ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΑΠΛΩΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ
(Δημοσίευση:10 Δεκεμβρίου 2008)
...Η αστυνομική σφαίρα που έριξε ξέπνοο τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στο πλακόστρωτο, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα, πλάι στα ευρηματικά γκράφιτι, στις ψυχεδελικές ζωγραφιές και τα μποέμικα καφέ, πυρπόλησε τις καρδιές των εφήβων, πάγωσε τους γονείς τους, άπλωσε τα Εξάρχεια σε όλη τη χώρα.
Η νεολαία, δύσθυμη, ανασφαλής, παραχαϊδεμένη, πιεσμένη, μηδενιστική, ευνουχισμένη, παραγκωνισμένη, στριμωγμένη ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο λύκειο, σε ένα εξευτελισμένο πανεπιστήμιο, και σε ένα συνοφρυωμένο επαγγελματικό μέλλον διαγκωνισμού για 700 ευρώ, στο πρόσωπο του νεκρού έφηβου αναγνωρίζει τον εαυτό της.
Ενα παιδί ήταν, ένα παιδί! Ελεγαν εμβρόντητοι οι συνομήλικοι του μεγάλου μου γιου, λυκειόπαιδες στα ιδιωτικά των βορείων προαστίων, όπως κι ο Αλέξανδρος. Χθες το πρωί, οι λυκειόπαιδες, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, φώναζαν έξω από την Αστυνομία: Πυροβολήστε κι εμάς! Τα ίδια συνέβαιναν σε δεκάδες ελληνικές πόλεις.
ΑYTO είναι το καινούργιο στοιχείο: η διασπορά της εξέγερσης σε όλη την επικράτεια και στην ευρεία μάζα των αδιαμόρφωτων λυκειόπαιδων. Αυτό το λαμπάδιασμα δεν έχει ξανασυμβεί. Παρότι υποψιαζόμασταν, παρότι αφουγκραζόμασταν, παρότι τα σημάδια υπήρχαν από καιρό, ωστόσο τόση οργή συσωρευμένη δεν την περιμέναμε. Ενα ελατήριο που φόρτιζε επί χρόνια, και τινάχτηκε βίαια, τρομακτικά, μαζί με τη σφαίρα που έριξε νεκρό τον έφηβο μάρτυρα. Το τρομερό ελατήριο εκτονώθηκε με έναν μάρτυρα.
ΠΩΣ φτάσαμε ως εδώ; Θυμάμαι το 1990, μετά την αθωωτική απόφαση του Εφετείου για τον αστυνομικό Μελίστα, που είχε σκοτώσει τον 16χρονο Μιχ. Καλτεζά το 1985. Το Πολυτεχνείο καταλήφθηκε ακαριαία, και στην πολυήμερη κατάληψή του από ποικίλες, αδέσποτες ομάδες ακούστηκε για πρώτη φορά ο αυτοπροσδιορισμός «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» «Εμείς, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας».
ΠΕΝΤΕ χρόνια αργότερα, σε άλλη κατάληψη του Πολυτεχνείου, πεντακόσιοι νεαροί προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ: ήταν τα παιδιά της μεσοαστικής τάξης, των καλών σχολείων, των ευυπόληπτων οικογενειών· οι γονείς τους συνωστίζονταν στην Αλεξάνδρας. Την επομένη στα πανώ της διαδήλωσης έγραψαν: «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας».
ΔΕΚΑΟΚΤΩ χρόνια μετά την πρώτη αυτονόμηση του «ανθού» από το συμβατικό πολιτικό πλαίσιο, με αφορμή τον ατιμώρητο φόνο ενός 16χρονου, μετά την αυτονόμηση προς μεταπολιτικές κατευθύνσεις, με εν τω μεταξύ βαθείς μετασχηματισμούς στην κοινωνία, την εργασία και το φαντασιακό, ένας δεύτερος φόνος εφήβου, εν ψυχρώ, στην καρδιά των πολιορκούμενων Εξαρχείων, δείχνει τον «ανθό» μετασχηματισμένο, γενικευμένο, πολυπληθή, οργισμένο, μηδενιστή, τυφλό. Εκτός ελέγχου.
ΔΕΚΑΟΚΤΩ χρόνια μετά τα πρώτα σημάδια επί οικουμενικής κυβερνήσεως, το δημοκρατικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό που το διοικεί εθελοτυφλούν, αλληθωρίζουν, ολιγωρούν, αδρανούν, ψεύδονται. Η πολιτική ελίτ σχεδιάζει μόνο βραχυπρόθεσμα και ενεργεί χωρίς καμία ιστορική προοπτική, και διαρκώς με ασθενέστερη αίσθηση του πραγματικού, με ελλιπή ή ανύπαρκτη γνώση της κοινωνίας. Το υπόδειγμα βίου που προσφέρουν είναι αλυσίδα σκανδάλων, φαυλότητας, διαφθοράς, ατιμωρησίας, ανικανότητας. Πρυτάνεις, υπουργοί, επίσκοποι, ηγούμενοι, συλλαμβάνονται κλέπτοντες και επίορκοι, νεόπλουτοι και μαυρόπλουτοι προκαλούν και καίνε ουίσκια, τα κανάλια συναγωνίζονται στην επίδειξη ξέκωλων, χλιδής και χυδαιότητας, η πρέζα πνίγει τις πόλεις, οι απόκληροι κατασκηνώνουν στις πλατείες, τα δημόσια νοσοκομεία παραλύουν. Αυτό το υπόδειγμα βίου αρνείται ο «ανθός», βίαια, νιχιλιστικά, αυτοκαταστροφικά, τρομακτικά.
