ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΩΤΣΗ...

(Δημοσίευση: 5 Ιουνίου 2011) Δέκα χρόνια ἀκριβῶς ἀπὸ τότε ποὺ ἔφυγε ὁ φίλος μας ὁ Σταῦρος. Γιὰ ἐμᾶς, τοὺς φίλους του, εἶναι δέκα χρόνια μνήμης ἑνὸς καθαροῦ, ἀνθρώπινου παραδείγματος. Μαζευθήκαμε οἱ φίλοι, ἡ οἰκογένειά του, πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ τὸν ἐκτιμοῦσαν. Ἀκούσαμε τὸν Ἀλέκο Βαρβέρη νὰ λέει φωναχτὰ τοῦ καθενός τὶς σκέψεις κι ὅσα νοιώσαμε ἀπὸ τὸν λεβέντικο κι αἰσθαντικό, τὸν ἠπειρώτικο ἀκροχορό του πάνω στὴν κόψη τῆς ζωῆς - καὶ τῶν πραγμάτων. (Γ.Φ.Φ).

Κυρίες και κύριοι. Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Η οικογένεια και οι φίλοι του Σταύρου αναάβαμε την πρωτοβουλία να διοργανώσουμε τη σημερινή εκδήλωση μνήμης για να τιμήσουμε και μνημονεύσουμε το Σταύρο, στο έδαφος της πολυσχιδούς απλότητάς του. Το Δήμαρχο, το Πολιτικό Πρόσωπο, τον Κοινωνικό Αγωνιστή. Μέσα από τις μνήμες θέλουμε να γεφυρώσουμε τα πολύτιμα στοιχεία του προσώπου του και της παρουσίας του, με τις αναζητήσεις του σήμερα.

Οι καιροί που ζούμε είναι εξαιρετικά δύσκολοι και οι αιτίες αυτής της δύσκολης κατάστασης ήδη πολλές, σχηματίζουν γύρο μας, θα λέγαμε, κυκλικό χορό που μας ζαλίζει και μας θολώνει το μυαλό. Θέλουμε μέσα σ' όλα αυτά να διακρίνουμε και να σταθούμε στον παράγοντα άνθρωπο, ως πρόσωπο και μαχητή ταυτόχρονα, δηλαδή τον άνθρωπο ως υποκείμενο που διαμορφώνει τις καταστάσεις, τόσο αυτές που τον πνίγουν όσο κι αυτές που τον σώνουν. Δικές του είναι άλλωστε οι εξουσίες, δικά του και τα αντάρτικα και οι αντιστάσεις.

Μέσα απ' αυτή την ομιλία, δημιούργημα πολλών φωνών, αναζητούμε τα στοιχεία επαφής για τα ουσιώδη που μας διαμορφώνουν. Μέσα από το πρόσωπο του Σταύρου ανιχνεύουμε τα πολλά του νεύματα στα πολλά μας πρόσωπα.

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι που βρισκόμαστε εδώ, σ' αυτή τη συνάντηση μνήμης και συνέχειας, είχαμε την τύχη της ζεστής επαφής και σχέσης με το Σταύρο.

Γνήσια ηπειρώτικη φυσιογνωμία από το Κρυονέρι Ιωαννίνων, γέννημα της κορύφωσης του εμφύλιου διχασμού τον Δεκέμβρη του '47.

Έζησε τα πρώτα χρόνια της νιότης του μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες προσωπικού και οικογενειακού βιοπορισμού, στα Μελίσσια της Αττικής. Ταυτόχρονα όμως διαμορφώνεται πνευματικά και αγωνιστικά σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την ήττα της αριστεράς, την προσπάθεια ανασύνταξής της, τους δημοκρατικούς αγώνες και την αντιδικτατορική δράση, συμμετέχοντας στις διεργασίες και τους αγώνες της περιόδου. Για όσους τον θυμούνται από την πρώιμη εφηβεία του, ο Σταύρος δουλεύει, διαβάζει και αγωνίζεται. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής του, απ΄αυτόν ζυμώνεται ο ίδιος και με αυτά τα εφόδια ζυμώνει ο Σταύρος.

Ο Σταύρος βέβαια ζυμώνει και κατά κυριολεξία. Η κοινωνική παρουσία του στην Αγία Παρασκευή πολιτογραφείται μέσα από τον οικογενειακό φούρνο, που εκτός από χώρο παραγωγής του επιούσιου, γίνεται και αυθόρμητο κοινωνικό και πολιτικό στέκι, το οποίο διαμορφώνει και στηρίζει η φυσιογνωμία του Σταύρου.

