Ἐξώφυλλο arrow Περιεχόμενα arrow Ἐπὶ-καιρῶν arrow ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΥΚΑΡΙΑΡΑ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΜΟΥ

ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΥΚΑΡΙΑΡΑ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΜΟΥ

Γράφει: Δ.Τ.

(Δημοσίευση: 26 Μαρτίου 2009). Τί εἶπε καὶ τί ἔχει σήμερα νὰ πεῖ ἡ "Ξανθοπούλεια ματιά"; Μιὰ ψηλάφηση μὲ ἀφορμὴ τὸ τί κουβάλησε ὁ Ἑλληνικός Κινηματογράφος. Σταθερὲς καὶ Δόγματα.





ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, γελάσαμε.   Είναι επίσης αληθεια ότι οι διαφημιση εχει αναβαθμιστει ραγδαια τα τελευταια χρονια.  Απ' το put the cots down, ως το φοβερο σκηνικο με την αποβολη του προπονητή, ένα νέο  «concept»  αλλα και μια αρτια εκτελεση υπογραμμιζουν δυνατοτητες αντιληπτικες, σκηνοθετικες και υποκριτικες, πολύ περαν της γνωστης «ποιοτικης» σαβουρας.  Κυριως όμως υπογραμμιζουν την αναγκη των εταιριων για ιδιαιτερη προσεγγιση εκεινου του «target group» που αν και δεν απεχει διολου του χαλβά, συγκινειται ωστοσο από τσαχπινικες πινελιες (ιντριγκάρεται, ως λεν και στα πρωϊνομεσημεριαναδικα, αγνοωντας τα της ίντριγκας, στην οποια ωστοσο μεσα ζουν).  Εννοειται εδώ ότι το μη απεχον του χαλβα αυτό κοινο, εχει τις δυνατοτητες να υποδεχτει κι αφομοιωσει (αισθητικα-καταναλωτικα) το ημιρευστο εως λεπτο αυτό πνευμα. Είναι δηλαδη ένα κοινο μορφωμενο (ας πουμε) και ψαγμενο (ας πουμε), λιγο-πολύ το κοινο της  «Ελευθεροτυπιας» (θα λεγαμε, κτλ  σχετικων, εννοειται ) και της Φιλελευθεροφροσύνης, με ή χωρις σταλινικες βούλες.  Είναι μ' αλλα λογια (γιατι να το κρύψωμεν αλλωστε) το δικο μας κοινο, εμεις.

400_11880_medium

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ διαφημιστικη ταραχη, αφορα ασφαλως τη φουκαριαρα τη μαννα μας, τα δακρυβρεχτα θερινοεσπερινα της διωρα, των παιδικων ή νεανικων μας μας χρονων τις οθονικες εικονες.  Εικονες-αναπαραστασεις μιας πραγματικοτητας που μας συνοδευουν, όχι απλα σα μνημες νοσταλγικες, αλλα και σαν ενεργοι φακοι της τοτε και τωρινης πραγματικοτητας, σαν εργαλεια συνειδησης δηλαδη.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ χαρακτηριζει εντονα την ξανθοπουλεια ματια, δεν είναι το μελοδραματικο στοιχειο, αλλωστε το «μελό» συνηθως λειπει εδώ, αφηνοντας χωρο σε μια πιο μαρθακλάψα αποψη. Ουτε καν το δραματικο στοιχειο που αντιστοιχα περισσευει, σε μια πυκνωση παθων, απ' το μικρασιατικο ξεριζωμο ως τα σωρευμενα, στο διωρο μεσα, αδικα της μεταπολεμικης-εξαστιζομενης Ελλαδας.  Ουτε το προ-ρεαλιστικο στοιχειο που αναδυει αυτή η πυκνωση, συνοδευομενο παντα απ' τη χαρακτηριστικη θεατρικη ερμηνεια, καθως κι απ' το λυτρωτικο (και σουρεαλιστικο σχεδον) χαπυ-εντ σε μια ισορροπια κυκλωτικου δυνητικου ρεαλισμου, που η φουκαριαρα η μαννα μας, παθός και θεώ ελπίζουσα, καταλαβαινει πολύ περισσοτερο από μας.  Ουτε η περιορισμενη θεματολογικη κι ανατομικη διεισδυση, μια διεισδυση που εκρηγνυται π.χ. στα «κοκκινα φαναρια», εστω κι αν ελαχιστα θυμομαστε το εκει κρισιμο «καλα ειναι» της μπουρδελοκαθαριστριας. Ουτε  η απουσια νεων κοινωνικων μανιφεστων (αξιωμενων ή μη κατά την κρίση καθενος) όπως π.χ. στην προ γαμου ή / και μαχαίρας απελεύθερη «Στέλλα». Ουτε η απουσια του αναλαφρου που πλαισιωνει το βαθυ, τού νοσταλγικου που πλαισιωνει το σημερινο, κι ολων μαζι που πλαισιωνουν το φιλοτιμο, όπως πχ. στη «λατέρνα».  Ουτε η απουσια του σπίρτου και του ξεδωτικου ανατομικου ρεσιτάλ, όπως π.χ. στην πολλαπλη κοινωνικη ανατομια που πραγματοποιει ο «Ζήκος».

ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ στην  ξανθοπούλεια ματιά είναι η απλη, καθαρη εμμονή στα Δέοντα.  Αυτό είναι το σωστο, μαζι και η ανοχή, κι αυτό το λάθος.  Δεν υπαρχουν εδώ εκπτώσεις, τσαχπίνικες παρασπονδίες, αμφισημίες, δυσαναγνωστοι συμβιβασμοι.  Δεν υπαρχει χωρος για συναιρεσεις του παλιου με το νέο, ή του δυσκολου με το απλο, τετοιες που να αλλοιωνουν τα δέοντα.  Το ισιο είναι καθαρα, επιμονα κι ευαναγνωστα σε σταθερη, επωδυνη και τελικα νικηφορα αντιπαραθεση με το στραβο.  Μπορει μαζι να χανεται ( θεματολογικα, αισθητικα και νοηματικα )  το πληθος των οψεων, αποχρωσεων κι επικαλυψεων που η ζωη συνθετει και η τεχνη, ως στοιχειο συνειδησης, εχει να ανασυνθεσει.

ΟΜΩΣ Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ παραμένει Υποκειμενο, υπευθυνος πρωτου και τελευταιου λογου σ' ένα σκηνικο-πρόκληση  που πολεμάει αλύπητα όχι απλα την ευτυχία του (απλη πυλη εισοδου του θεατη), αλλα τη θέληση και δυνατότητά του να ορίζει αυτός κάθε στιγμη την απάντηση. Μια απάντηση με οδηγο αρχές, με πίστη, με επίγνωση ότι το σκηνικο του δραματος καθορίζει τα τεκταινόμενα, πλήν ενός, του βασικού.  Της ελευθερίας-δυνατοτητας-υποχρεωσης τής εν παντί (δηλαδη κι εν περιστάσει) οφειλόμενης και δημιουργου απάντησης.  Αν το σκηνικο είναι ρεαλιστικα φουκαριαρικο, η απαντηση είναι πάντα δέουσα και προσωπική, υπερβατικη, (γι αυτό και διαπροσωπικη- κοινωνικη),οσο κι αν στενευεται αναμεσα σε αισθητικες και τεχνικες ελλειψεις.

