ΕΥΤΥΧΩΣ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΠΛΗΓΗ

(Δημοσίευση: 30 Οκτωβρίου 2007). Αύτὸ ποὺ μᾶς κάνει χαρούμενους ἐδῶ στὸν φυλλομάντη εἶναι ποὺ οἱ ἀναγνῶστες μας στέλνουν ὄμορφα κείμενα. Ἕνα κείμενο ἀπὸ τὸ "Παιδὶ μιᾶς πληγωμένης καρδιᾶς". Ποιᾶς καρδιᾶς πληγή, ποιὸς θὰ τό 'βρει...

Μία παρέμβαση στὴν συζήτηση. Μᾶς θύμησε αὐτὸ ποὺ δείξαμε νὰ ἔχουμε ξεχάσει: ὅτι σκέψη καὶ ψυχὴ ἕνα πρᾶμα. Λιωμένες καὶ ξαναζυμωμένες μαζύ.

Καλὴ ἀνάγνωση ἀνασφαλεῖς πατεράδες. Καλὴ ἀνάγνωση παιδιὰ ποὺ ἀλλιῶς νομίζετε ὅτι εἶναι (Γ.Φ.Φ.).

Που λες μπαμπά, στα 5 μου ήθελα να σου μοιάσω: Να αποκτήσω το ύψος σου -το θεόρατο για τα λιλιπούτεια μέτρα μου- βγαίνει ο λαιμός μου να σε κοιτώ όταν είσαι όρθιος. Θέλω και δύναμη σαν τη δική σου Αχ! πόσο θέλω να αποκτήσω αυτή τη δύναμη, που όταν πέφτω έρχεσαι και με πιάνεις με τα τεράστια χέρια σου και με σηκώνεις ψηλά, ψηλά! Με παρηγορείς που κλαίω γιατί χτύπησα, μου πλένεις την πληγή και μου υπόσχεσαι οτι θα γιάνει...

...Εφτασα τα 11 και συνέχιζα να θέλω να σου μοιάσω:
Να μάθω λέξεις, πολλές λέξεις, σαν αυτές που χρησιμοποιείς και δεν τις καταλαβαίνω κι όλο ρωτάω «τι θα πει αυτό μπαμπά» κι εσύ μου εξηγείς κι εγώ σε θαυμάζω που έχεις απαντήσεις για όλα, που τα ξέρεις όλα κι εσύ να καμαρώνεις που τα πιάνω γρήγορα. Να γίνω έξυπνος όσο εσύ για να καταλαβαίνω αυτά που μου λες οτι θα καταλάβω όταν θα μεγαλώσω.

Θα 'μουν δεν θα 'μουν στα 13 όταν σε άκουγα να μιλάς για τις κοινωνικές αδικίες, την πλουτοκρατία, τον (υπαρκτό) καπιταλισμό, τον (ανύπαρκτο) κομμουνισμό και σε ρώτησα «μπαμπά ο κόσμος είναι άδικος, σκληρός, υποκριτής, γιατί με έφερες σε αυτό τον κόσμο;» Μου είπες «έχεις δίκιο παιδί μου έτσι είναι ο κόσμος. Γι αυτό σε έφερα σε αυτό τον κόσμο, για να  τον αλλάξεις.». Ορίστε! Μου έλυσες και το υπαρξιακό μου από τα 13. Είσαι σοφός!

Στα 14 μου, στα 15 μου, κάτι άρχιζε να αλλάζει αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς. Μπερδευόμουν. Τσακωνόσουν με τους συντρόφους της αριστεράς αυτούς που μαζί θα αλλάζατε τον κόσμο και δεν καταλάβαινα τι έφταιγε. Η Αμερική, ο Λένιν, ο Μάρξ, ή κάποιοι άλλοι μακαρίτες; Πως το συνάφι σου θα έφερνε την αλλαγή αφού κι εκεί μέσα η αδικία κι η υποκρισία έδιναν ρεσιτάλ; Καμιά φορά τσακωνόσουν και με τη μαμά και παρότι εσύ ήσουν το ίνδαλμά μου, δεν ήμουν σίγουρος αν είχες πάντα δίκιο.

Στα 17 μου τα πήρα στο κρανίο μαζί σου μπαμπά. Τα πήρα στο κρανίο και με την αριστερά σου που από ιδεολογία είχε γίνει επάγγελμα και μέσο αυτοπροβολής. Δεν ήξερα που να ξεσπάσω. Πήγαινα στις πορείες των αναρχικών και έτρεχα μαζί με αυτούς που έσπαγαν βιτρίνες και Mercedes. Γρήγορα κατάλαβα πως ούτε έτσι αλλάζει ο κόσμος, η απελπισία μου μεγάλωνε κι εσύ με τα ξύλινα «πρόσεξε» ήσουν τότε άλλο ένα πεδίο μάχης.

Στα 20 μου σε είχα φτάσει πιά στο μπόι και πλέον δεν ήθελα να σου μοιάσω, αλλά να σε ξεπεράσω. Σε είχα απορρίψει τελείως μπαμπά και φλέρταρα με την παρανομία. Αφού πείστηκα οτι με τις δικές σου πρακτικές ο κόσμος δεν άλλαζε, την είδα Ρομπέν των Δασών: να κλέβω τους κλέφτες τους καπιταλιστές και να τα τρώω με την κουρελαρία τους φίλους μου. Είναι ειρωνεία, αλλά χωρίς να το συνειδητοποιώ την ώρα που έφτυνα κι εσένα και τις μεθόδους σου, την ίδια ώρα υλοποιούσα, με τον δικό μου αντισυμβατικό τρόπο, το δικό σου όραμα για δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου.

