Η ΔΙΧΑΣΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ

(Δημοσίευση: 17 Ἀπριλίου 2012)

Από τα βαθύτερα στοιχεία της κομματικής αντίληψης σ' όλο το πολιτικό φάσμα αποτελεί η διλημματική πρόσκληση της κοινωνίας. Ευρώπη ή χάος, Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, εμείς ή αυτοί κ.ο.κ...

...Αποτελεί τον κοινό φιλοσοφικό τόπο στον οποίο εδράζεται ο επιχειρούμενος πολιτικός εκβιασμός ενός καιόμενου κόσμου. Αποτελεί την κοινή επιδίωξη των πολιτικών και μιντιακών μηχανισμών χειραγώγησης: να μην προλάβει να σκεφτεί κανείς διαφορετικά. Η πολιτική χειραφέτηση της κοινωνίας αποτελεί τον κοινό εχθρό του σημερινού συστήματος.

Η αριστερά για λόγους βαθιάς θεωρητικής στρέβλωσης συναντιέται με τις φιλελεύθερες επιταγές και εκπέμπει την ίδια αντίληψη-κάλεσμα: ή με εμάς ή με αυτούς και, σε πιο προχωρημένη εκδοχή (τύπου Μπους), όποιος δεν είναι φίλος είναι «αντικειμενικά» (sic) εχθρός.

Μία στρέβλωση που αγωνιά να καλύψει την υποκριτική καταγγελία του δικομματισμού όταν σε όλους τους τόνους προπαγανδίζει τον κοινωνικό διπολισμό.

Απέναντι σε όλα αυτά στέκεται η ίδια η ζωή στην απέραντη μιγαδικότητά της, στην επώδυνη χειραφέτησή της, στην πολλαπλώς συσκοτισμένη ελευθερία της, στην συναμφότερη βίωσή της.

Μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που έχει «διαβάσει» το μνημόνιο, που έχει διαβάσει δηλαδή τις αμαρτίες του συστήματος που ανάδειξε η ίδια για δεκαετίες (ευθέως ως συμπολιτευόμενη, εμμέσως ως αντιπολιτευόμενη), κατανοεί ότι κατά τα 3/4 συνιστά δρόμο για τα διαρθρωτικά προβλήματα που την απασχολούν. Σκαλώνει βέβαια στο συγκεκριμένο χαρμάνι μέτρων και κυρίως στον «τιμονιέρη». Δεν εμπιστεύεται (και σωστά) τον χθεσινό της εαυτό, το πολιτικό σύστημα και το προσωπικό του.

Κατανοεί ότι η απαλλαγή από το πολιτικό σύστημα και τις πρώτες μούρες του θα διαμόρφωνε σημαντικές προϋποθέσεις κοινωνικής και παραγωγικής ανάκαμψης.

Ο ορυμαγδός όμως του διχαστικού λόγου που εκπέμπεται από παντού προβάλει ως ένα καθοριστικό εμπόδιο στην βαθύτερη κατανόηση της σημερινής φάσης και στην αντιμετώπισή της.

Το σύνολο του παλιού πολιτικού λόγου στην ανιστόρητη πλέον γεωγραφία του, δεξιά-κέντρο-αριστερά, επιτίθεται στην κοινή λογική με διχαστικά παραγγέλματα για να αποτρέψει την δυνατότητα μιας κοινωνίας να σκεφτεί συνθετικά, δημιουργικά και υπερβατικά.

Καμία διέξοδος δεν διαμορφώνεται μέσα στον φαύλο κύκλο του πολιτικού συστήματος και του κομματικού του αντίστοιχου που έχει διαμορφωθεί.

Ένα πολύχρωμο και ψύχραιμο ψάξιμο απέναντι στην διχαστική λογική των κομματικών υποκειμένων θα άλλαζε σελίδα στο σημερινό τοπίο.

Αλέκος Βαρβέρης, Απρίλιος 2012