ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

(Δημοσίευση:4 Αύγούστου 2008)

Μετα τις ντοπες που προσγειωσαν τον ελληνικο αθλητισμο κατω απ' τη μπαρα που τον ηθελε το πολιτικο-θεαματικο καθεστως (αδικωντας ετσι κι αθλητες-παραδειγματα) ηρθε και η συντριπτικη ηττα του ψοφιου παιχνιδιου σκοπιμοτητας.   Η πανεθνικη θεληση δικαιωσης (σηκωσε το το γαμημενο)  βρηκε μια φορα το δρομο, ευτυχως ομως δεν ειναι καθε μερα τ' αιγιαννιου, αλλοιως ολη η νεολαια θα σιγουρευονταν οτι ο δρομος της σκοπιμοτητας των μετριοτητων ειναι ο μονος πρακτικος δρομος παντου. Και θαχε ισως δίκιο να σνομπαρει απ' αυτη τη θεση, τον αλλο δηθεν δρομο, αυτον του φλυαρου κι ανουσιου, του ασκοπα επιδεικτικου ή εγωιστικου παιχνιδιου, που νοσταλγουν πολλοι, μπερδευοντας το ωραιο με το κιτς.

Δεν εχει πουθενα η νεολαια (σε γυμνασια, κερκιδες και TV - οι αλανες εγιναν εμπορευμα απ' τους βλαχοδημάρχους) διδαχτει, οτι αυτο που μετραει ειναι το παιχνιδι, οτι για να γινει παιχνιδι χρειαζεται το τερμα-αποτελεσμα (οπως η Ιθακη για το ταξιδι), οτι το παιχνιδι ειναι ομαδικο, οτι στο ομαδικο στοιχειο αναγκαιει αλλα και εντασσεται η ατομικη αγωνιστικοτητα, η ικανοτητα, η τεχνικη καταρτιση και η πρωτοβουλια, οτι η φαντασια και η συνδυαστικοτητα συνδεουν την ατομικη με τη συλλογικη προσπαθεια, οτι αυτα κι ως τετοια ειναι που κανουν το παιχνιδι αξιοθεατο κι ανατατικο, κι οτι εν τελει ειναι και αυτα που εχουν το περιφημο  αποτελεσμα.   Ετσι, ακομα κι οταν αυτα συντρεχουν, οπως π.χ. στη σημερινη ομαδα του μπασκετ,  δυσκολα αναγνωριζονται στη συναφεια και τη διακριτοτητα τους, δυσκολα διαμορφωνουν πραγματικο αγωνιστικο κι αισθητικο διδαγμα, παρα το προφανες ευχαριστο θεαμα και συναισθημα.

Ειναι ολοκληρη η εμπορικη (συν ελληνομεταπρατικη) αθλητικη κουλτουρα βεβαιως μυωπικη, με πρωταγωνιστες τους ειδικους του χωρου.  Ιδιως τους παραγοντες, προπονητες και δημοσιογραφους, που κινουνται κι αθλιολογουν διαρκως περι το αποτελεσμα ή τιποτολογουν περι ασημαντα οταν δε χωνονται στην περιφημη παραγκα.

Ειναι ακομα λυπηρο να παρακολουθει κανεις αθλητες-συμβολα να παρασυρονται και να αναπαραγουν τη βλακωδη αυτη κουλτουρα.  Ειναι κριμα να ακουει κανεις τον  Χατζηπαναγη στο γελοιο διαφημιστικο των ημερων, οτι «στον αθλητισμο μετραει το αποτελεσμα» - δεν ειναι εδω η προθεση μας να κρινουμε αυστηρα το συμπαθη σ' ολους μας Βασιλη -.  Και ειναι εξοργιστικο να ακουει παλιοπαιδα του αθλητικου μικροφωνου να μιλουν για «εξυπνες» αντιαθλητικες μπαγαμποντιες αλλων παλιοπαιδων. Ειναι ομως  κι εντυπωσιακο οτι παρα ταυτα,  το αθλητικο κι αισθητικο πνευμα επιβιωνει στη νεολαια, εστω παραπέον και εν αναμονη καλυτερων ημερων.

Δ.Τ. 31/7/2008