xanthopoulos-komotini

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ όμως κυριως οι ελλειψεις αυτές της ξανθοπουλιάδας που οδηγουν στην τοτινή κουραση και τη σημερινη συγκαταβαση απεναντι της.  Δεν είναι ουτε το φυσιολογικο οριο στην «εποχικη» διασταση ενός εργου τέχνης.  Ιδιαιτερα σε μια κοινωνια που τοτε  εξαστιζεται ραγδαια, εισαγοντας νεα στοιχεια κι αναγκες πιο συνθετων απαντησεων στο σκηνικο. Οπου ο ραγδαια διαμορφουμενος μπαγάσας κάθε επιπέδου και διαμετρήματος, οσο κι ο αντιρροπος αντι-μπαγασας, στενευεται στις καθαρες απαντησεις (ο πρωτος διαλανθάνων κι ο δευτερος εν βασάνω), αφου οι παλιες δεν αρκουν και οι νέες δεν υπαρχουν.  Είναι το γενικοτερο περιεχόμενο της ξανθοπούλειας ματιας που αμφισβητειται, όχι οι απαντησεις καθαυτες (με φυσιολογικη την εποχικη τους διασταση, οσο και την υπεριστορικη), αλλα (και μεσω αυτων) η εν γενει αναγκαιοτητα-δυνατότητα καθαρων απαντησεων.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ το ουσιαστικο που θέλει «γραφικες»  τις σχετικες εικονες στα ματια του σημερινου μπαγασα (ή και ι-μπαγάσα ), που τον οδηγει να εκτρεψει στρουθοκαμήλεια τη θέαση στα «φουκαριάρικα» αντι στις απαντησεις, οντας μαλιστα αυτος πλέον σε συγχρονοφουκαριάρα θέση.  Και είναι η ιδια η ενοχικη ημι-επιγνωση του πραγματος που δεν αφηνει το «γραφικο ξορκι» και τον ανόητο σνομπισμό να κυριαρχησουν εντελως, που δινει στη συγκαταβατικη ματια και το πηγαιο γελιο το συμπαθητικο τους περιεχομενο, σα νοσταλγικο λυγμο απεναντι στην αναγκη Σταθερων.  Είναι το ιδιο αυτό στοιχειο που σε κάθε καλλιτεχνημα ή ρευμα, του αχ! βαχ! αναζητα όχι το χαπυ-εντ, αλλα την εξοδο, το νημα, για να το βρει αν υπαρχει, όπως π.χ. πλημμυρίζει στον Καζαντζιδη .  Εστω κι αν  η νοθρωτητα ή ο φοβος του αγνωστου ακρωτηριάζουν αυτή την αναζητηση πισωγυρνωντας την σ' ένα καϋμο - οροφή, μακριά από ένα καϋμο-αφετηρια.  Εστω κι αν ενας πιο σοφιστικέ λαϊκισμος βρισκει οροφη σ' ένα Χριστο της γειτονιας που ξερει τι θα πει χιονιάς - των προφυλακών  ωστοσο σνομπαροντας περαιτερω περί το Φίλιον Κολωνακιου.

ΦΥΣΙΚΑ, Σταθερες και Δογματα διαφερουν αν και σταθηκαν μερικως ή ολικως υποκαταστασιμα στην ιστορία, ενώ τα Τι και τα Πώς  είναι  στο στοιχημα. Την ιστορικη ωστοσο σημερινη εποχη, μια εποχη οπου η αναγκη Σταθερων ογκωνεται ομόρροπα μ' αυτή της υπερβασης των Δογματων, οριζοντας επαναστατικο το τοπιο, σε μια εποχη οπου η αποστροφη στο νοημα του χαλβά συναδει με την αποστροφη σε φονταμενταλιστικες ρετσέτες, η φουκαριάρα η ξανθοπουλιάδα ισως βοηθάει λιγο για να ξυπνήσει μια γενιά απ' τα βαθειά χασμουρητά.

Δ.Τ. 26/3/2009















0 Σχόλια

Δεν υπάρχουν σχόλια.

Υποβολή σχολίου
Δεν θα δημοσιευθεί

Ειδοποίησέ με μέσω e-mail σε απαντήσεις
Συλλαβισμός Συλλαβισμός

Tsipras-01

Κείμενα του ιδίου :

Πρόσφατες δημοσιεύσεις

γιά τήν σύνδεση στο Forum...





Αρχή σελίδας