Πόσοι από μας αλλά και άλλοι Αγιοπαρασκευιότες, που δεν βρίσκονται σήμερα εδώ, δεν έχουν συζητήσει, κοινωνικά και πολιτικά, στο φούρνο του Σταύρου. Πάντα με το χαμόγελο και με ευαισθησία για το ιδιαίτερο πρόβλημα του καθένα, αλλά και ενημέρωση για τα συμβάντα της πόλης, αλλά και το πάθος για τ΄ αθλητικά, τη δίψα για το βιβλίο, το θέατρο και το κινηματογράφο.

Κάποιοι πιο στενοί φίλοι του τον έχουν ζήσει, τον καιρό της δικτατορίας πάντα στο φούρνο να συζητά, να αγωνιά, να συντονίζει αγωνιστικές διαθεσιμότητες. Να ενημερώνεται ακατάπαυστα από τις ελληνικές ραδιοφωνικές εκπομπές του εξωτερικού και να ‘χει για βραδινό αποκούμπι ψυχής, σκέψης και φρονήματος τα τραγούδια του Μίκη.

Αργότερα, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, πολλοί από μας τον γνώρισαν και τον έζησαν ως πρωτοστάτη της αυτοοργάνωσης του σοσιαλιστικού κινήματος της περιοχής. Ως πρωτοπόρο και καινοτόμο συντελεστή αμεσοδημοκρατικών πειραμάτων με τις αναπτυξιακές επιτροπές βάσης. Ως αριστερή πραξεολογία διαμόρφωσης του σοσιαλιστικού κινήματος, με βαθιά όμως δημοκρατική στάση και συμπεριφορά στις εσωτερικές διαφωνίες, συγκρούσεις και διασπάσεις του. Ως ανοικτό συντελεστή και ειλικρινή συνομιλητή στις επανειλημμένες απόπειρες για ουσιαστική ενότητα και κοινή δράση της υποκειμενίζουσας και μετωπικής αριστεράς, που βαρειακούει ακόμα.

Όλη δε η Αγ. Παρασκευή τον γνώρισε και τον αποδέχθηκε ως φορέα μιας αυθεντικής λαϊκής ενότητας που απορρίπτει τον κομματικό, πολιτικό, κοινωνικό διχασμό, με σαφή όμως προβολή από τον ίδιο της ιδεολογικής και πολιτικής του ταυτότητας. Διακρίνουμε εδώ δυο χαρακτηριστικά υπερβατικά στοιχεία στην ιδεολογία του Σταύρου: την έμπρακτη τήρηση των πεποιθήσεων του και τη βαθύτερη δημοκρατική στάση του για τους άλλους.

Αργότερα πολλοί από μας τον θυμούνται να συγκρούεται πολιτικά-κομματικά, ακριβώς για τα παραπάνω, με επιλογές ιδεολογικής στρέβλωσης και εκπεσμού του χαρακτήρα του σοσιαλιστικού κινήματος και ν' αναζητά νέους αυτόνομους και τολμηρούς δρόμους συμβολής για την υπέρβαση της προϊούσας αριστερής κρίσης.

Η αυτοδιοίκηση ήταν ο χώρος που ο Σταύρος έδωσε το μεγαλύτερο κομμάτι της προσπάθειας του. Ίσως να του ταίριαζε από χαρακτήρα και βίωμα. Συμμετείχε μ' όλους τους τρόπους στο αυτοδιοικητικό κίνημα θεωρητικά και πρακτικά, κινηματικά και εκλογικά, κεντρικά και τοπικά και πέρα από πολιτικό και δημόσιο πρόσωπο γνώρισε σαν άνθρωπος πολύ διαφορετικά και έντονα συναισθήματα. Γνώρισε μεγάλες χαρές αλλά και μεγάλες λύπες, όπως η οριακή εκλογική ήττα του 1978 για 17 ψήφους, που πάντα όμως αντιμετώπιζε με στωικότητα και υπομονή, συνειδητά ταγμένος σε βαθύτερη επιδίωξη μιας καλύτερης κοινωνίας, όπως αυτή προκύπτει μέσα απ' τα καλά και τα κακά της.