ΚΑΙ το υπόδειγμα του υπεραπασχολούμενου, αγχωμένου, άπληστου, απνευμάτιστου ενήλικου, που προσφέρουμε οι γονείς στα παιδιά, στους ανθούς μας. Τους προσφέρουμε σχολεία, φροντιστήρια, κινητά, λάπτοπ, διακοπές, γκάτζετ, δώρα, χαρτζιλίκια, γεμάτα ψυγεία· δεν τους προσφέρουμε κανένα αξιακό πλαίσιο, γιατί δεν το διαθέτουμε κι εμείς, δεν τους προσφέρουμε αισιοδοξία και πίστη, γιατί τα έχουμε χάσει. Προσφέρουμε ύλη, όση έχουμε, όσο κόπο κι αν χρειάζεται. Μόνο αυτή έχουμε. Προσφέρουμε πνευματική και ηθική ορφάνια.
ΤΟ ΒΡΑΔΥ της Κυριακής πρωτοείδα το αγένειο πρόσωπο του Αλέξανδρου, σ' ένα καφέ της πολιορκούμενης Τοσίτσα. Δάκρυσα. Δεν ήξερα αν δάκρυσα για το παιδί ή απ' τα δακρυγόνα. Βλέποντας τα ερείπια και τ' αποκαϊδια, μυρίζοντας τα χημικά, μυρίζοντας το μίσος, τον καπνό, δάκρυσα πάλι. Δάκρυσα για την πόλη μου, για την πατρίδα μου, για τα παιδιά, για τα δικά μας χάλια.
Νίκος Γ. Ξυδάκης, 9-12-2008
( αναδημοσίευση από το "Βλέμμα" - http://vlemma.wordpress.com )
ΠΑΛΑΙΑ ΣΧΟΛΙΑ:
1. 08-01-2009 07:07
|
|||
Καλό το άρθρο
Αλλά πρέπει να ξεπεράσουμε την ιδέα της "εξέγερσης της νεολαίας".Αυτό το πράγμα,αυτή η αποπολιτικοποίηση, είναι μια παγίδα που ο καπιταλισμός έχει ξαναχρησημοποιήσει στο Πολυτεχνείο του 1973 για να καταφέρει να οικιοποιηθεί και να αφομοιώσει την εξέγερση, καθιστώντας την ασφαλή για το καθεστώς. Η εξέγερση αυτή, ήταν εξέγερση που ξεκίνησαν αναρχικοί, μας αρέσει ή όχι.Σίγουρα αυτό χαλάει πολλούς αριστερούς ή προοδευτικούς αστούς συμπολίτες μας, αλλά είναι αλήθεια. Αν δεν ήταν οι αναρχικοί που κάναν τις συγκρούσεις τις 3 πρώτες μέρες, που κάναν τις καταλήψεις(Πολυτεχνείο, ΑΣΟΕΕ, Νομική και ΓΣΕΕ), που κάναν την αντιπληροφόρηση, που συνεχίσαν στις γιορτές που τα πιτσιρίκια πήγαν διακοπές και οι υπόλοιποι στα σπίτια μας, τίποτα δεν θα είχαν καταφέρει τα 15χρονα απο μόνα τους.Αυτή τη στιγμή τους θεωρώ την μεγαλύτερη ελπίδα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτά απο έναν αριστερό πιστό στον Κάρολο. |
Κείμενα του ιδίου :
- ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Ο ΛΑΟΣ ;
- ΑΝΤΙΟ ΠΑΛΙΕ ΚΟΣΜΕ, ΑΝΤΙΟ ΠΟΛΥ
- ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ
- ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΑΦΗΓΗΜΑ, ΣΕ ΒΑΘΙΑ ΚΡΙΣΗ
- ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΗ ΧΩΡΑ;
- Η ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟY
- ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΠΝΟΥ
- "Κι όλα γύρω σου είναι φώς.."
- ΜΑΡΙΑ ΔΑΜΑΝΑΚΗ: ΓΛΥΚΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
- ΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ
Πρόσφατες δημοσιεύσεις
- Απ: ΑΜΑΝ ΠΙΑ! 14 Μάι 2015 11:55 από ΑΚΡΙΤΑΣ σε Γιὰ τὴν κυβέρνηση τοῦ Σύριζα
- ΑΜΑΝ ΠΙΑ! 12 Μάι 2015 11:52 από Δώρα Παπαδοπούλου σε Γιὰ τὴν κυβέρνηση τοῦ Σύριζα
- ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΡΑΣΕΙΣ 09 Μάι 2015 18:42 από Γιάννης Φ.Φωτόπουλος σε Γιὰ τὴν κυβέρνηση τοῦ Σύριζα
0 Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια.