ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ. ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ - Ο ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ – ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ

(Δημοσίευση: 8 Σεπτεμβρίου 2015) Ἀφήνοντας πίσω τὸ δεξιό ψέμα, ο δυσκολότερος μέσα μας ἀντίπαλος εἶναι τὸ ἀριστερὸ ψέμα. Τὸ κομβικὸ τοῦ  προσανατολισμοῦ εἶναι τὸ Τί θέλουμε, εἶναι τὸ Πῶς τοῦ Τὶ, καὶ τὸ Ποιός τοῦ Τί καὶ τοῦ Πῶς.

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι εκλογές, πέρα από την κομματική και μιντιακή σκαρταδούρα τους (κρίσιμη για την αναπαραγωγή του πολιτικού συστήματος), συνιστούν και σημαντική πολιτική διαδικασία και πάντα ευκαιρία για πολιτικό διάλογο και παραπέρα πολιτικοποίηση. Ωστόσο το ερώτημα που εξαντλεί και διαστρέφει αυτό το διάλογο περιορίζεται συνήθως στο τί ψηφίζουμε...

...Ερώτημα στο οποίο δεν θα απαντήσω μονοσήμαντα. Θα θέσω όμως τους προβληματισμούς μου που αγγίζουν τα εφόδια του καθενός. Έναντι ενός απεχθούς προεκλογικού λόγου και του αντίστοιχου κλίματος: «Θέλω να σκεφτώ».

ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ

Κοινός τόπος και τρόπος ο μετωπισμός, ο τυχοδιωκτισμός, ο ευτελισμός της δημοκρατίας (κομματικής και πολιτειακής) και ο οικονομισμός (που εκπίπτει σε δημαγωγία παροχολογίας, μιά και το ταμείο είναι μείον). Κοινή ρητορική ο αντι-μνημονιακός λόγος (ο λόγος που υπάρχουν) και η αντι-λιτότητα. Το πρόγραμμα άλλωστε δημοσιονομικής συγκράτησης (μνημόνιο) το καταγγέλλουν όλοι.

Επίσης το σημερινό πολιτικό έδαφος συμπληρώνεται με την αναγκαία και χρήσιμη καταναλωτική αλλοτρίωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Η συντριπτική πλειοψηφία του ΟΧΙ και του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα ήθελε ακριβώς μια ευδαιμονούσα ευρωπαϊκή πορεία, χωρίς πάθος και κόπο.

Αυτό που υπερασπίζεται, με παραλλαγές, η αντιμνημονιακή ρητορική του πολιτικού συστήματος και κυρίως το προοδευταριό, έναντι του άθλιου φιλελευθερισμού, είναι ένα τρισάθλιο παρασιτικό καπιταλιστικό μοντέλο της λούφας και της παραλλαγής (της ΑΔΕΔΥ και της ΥΠΕΚΦΥΓΗΣ). Βαθύ ΠΑΣΟΚ και Μίντια έχουν θέσει γερά τα θεμέλια-κριτήρια (απ' τα οποία τσιμπολογούν όλοι) για το τί αναζητά ο καθένας στη ζωή του. Ένας τυχοδιωκτικός αχταρμάς από συντηρητικά, σοσιαλ-φιλελεύθερα και νέο-σταλινικά ψεύδη και τερτίπια για να μπορούν «όλα τριγύρω να αλλάζουν και όλα το ίδιο να μένουν».

Αυτό που πολιτικά συμβαίνει είναι η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.

Ο ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ

ΤΙ θέλουμε να κάνουμε (για να βρούμε τί θα ψηφίσουμε).

Αυτό που αληθινά μάς τίθεται να εξετάσουμε είναι ένα νέο πολιτικό σύστημα-δρόμος βασισμένος στην Βαθειά Δημοκρατία έναντι της φιλελεύθερης Republica και της αγοραίας φύσης της, καθώς και της σταλινικής κρατικο-«λαϊκής δημοκρατίας», του Π.Γ. της Κ.Ε. του Σωστού Κόμματος.