Αργότερα θα γίνει δήμαρχος και θα αποτυπώσει και θεσμικά την προσφορά του στην πόλη αλλά πάντα σαν ένας άνθρωπος, που ήταν ο γνωστός, ο οικείος, ο φιλικός, σαν να μην άλλαξε τίποτα από την προδημαρχιακή του πορεία. Ήταν μια απόλυτα φυσική και ταιριαστή εξέλιξη για τον ίδιο, να γίνει πρώτος πολίτης της πόλης και να παραμείνει ο Σταύρος, για τους γνωστούς, τους φίλους και τους αντιπάλους.

Άσκησε τοπική εξουσία ανοικτή σ' όλους, με κριτήρια κοινωνικά και πέρα από τα κλασικά έργα υποδομής, που καλυτερεύουν το βιοτικό επίπεδο της πόλης, αναβίωσε σε επίπεδο υποδομής αλλά και ζωής την Κεντρική Πλατεία της Αγ. Παρασκευής με πρόθεση να επανασυστήσει τον ιστορικό κοινωνικό ιστό της πόλης, με χώρους συνεύρεσης και συνάντησης. Επίσης, σημαντική συνεισφορά ανάσας στην πόλη, ήταν οι κινητοποιήσεις στις οποίες πρωτοστάτησε για να τεθούν όροι και προδιαγραφές περιβαλλοντικής προστασίας στην κατασκευή της Περιφερειακής Υμηττού, όπως και πέτυχε.

Ο Σταύρος έκλεισε τα μάτια του μέσα στο δήμο, ύστερα από 10 χρόνια θητείας με την ουσιαστική αποδοχή και αγάπη των συμπολιτών του, αφήνοντας πίσω του κοινωνικοπολιτικές υποθήκες που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της πόλης του και είναι πάντα επίκαιρες.

Γι' αυτόν η γενικότερη πολιτική και κοινωνική δράση και η ανθρώπινη φυσιογνωμία του, συνιστούν ένα αδιάσπαστο σύνολο που τις συνδέει το ίδιο νήμα αξιών. Είναι η ιδιοπροσωπία του Σταύρου. Ξεχωρίζουμε ορισμένα στοιχεία της ως μια διαρκώς διδακτέα ύλη, για όλους όσους βασανίζονται να ανατάξουν την κοινωνία βασιζόμενοι στις καλύτερες πλευρές της.

Ο Σταύρος υπήρξε οργανικό μέλος της τοπικής κοινωνίας, με αγωνιστική και κοινωνική αναφορά και ισχυρή θέληση προσφοράς. Εκπροσωπούσε αυθεντικά και όχι αλλοτριωμένα, άμεσα και όχι εκχωρητικά, τις βαθύτερες κοινωνικές διαθέσεις, διαθεσιμότητες, αντιφάσεις και θελήσεις. Ανέσυρε πρωτοποριακές εκφράσεις και πάντα αναδεχόταν τις κοινωνικές ευθύνες μιας ελεύθερης διαδρομής.

Ξεχώρισε με τη δράση του, της οποίας όμως τα αξιώματα και τα μέσα τα αποκαθήλωνε από αυτο-αναφορικές επιδιώξεις και αυτοσκοπούς. Πρωτοστάτης και πρωτόβουλος φροντιστής των αναγκών της πόλης και των ανθρώπων της, αποτέλεσε αντι-πρότυπο για τον πολιτικό παρασιτισμό και παραγοντισμό, τον αγοραίο δημοκρατισμό. Δεν ήταν δηλαδή δημοκράτης του συρμού ή της κομματικής παράγκας, αλλά δημοκράτης του επώδυνου προοδευτικού γεννήματος και του μαζί. Ένα ΜΑΖΙ έξω από κάθε τακτική διατύπωση ή αξίωση. Ένα ΜΑΖΙ γιατί ευτυχώς δεν γίνεται αλλιώς.

Στις κοινωνικές αντιθέσεις και πολιτικές διαφοροποιήσεις, δεν ήταν με εμάς ενάντια στον άλλο, δεν ήταν και με τους δυο, αλλά έριχνε στη μάχη δυνατότητες και αδυναμίες, όλο του το είναι, με σκοπό την άρση των αδιέξοδων όπως προέκυπταν από τυφλές πολώσεις. Πολώσεις που του θύμιζαν βιωμένους ξεριζωμούς. Τι να τις κάνεις τις λύσεις χωρίς τους ανθρώπους της. Θύμιζε με τον τρόπο του, ότι όλοι έχουμε κάτι πούμε και να κάνουμε στην επόμενη στροφή. Πίστευε στην κινητοποιημένη κοινωνία και της εμπιστευόταν το αξιακό οπλοστάσιο της παράδοσης και της νιότης.

Ο Σταύρος βίωσε, ζύμωσε μέσα του και συμμετείχε σ΄όλα τα καθοριστικά πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα που διαμόρφωσαν την Ελλάδα, του δεύτερου μισού του 20 αι.

Αυτό που σφράγισε την πορεία του ήταν το ανοιχτό- πρωτοποριακό- αντικαθεστωτικό πνεύμα του, χωρίς στενοκομματικές καθηλώσεις και διαχωριστική νοοτροπία. Δεν δίστασε να συγκρουστεί με θεσμικούς περιορισμούς και πολιτικούς μικρο-υπολογισμούς με βάση ενσυνείδητες αξίες και πράξεις. Όπως επίσης δεν δίστασε ν' αναλάβει αυτοκριτικά ευθύνες, να αντιπαρατεθεί με τους «δικούς του» και να υπερασπιστεί την αναγκαία ενωτική συμπόρευση χωρίς διχασμούς και μισαλλοδοξίες.

Η πολιτική και κοινωνική διαδρομή του Σταύρου είναι μια διαρκής υπέρβαση των θεσμικών ορίων που συναντούσε, με σταθερό άξονα το παραπάνω πνεύμα, όπως αυτός το τροφοδοτούσε βιωματικά και το εμπλούτιζε νοητικά μέσα από την πράξη του.

Πρόσωπο της σκληρής εργασίας για την εξασφάλιση του βίου, δεν έτυχε τυπικών σπουδών, αλλά η ακατάπαυστη φιλομάθεια τον οδήγησε, με αυτοδίδακτο τρόπο, ν' αποκτήσει γνώσεις σημαντικές σε ευρύτατα πεδία. Ο Σταύρος αναζητούσε, άκουγε, ρουφούσε τα πάντα και έπραττε, δηλαδή ζούσε τη ζωή ολοκληρωτικά.

Άνθρωπος ανοιχτών οριζόντων, συνδύαζε και συνέθετε τη χριστιανική πίστη με την επιστημονική και εμπειρική γνώση, την παράδοση με τους νέους δρόμους, το εθνικο-πατριωτικό με το οικουμενικό. Ήταν ένας Προοδευτικός με ανατρεπτική ουσία για την εποχή του και όχι ο κυρίαρχος αγοραίος Προοδευτικός, ο βασικός υπεύθυνος για τη σημερινή αξιακή κυρίως πτώχευση.

Βίωνε και πραγμάτωνε την ουσία της πολιτικής, που αλλάζει πρόσωπα και κοινωνίες. Η πολιτική ουσία δεν ταυτίζεται με την πολιτική τυπολογία, δηλ. τις πολιτικές πλατφόρμες, τις «σωστές» γραμμές και συνταγές, όπως σήμερα πιστεύει η θνήσκουσα «επιστημονική και κομματική αντίληψη περί πολιτικής» και όπως διακηρύσσει όλο σχεδόν το αλλοτριωμένο πολιτικό σύστημα και το προσωπικό του.

Πράγματι, υπήρξε φωτεινό παράδειγμα για την πολιτική της ουσίας. Τη στιγμή μάλιστα που η πολιτική άρχιζε να ξεφτίζει για να μπεί σε βαθιά κρίση, κυριαρχούμενη από την πολιτική των τύπων και της εικόνας.

Η κατά Σταύρον πολιτική πράξη, υπερέβη τα πολιτικά καθιερωμένα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Κόντρα στη συγκυρία της ραγδαίας αλλοτρίωσης, αξιοποίησε τις θεσμικές δυνατότητες, τα κομματικά πεδία και τα δημόσια αξιώματα για να πραγματώσει πολιτική ουσίας, που παράγει σχέσεις εξανθρωπισμού και κοινώνισης, ως τον απόλυτο υποκειμενικό όρο ενός καλύτερου κόσμου.

Ο Σταύρος από βίωμα και χαρακτήρα είχε την αίσθηση της ιστορικής ατέλειας των θεσμών και της προτεραιότητας των ανθρώπων. Προτεραιότητα όχι για επιβολή αλαζονείας, αυθαιρεσίας και κατάχρησης, αλλά για πρωτοστατούσα και ταυτόχρονα σεμνή δράση που κάνει πράξη ότι αδυνατεί το λειψό θεσμικό πλαίσιο.

