Ἐξώφυλλο arrow Περιεχόμενα arrow Ἐπὶ-καιρῶν arrow ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ

ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ

Γράφει: Λεωνίδας ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

(Δημοσίευση: 12 Δεκεμβρίου 2008)



ΠΟΤΕ δεν τα κατάφερνα να γράφω. Ούτε να αναλύω, ούτε να εξηγώ, ούτε να ερμηνεύω. Πάντα, χρόνια τώρα, προσπαθούσα να νοιώσω πού κοντά κυλάει η αλήθεια και να σταθώ πλάι της. Όσες φορές εμπιστεύθηκα το μυαλό μου, τα σκάτωσα. Όσες φορές την ψυχή μου, κάτι καλό βγήκε. Μέρες τώρα τυραννιέμαι να βρώ λέξεις να πω τί νοιώθω, και δεν μπορώ. Κλαίω στην εικόνα του κι είναι ο πόνος βαθύς, γιατί είναι ο Άλκης, ο Θέμης, ο Ιούλιος (οι γιοί μου) πρώτα απ' όλα. Αυτούς που έχω πονέσει, που έχω τραυματίσει, ελπίζω όχι θανάσιμα.

Ένα σύνθημα με συγκινεί αληθινά: Αλέξη σ΄αγαπάμε, ποτέ δε σε ξεχνάμε, εκεί ψηλά να περνάς καλά. Σύνθημα που νοιώθω ότι δείχνει όλο το μεγαλείο αυτών που σήμερα έχουν πάρει τη σκυτάλη από τους παλιούς εαυτούς μας. Που ξύνουν βαθιά μέσα μας και προσπαθούν να μας ξαναδώσουν υπόσταση, θυμίζοντάς μας τί αξίζει στη ζωή. Που θυσιάζονται ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ και για μας. Γιατί μας έχουν ανάγκη όμορφους, δυνατούς, ονειροπόλους. Γιατί κραυγάζουν απελπισμένα μέχρι θανάτου: ΝΟΙΩΣΤΕ ΜΑΣ, ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΜΑΣ, ΑΠΟΔΕΧΤΕΙΤΕ ΜΑΣ όπως είμαστε νέοι και όμορφοι κι όχι όπως μας φαντάζεστε σκατά σαν τα μούτρα σας.

Σ΄ΑΓΑΠΑΜΕ, εκεί ψηλά να περνάς καλά. Μανάδες, πατεράδες, αδέλφια. Στην κοινωνία του εγώ, τα παιδιά μας παίρνουν ρόλους ανθρώπινους. Γράφω και βουίζει το κεφάλι μου. Αδειάζει το μυαλό μου. Νιώθω ότι πια δεν έχω να πω τίποτα σ΄αυτούς, παρά μόνο να παραμερίσω για να αφήσω ανοιχτό το δρόμο τους. Να σταθώ στο πλάι και προς τα πίσω, για να αναπνεύσω από την αύρα τους, να ζήσω από τη δροσιά τους. Να σταθώ εκεί για να τους αγκαλιάσω, αν χρειαστεί να ξαποστάσουν, να τους συντροφέψω αν νιώσουν μόνοι τους, να τους πω πώς νιώθω και τί σκέφτομαι άμα μου το ζητήσουν, να τους νανουρίσω όταν η αγωνία θα τους κλέβει τον ύπνο από τα μάτια, να τους πω τα παραμύθια μου.

Κλείνω τα μάτια για να δω την ομορφιά τους και μού΄ρχεται η εικόνα της Ιωάννας να κλαίει γιατί οι προοδευτικοί γονείς γαμήσαμε τη διαδήλωσή τους, γιατί έπρεπε να τους μάθουμε τα όρια της κοινωνικής πάλης και ότι εχθρός δεν είναι ο μπάτσος, αλλά το πολιτικό σύστημα και η κυβέρνηση που το εκπροσωπεί. Κλείνω τα μάτια και βλέπω τους νέους ανθρώπους να βιώνουν τη ζωή τους, τις στιγμές τους και εμάς να εξηγούμε, να ερμηνεύουμε και να κάνουμε το καθήκον μας όπως τα προοδευτικά μας αντανακλαστικά το απαιτούν. Ξέρω ότι το εμάς είναι λίγο αυστηρό για κάποιους ανθρώπους, αλλά οι όποιες διαφοροποιήσεις δεν μας ξεχωρίζουν. Δεν με ξεχωρίζουν εμένα τουλάχιστον.

ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ με συγκινούσε και αυτό δεν μπορούσα να το φωνάξω, γιατί δεν είχα τη μεγαλοψυχία να το νιώσω για να βγεί αληθινά από τα χείλια μου, όχι σαν λέξεις, αλλά σαν προσευχή. Με ένα σύνθημα μπορώ να ξαναπάω. Και εγώ πυροβόλησα τον Αλέξη. Και να πάω βουβός, συντετριμμένος, ζητώντας συγχώρεση, όπως όλοι μας, για τους Αλέξηδες που πυροβολούμε κάθε μέρα. Και να πορευτούμε πλάι τους και πίσω τους, θαυμάζοντας την ομορφιά τους και προσευχόμενοι για την καλή τους τύχη.

Λεωνίδας Παπασταθόπουλος, 11 Δεκέμβρη 2008


ΠΑΛΑΙΑ ΣΧΟΛΙΑ: (1)

1. 10-01-2009 15:47
Ελπίζω να το είπες...
Ελπίζω να είπες στους γιους σου ότι όταν σκότωσαν τον Καλτεζά, ήσουν όλη νύχτα στους δρόμους, λουσμένος στα δακρυγόνα. Όχι σαν άλλοθι, σαν μέτρο του πόνου και της ελπίδας... 
Με πολύ συγκίνηση, 
Χελιδόνα.
Χελιδόνα

0 Σχόλια

Δεν υπάρχουν σχόλια.

Υποβολή σχολίου
Δεν θα δημοσιευθεί

Ειδοποίησέ με μέσω e-mail σε απαντήσεις
Συλλαβισμός Συλλαβισμός

Tsipras-01

Κείμενα του ιδίου :

Πρόσφατες δημοσιεύσεις

γιά τήν σύνδεση στο Forum...





Αρχή σελίδας