Το ζήτημα αυτό φέρνει στην επιφάνεια μια αναγκαία πολιτική συζήτηση που επιχειρεί να σταθεί έναντι ενός λόγου που εκπέμπουν τα στερεότυπα και τα «μαγνητοφωνημένα» συνθήματα του κομματικού λόγου.

Σκοποί και μέσα, στόχοι και κριτήρια εδώ προβάλλουν ως ενιαίο βάσανο επιλογής.

Με δεδομένο τον μεταβατικό χαρακτήρα της περιόδου και την έλλειψη μιας κατατεθειμένης Πολιτικής από τους πολιτικούς φορείς, αποκτά ξεχωριστή σημασία ο ΔΡΟΜΟΣ και ο ΤΡΟΠΟΣ. Ο ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ.Το ΤΙ (θέλουμε), το ΠΩΣ (του Τί) και το ΠΟΙΟΣ (του Πώς και του Τί).

Η πρώτη και αβίαστη απάντηση στα παραπάνω είναι ότι δεν έχουν δημιουργηθεί τα θελήματα που αξίζουν στην ανθρώπινη προσπάθεια της κοινωνίας. Ωστόσο έχουν πάντα έδαφος οι ελπίδες ανίχνευσης μιας άλλης πορείας μια νέας και βαθειάς ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ.

«Κριτική στα Στάσιμα και τα Όπισθεν, Γενναία Στήριξη στα Βήματα των Υπερβάσεων, Βαθειά Κατανόηση στα Αδύναμα και τα Όρια των Ανθρώπων, Πόλεμος στην Μεγάλη Αλλοτρίωση.» (βλ. σχόλιο του Δημ. Τζουβάνου ΕΔΩ).

Ξεπερνώντας το δεξιό ψέμα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το πιο σκληρό κομμάτι που έχει να υπερνικήσει αυτή η αλλαγή: ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΨΕΜΑ. Πρόκειται για την επώδυνη αλλά και λυτρωτική κατανόηση πως η αριστερά αποτελεί την λανθασμένη απάντηση στο λανθασμένο σύστημα. Αναφερόμαστε, εδώ, στην αριστερά ως πολιτική ταυτότητα και θεωρία και όχι στους αριστερούς. Το ψέμα εδώ δεν αφορά τα επιδόματα που δεν δόθηκαν κ.λπ. Αφορά ΒΑΣΙΚΑ την ψευδομαρξιστική θεώρηση ότι σοσιαλισμός (κοινωνικο-κεντρικός ανθρωπισμός) γίνεται χωρίς λιτό βίο, χωρίς παραγωγική (σχέσεις και δυνάμεις) ανασύνταξη, χωρίς υπαρξιακή ένταξη και αξιακή αναστάτωση-ανάταξη, χωρίς το ίδιο το κοινωνικό Σώμα. Αρκεί να ...βρεθεί το «Σωστό Κόμμα» και ένας Ασώματος λαός. Με άλλα λόγια: επαναστατική έξοδος από το σύστημα ουσιαστικά ταυτίζεται με προσπάθεια επαναστατικής υπέρβασης της αριστεράς. (μια χούφτα λάθη έκαναν ο Μαρξ και ο Λένιν, μπροστά στην αξεπέραστη και εν πολλοίς αδιάβαστη συνεισφορά τους, και όλο το αριστερό οικοδόμημα βασίστηκε σ' αυτά τα λάθη, αλλά αυτό δεν είναι της ώρας).

Για όσους, λοιπόν, ακόμα συλούν τους τάφους και τους νεκρούς υπάρχει μόνο μία απάντηση: Αυτοί δεν χωρούν στην τακτική τους και στο κομματικό τους «δίκιο», δεν είναι μέρος της «διαδικασίας» τους.