Με το βίο του, βήμα το βήμα, μέρα με τη μέρα, θα αφιερωθεί πολιτικά, στην κοινωνία των σχέσεων. Σχέσεων προσώπων με ταυτότητα και υπόσταση, που τους έσφιγγε το χέρι ξεχωριστά και εγκάρδια και όχι ατόμων -ψηφοφόρων, απέναντι στους οποίους ήταν υπόχρεος μιας συμβατικής χειραψίας. Εκφραστής μιας ζεστής και ανθρώπινης συμπεριφοράς. Πολιτικό πρόσωπο, με πάθος και συναίσθημα, και όχι προσωπείο.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Ο Σταύρος σίγουρα δεν ήταν κατά κόσμον άγιος και αναμάρτητος. Ήταν άνθρωπος με αδυναμίες και αντιφάσεις και πολλές φορές βρέθηκε σε σταυροδρόμια, όπως όλοι μας. Όμως μέσα από μια ανηφορική αλλά κερδισμένη ζωή, που τον αδίκησε σε χρόνια, πέτυχε κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό: ν' αναδείξει και να νοηματοδοτήσει με τις δυνάμεις του, στο χώρο της Αυτοδιοίκησης και του Κοινωνικού Κινήματος ευρύτερα, την ουσία του Κοινωνού - Πολίτη.

Ο ρόλος αυτός, δεν ταυτίζεται με το μέλος της περίφημης Κοινωνίας των Πολιτών, στην οποία συνυπάρχουν θεσμικά αλληλόχρεοι πολίτες- υπήκοοι. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό και πολύ περισσότερο: είναι η ενεργητική-υπερβατική ανάδειξη και ανάσταση των προσώπων σε κοινωνικό σώμα. Είναι η προσπάθεια, που οικοδομεί την κοινωνία των σχέσεων παντού: Στην Παρέα, στο Χωριό, στην Πόλη, στην Πατρίδα, στην Οικουμένη.

Μια ζωή με νόημα. Μια «σταυρική» ζωή. Ταυτόχρονα θυσιαστική και αναστάσιμη.

Είναι κλειδί αυτό για την προσωπική και κοινωνική ταυτότητα που έχουμε ανάγκη, ιδίως στο σήμερα των καταπτώσεων και των αδιέξοδων. Και ο χώρος της ΤΑ είναι προνομιακός χώρος για την παραπέρα αξιοποίηση αυτής της κληρονομιάς και υποθήκης στην οποία συνεισέφερε εξόχως κι εμπράκτως ο Σταύρος. Αυτή η υποθήκη του Σταύρου, και των Στάυρων, επιχειρεί την παραπέρα καλλιέργειά σε ένα έδαφος ελπιδοφόρο. Δεδομένου μάλιστα ότι δεν βρισκόμαστε στο Μηδέν. Μια σειρά λειτουργιών Κοινώνησης, και ειδικότερα Τοπικής - κοινοτικής, όπως ενυπάρχουν στις παραδόσεις μας και όπως έχουν διαμορφωθεί ιστορικά, συνεισφέρουν ήδη, πολλές φορές σιωπηλά, στην Κοινωνία των Προσώπων, κι είναι αυτό άλλωστε που μας κρατά ακόμα ζωντανούς.

Όλοι όσοι γνωρίσαμε το Σταύρο αναμφίβολα πιστεύουμε, πως ότι έκανε δεν είναι μόνο για επιμνημόσυνη αναφορά και δέηση, αλλά αξίζει να συνεχιστεί.

Στις ύστερες συζητήσεις που κάναμε μαζί του, είχε από τότε επισημανθεί το αυξανόμενο έλλειμμα της κοινωνίας των σχέσεων στο τοπικό χώρο. Αυτό το σηματοδοτούσε χαρακτηριστικά η αποσύνθεση της γειτονιάς, στοιχείο της προϊούσας διάλυσης του κοινωνικού ιστού, ευρύτερα, στις μέρες μας. Γειτονιά, όπως κι η ενορία, όπως κι η αλάνα, όπως τελικά κι η άμυνα στα λοβοτομικά μίντια αλλά και φανός εξόδου στα μεγάλα αδιέξοδα που βιώνουμε ήδη δραματικά, και ιδιαίτερα οι νέοι, σ' όλους του τομείς της ζωής.

