονικοῦ, ἀπὸ ἐπιστήμονες, καὶ ὀρθοτόμους, καὶ νεοφιλελεύθερους, καὶ μαρξιστές, καὶ λοιπούς ἐργολῆπτες μηχανικούς τῆς ἱστορίας. Ἡ σκιὰ αὐτὴ ἔχει Φῶς. Μιλῶ γιὰ ἐκεῖνο ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ παλεύει, γιὰ ἐκεὶνο ποὺ ὁλοένα ἀνηφορίζει δύσκολα, δύσβατα, ἀβέβαια, θέλοντας νὰ ἀφήσει στοὺς ἐπόμενους ἕναν ὁρίζοντα πλατύτερο. Γιατὶ τάχα; Γιατὶ παλεύουν οἱ ἄνθρωποι; Γιατὶ δὲν παλεύουν ὅλοι οἱ ἀνθρωποι; Γιατὶ πονᾶνε οἱ ἄνθρωποι; Γιατὶ πονᾶνε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι; Γιατὶ ἄνθρωποι ἀποφασίζουν τὸν ἀγῶνα μέχρι θανάτου; Γιατἰ ἐλπίζουν;

Μικρό καΐκι τής πεισμοσύνης μας ο Φυλλομάντης, μάς υπομένει. Μάς κουβαλάει στις διαδρομές του και στις εξερευνήσεις του. Στα κοντραμπάντα toυ. Λες τα κουρσάρικα του 21ου αιώνα να έχουν κρυφό κάβο στη μπλογκόσφαιρα; Για σκεφτείτε (ιδίως φίλοι που ακόμη το σκέφτεστε): απ' τη μια οι Μέττερνιχ, οι Ιερές Συμμαχίες, οι αριστερορεαλιστές, κι απ' την άλλη οι πυρπολητές, Κανάρηδες. Ίσως μία νέας μορφής κοινωνική σύγκρουση διεξάγεται στον κυβερνοχώρο. Οι ρωγμές κι οι αντιφάσεις δεν λείπουν ούτε από εκεί. Θεάτρο και διακύβευμα συγκρούσεων ο κυβερνοχώρος που αφορούν απείρως σοβαρότερα ζητήματα από την «απλή» ελευθερία έκφρασης: ζητήματα εξουσίας και αναπαραγωγής (των) σχέσεων κυριαρχίας...

Μάλλον θα πρέπει να μιλήσουμε πάλι για Πολιτική. Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ είναι σημαντικές. Πίσω από το ιλουστρασιόν, και μέσα από κομμάτια και θρύψαλα· κάτω απ' τα αποκαΐδια μιάς άλλοτε λάμψης ιδεών και ονείρων· πίσω απ' τις απανωτές μεταλλάξεις του αναγκαίου εκσυγχρονισμού σε άψιχα και άψυχα μοντέλα και λούστρα, κι εντεύθεν σε παρακμιακό και διαπλεκόμενο μπάχαλο· μέσα από όλα αυτά, και παρ' όλα αυτά, επανέρχεται και αναδεικνύεται το διπλό διακύβευμα: για συγκρότηση μιας νέας αξιόπιστης σοσιαλιστικής πρότασης, μα κι η ανάγκη για ανασύνταξη της κοινωνίας και της πολιτικής. Πεισματικά ορθώνεται και παλεύει εδώ ένα ρημαγμένο, κακομισάρικο, από παληά ανολοκλήρωτο μα θρασύτατα απαιτητικό αίτημα και φρόνημα -φρόνημα για τον ρόλο και το περιεχόμενο της πολιτικής...

Το περιεχόμενο της προμετωπίδας που είχαμε την περίοδο των εκλογών, ("Εν Ελλάδι σήμερα... ο δεξιός για την πατρίδα... ο κεντρώος για τον εαυτό του... ο αριστερός (θα έπρεπε) και για την κοινωνία και για την πατρίδα...") μάς ήρθε από 'ναν φίλο αναγνώστη πού διάλεξε να υπογράψει με τον επώνυμο τρόπο «Έλλην, παράδοξος και αριστερός».

Το άρθρο που είχαμε διαλέξαμε σαν "άρθρο του μήνα" για τον Αύγουστο, γραμμένο από τον Καμένο Ολύμπιο αμέσως μετά τις φωτιές, έχει θυμό, άρα σπονδυλική στήλη. Απέναντι στα ασπόνδυλα, τα παπαγαλάκια, τους μιντιονταβάδες. Τούς δείχνει, με το ευλογο-καμένο δάκτυλο: όλους αυτούς με την βλογιοκομμένη σκέψη. Το άρθρο του μήνα έχει άρθρωση και άρθρο: ο..., η..., το... Κι από κοντά: οι..., τους..., τα... Εχει άρθρο, άρθρα, και δείχνει: είναι δηλαδή έναρθρον. Απέναντι στα άναρθρα.