Η επαναστατική υπέρβαση της αριστεράς (ως σύστημα σκέψης και πολιτικής) συμπαρασύρει και το σύνολο της αναζητούμενης ΕΞΟΔΟΥ. Θέτει σε συνειδητή αμφισβήτηση την καθιερωμένη πολιτική γεωγραφία δεξιά-κέντρο-αριστερά. Αποτελεί ουσιαστικά το θεμελιακό πρόταγμα για το συνολικό ξεπέρασμα του πολιτικού συστήματος. Η φιλελεύθερη κοινοβουλευτική Republica, η σοσιαλ-φιλελεύθερη κεντροαριστερά (αιχμή του πολιτικού συστήματος μεταπολιτευτικά) και η σταλινική «λαϊκή δημοκρατία» δεν συνιστούν διέξοδο.

Χρειάζεται να τοποθετηθούμε εξ αρχής σε ένα νέο αίτημα για ΒΑΘΕΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ως νέο σύστημα και ΔΡΟΜΟ, για ένα κίνημα προσώπων (έναντι του μαζικού κινήματος), για μια Κοινωνικο-κεντρική και Προσωπο-κεντρική αναφορά, έναντι του αγοραίου και του κρατικού της κομματικής και ατομικιστικής αυτό-αναφοράς.

Ελπιδοφόροι και ενδιαφέροντες καιροί, αν δεν ήσαν οι αυτοκτονούντες αδελφοί μας που στοιχειώνουν την ερώτηση και βαραίνουν στην Απάντηση.

Οι αλλαγές, κατά πώς ορίζουμε συλλογικά, θα τραβούν την ανηφόρα, αργά και βασανιστικά. Της θέλησής μας και τα δύο.

Η επιδίωξη μιας ουσιαστικής Δημοκρατικής-Συμμετοχικής Πολιτικής και Πολιτειακής Αλλαγής δίδει περιεχόμενο και στην αναγκαία δημοσιονομική ΑΥΤΟ-συγκράτηση (δηλ. μνημόνιο- και όπως κάθε πρόγραμμα θέλει να το επωμιστείς για να το αλλάξεις), στην δίκαιη Λιτότητα της μεγαλο-μεσαίας (εν πολλοίς κρατικο-μιντιακής) παρασιτικής τάξης, στην παραγωγική ανασύνταξη, όπου το κράτος δεν υπαλληλοποιεί τον παραγωγό και την παραγωγή ούτε ιδιωτικοποιεί την παραγωγική κατεύθυνσή τους αλλά σχεδιάζει τον κοινωνικό προσανατολισμό του παραγόμενου, της εργασίας και της επιχειρηματικότητας.

Τώρα θα μου πείτε, πώς θα πετύχει το πρόγραμμα αφού στην ουσία κανείς δεν το θέλει για την πολιτικο-οικονομική συντεχνία του; Η αλήθεια είναι ότι, με τα σημερινά δεδομένα, περισσότερες πιθανότητες έχει να περπατήσει ο Σόϊμπλε παρά το πρόγραμμα.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ

Το βήμα αυτό ουσιαστικά συμπυκνώνει το πολιτικά και ιστορικά ΕΔΩ και ΤΩΡΑ καθώς και ένα, όπως παραπάνω, βαθύτερο σκεπτικό.

Στα παραπάνω αναγνωρίζουμε έστω και θολά το νεανικό μας πρόσωπο, τις καλές μας στιγμές, πολύτιμα πράγματα κουβάρι μαζί με τη σαβούρα. « Ύλη παντού, Αγάπη πουθενά, .....» μας φώναξαν οι πιο νέοι από τους νέους κάτι χρόνια πριν, «Τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη που `χα» μα είπε ακόμα πιο έγκαιρα ο ποιητής.

Το πολιτικό σκηνικό και η εκλογική πασαρέλα δεν μάς προσφέρει ανάλογες αναζητήσεις. Αλλά όλα τα παραπάνω είναι ‘ΔΩ με κάποιο τρόπο. Αντίπερα της σκοτεινής και μίζερης όψης αυτού που μάς προσφέρεται. Η Άρνηση/Θέση, το Γκρέμισμα/Χτίσιμο, η Ελευθερία/Ευθύνη, μάς ταρακουνά τα σωθικά. Τρέλλα καλή και τρέλλα κακή. Μπας και; Μπα δεν...! Από πού να το πιάσεις και πού να τ' αφήσεις.