Η αναβίωση της γειτονιάς, λοιπόν, του κυττάρου αυτού του κοινωνικού ιστού, σε επίπεδο αντίληψης, υποδομών, λειτουργιών, καθημερινού βιώματος, θα μπορούσε να είναι ένα βασικό κλειδί όπως το έψαχνε ο Σταύρος.

Δεν είναι εύκολη αυτή η αναβίωση, μέσα στη σημερινή σύνθετη, αιχμάλωτη κι αλλοτριωμένη πραγματικότητα, κυρίως γιατί πρέπει να βρει τους δρόμους να συνυπάρξει μαζί της, ώστε να την αντιμετωπίσει ανατακτικά. Θέλει έτσι δουλειά και χρόνο και συνεισφορά πολλών. Την Πολιτεία, το Δήμο, τον πολίτη-δημότη. Το βασικό όμως είναι η κατανόηση αυτής της ανάγκης. Η υιοθέτηση ενός τέτοιου προσανατολισμού.

Έτσι σκεπτόμενοι λοιπόν, καταλήγουμε στην ακόλουθη πρόταση ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ για τον Σταύρο που ζήσαμε, αγαπήσαμε και πάντα θα θυμόμαστε. Την απευθύνουμε προς το Δήμαρχο, προς το σημερινό σώμα και τους φορείς της Πόλης, πρόθυμοι να την υποστηρίξουμε και να την επεξεργαστούμε από κοινού αναλυτικότερα, εάν αυτό κριθεί απαραίτητο.

Η πρότασή μας περιλαμβάνει τα εξής:

1. Ο Δήμος Αγ. Παρασκευής, να αναλάβει πρωτοβουλία, για τη συγκρότηση ενός ειδικού μακροχρόνιου προγράμματος σε επίπεδο Αυτοδιοίκησης, τοπικά και πανελλαδικά, με στόχο την Αναβίωση της Γειτονιάς. Το πρόγραμμα αυτό θα φέρει τον τίτλο «Πρόγραμμα Αναβίωσης της Γειτονιάς - Δήμαρχος Σταύρος Κώτσης».

2. Αιχμή και οδηγός του προγράμματος να είναι η πιο δυναμική συνιστώσα της γειτονιάς, η Νεολαία και περιεχόμενό του, εν αρχή, ο Αθλητισμός. Τέτοιες δράσεις των Νέων μπορούν ν' αποτελέσουν την πρώτη γέφυρα επαφής και σχέσης με το υπόλοιπο σώμα της γειτονιάς. Με βάση το πρόγραμμα θα αναζητηθούν οι υποδομές διεξαγωγής και θα αντιμετωπιστούν τα θέματα οργάνωσης και λειτουργίας. Καθοριστικός παράγοντας εδώ η συνεργασία του δήμου με τις σχολικές κοινότητες και τους μαθητές.

3. Στο Δήμο θα πραγματοποιείται, στο πλαίσιο του προγράμματος, ετήσιο συνέδριο με κατάλληλες συμμετοχές και αντικείμενο τον Πανελλαδικό Απολογισμό-Προγραμματισμό των σχετικών δράσεων. Κύριος στόχος του συνεδρίου θα είναι, όχι η λήψη δεσμευτικών αποφάσεων αλλά, η διαμόρφωση προσανατολισμών στις δράσεις της Τ.Α. που σχετίζονται με την Κοινώνηση των Πολιτών, κατά την υποθήκη που μας άφησε ο Σταύρος Κώτσης.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Κλείνοντας θα θέλαμε να επισημάνουμε- συμπυκνώσουμε τα παραπάνω, ως εξής:

Τα διαχρονικά ζητούμενα μιας κοινωνίας. Τα καθοριστικά και φωτεινά βήματα στο δρόμο της, δεν μπορούν πλέον, για να είναι αληθινά, να παρακάμψουν την ουσία της: δηλαδή, το να γινόμαστε Άνθρωποι.

Η Αλλαγή του πολιτικού συστήματος, ως άμεσο θέμα, πρέπει να επιβεβαιώνει τον ανθρώπινο κανόνα της, να υπηρετεί την παραπάνω ουσία.

Ο Σταύρος άφησε πολύτιμα ίχνη σ' αυτό το έδαφος. Έδωσε τα καλύτερά του σ' αυτόν το αγώνα. Και είναι αυτό που ζητά από εμάς. Είναι αυτό του το αίτημα, που τον καθιστά υπαρκτό συνοδηγό μας.

Σας ευχαριστώ.

Αλέκος Βαρβέρης , 29 Μαΐου 2011