Οι εκλογικές «εκδοχές» ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντες ή αποκλειστικές. Ωστόσο μπορούν να εκφραστούν ισχυρά από το ΛΕΥΚΟ και και την ΑΠΟΧΗ. Επίσης περνάνε και σύριζα τόσο από τις -ακροβατικές και άψυχες για την ώρα- επανατοποθετήσεις του Τσίπρα και την μελαγχολική διαπίστωση του Δραγασάκη ότι «δαιμονοποιήσαμε το μνημόνιο», καθώς και από τις εύστοχες παρατηρήσεις του Ευκλείδη. Όχι βέβαια στο πεδίο της μεγαλοστομίας τους, λίγο πριν το καμμένο χειροκρότημα, αλλά στο ψιθύρισμα που δεν βρίσκει πιστούς ακόμα ούτε και στον ίδιο τον Τσίπρα. Εκεί που αναλογίζεται το ανομολόγητο ψέμα και ψάχνει τακτικές αφομοίωσης του αντί για την υπογράμμιση και ανάδειξη του. Εκεί που αντιλαμβάνεται ότι το σύσσωμα καταγγελλόμενο μνημόνιο αφορά σε μεγάλο βαθμό τον παρασιτικό χαρακτήρα της «προοδευτικής» και «εκσυγχρονιστικής» πολιτικής. Εκεί που αναφέρεται στη σκληρή σύγκρουση στο εσωτερικό. Εκεί που ψελλίζει για αλλαγές στο σύστημα και ταυτόχρονα το θολώνει και το περιορίζει «στο παλιό». Εκεί που διαισθάνεται ό,τι δεν αρέσει στο δασκαλεμένο ποίμνιο, της αριστεράς και της προόδου.

Μα κι απ' αλλού περνά σύριζα η αναζήτηση ενός νέου βηματισμού. Στα συγκρατημένα συντηρητικά διαθέσιμα (εν μέσω λαϊκο-τσαμπουκάδικου τυχοδιωκτισμού) που στέκονται έναντι ενός ληστρικού «προοδευτισμού» και εκπορνευμένου συνδικαλισμού, κατασπαταλημένα στις αγκυλώσεις του παρελθόντος και στις ψευδαισθήσεις του φιλελευθερισμού (που τους ανταλλάσσει τη δημοκρατία με την Republica και την πατρίδα με το «έθνος-κράτος»). Έξω από νεανίζοντα ξεροπόταμα και μπακογιάννειες και αβραμοπούλειες επιχωματώσεις.

Πράγματι οι αλήθειες (πολιτικές και ιστορικές) βρίσκονται κυρίως εκτός σχηματοποιήσεων και διχαστικών διλημμάτων (τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας). Η αναθεώρηση των δομημένων πολιτικών ταυτοτήτων (δεξιά-κεντρώα-αριστερή) είναι στα κρίσιμα ζητήματα της περιόδου τα οποία θα απελευθερώσουν ουσιαστικές κοινωνικές και πολιτικές δυνατότητες.

Δρόμος πολύς ακόμα για πιο στενές σχέσεις ψήφου και ήθους, ψήφου και πολιτικής διεξόδου. Δηλαδή Λογικής και Καρδιακής ψήφου. Ωστόσο μ' αυτά θα πορευθούμε και πάντα με την ελπίδα ότι μπορούμε και καλύτερα.

Μια επαναστατική αναθεώρηση βρίσκεται μπροστά μας, όπου παρά τον επώδυνο τοκετό της αξίζει για τη γέννηση μια νέας Παιδικής περιόδου του Ανθρώπου.

Αν μας αγγίζουν αυτά τα ψαξίματα ας ψηφίσουμε ό,τι μάς φωτίσει ο Μεγαλο-Ανίσχυρος κρυμμένος μας θεός.

Αλέκος Βαρβέρης, Σεπτέμβριος 2015