Στα 22 που παραλίγο να με δέσουν, δεν φοβήθηκα τόσο τη φυλακή  (είχα μάθει από μικρός να τη θεωρώ παράσημο για «εμάς» τους ιδεαλιστές) όσο το βλέμμα του οίκτου και της απόγνωσής σου μπαμπά. Ενοιωθα ανήμπορος. Ανήμπορος να καταλάβω ότι  πονούσα, επειδή με ό,τι αντιδραστικό έκανα, τελικά μάλλον την λύτρωση τη δική σου, τη δική μου και των άλλων επιζητούσα κι όχι την αποδοκιμασία σου. Κάπου εκεί ψάχνοντας φυγή από το προσωπικό μου αδιέξοδο, έπεσα σε άλλα καταθλιπτικά αδιέξοδα.

Πέρασε καιρός, κι είχα σταματήσει να μετρώ τα χρόνια μου τότε που θέλησα να σηκωθώ, να πάω να βρω ποιός είμαι και τι θέλω μοναχός μου. Μάλλον ήταν τότε που κι εσύ δήλωνες απελπισμένος οτι ήσουν μοναχός από λύσεις. Πήγα σε ψυχολόγο όχι από αντίδραση στις απόψεις σου οτι στους τρελόγιατρους πάνε οι τρελοί, αλλά γιατί εκείνη την περίοδο είχα φάει φρίκη και δεν ήμουν βέβαιος αν ήμουν τρελός ή όχι. Ευτυχώς δεν έπεσα σε σκιτζή. Ημουν τυχερός που άρχισα να μαθαίνω τον εαυτό μου και να θυμώνω διαπιστώνοντας... πόσο πολύ σου είχα μοιάσει.

Τελείωσαν οι αυταπάτες μπαμπά. Μεγάλωσα και δεν μπορείς πια να λες οτι εγώ δεν καταλαβαίνω ακόμα. Εσύ δεν έχεις πιά απαντήσεις στα ερωτήματα. Ισως γι αυτό υπεκφεύγεις, λέγοντας οτι πας στο παρακάτω και κάθεσαι κάτω και πνίγεσαι στην αγωνία για το εάν αύριο είναι αργά, και δεν κάνεις κάτι ΤΩΡΑ που δεν είναι ακόμη αργά. Λες να ριχτούν όλα κι όλοι στον προσανατολισμό. Κι αν ο προσανατολισμός είναι στο εντός μας, στο τι γίνεται μέσα μας, αφού μέσα μας ανατέλλουν και δύουν όλα, λέω ναι. Ομως η ζωή για σένα είναι πληγή μπαμπά μου. Μια πληγή που νομίζεις οτι δεν κλείνει. Με ανοιχτή καρδιά λες οτι με βλέπεις, μα στην πραγματικότητα με κοιτάς μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της ανοιχτής πληγής της καρδιάς σου (πως αλλιώς;). Παλιά, με έκανες να νοιώθω κι εγώ ανασφάλεια με αυτό το πονεμένο βλέμμα σου. Τώρα που ξέρω οτι δεν είμαστε απέναντι, ξέρω οτι δεν είμαστε ούτε στην ίδια μεριά: είσαι ο πληγωμένος γονιός, είμαι το παιδί μιας πληγωμένης καρδιάς.

Δεν βιώνουμε την ίδια πληγή: δεν είμαστε ένας, είμαστε δύο άνθρωποι. Ο καθένας έχει τις δικές του πληγές που όσο κι αν μοιάζουν, δεν είναι ίδιες -οι δικές μου πληγές ίσως δεν είναι τόσο βαθιές όσο οι δικές σου. Aν ο καθένας δεν αγωνιστεί πρώτα για τον εαυτό του αν δεν βρει τον τρόπο να τον αγαπά, να τον βοηθήσει να γίνει καλά πως θα αγωνιστεί για τον άλλο; (Φοβάσαι μη χαθείς ψάχνοντας να βρεις το δρόμο γι αυτή την - αναγκαία- προϋπόθεση μπαμπά;) Ποιά πρόταση ζωής βάζεις στο τραπέζι; Αυτή της ζωής-πληγής; Ε, δεν θέλω να αιμορραγώ άλλο. Δεν ψάχνω συνταγή για να «την κάνω» από τον ανθρωπίνως αναπόφευκτο πόνο για ό,τι συμβαίνει καθημερινά στον κόσμο, για ό,τι μου συμβαίνει (έλεος πιά, δεν είμαι ούφο). Το μόνο που θέλω είναι να μην ορίζω -όπως εσύ- και την ίδια μου τη ζωή ως πληγή, να αντέχω στον πόνο, χωρίς να ματώνω και να απελπίζομαι καθημερινά, να δημιουργώ, να ερωτεύομαι, να προσφέρω, να ζω και τις χαρές της ζωής, να μην τις ονειρεύομαι μόνο. Πως θα μπορέσω να αλλάξω τον κόσμο, αν δεν μπορέσω να αλλάξω τον εαυτό μου ρε μπαμπά;

Και μιας και μιλάς για δυσκολίες, το πιο δύσκολο για μένα ήταν -κρατώντας τις πολύτιμες στιγμές τρυφερότητας κι αγάπης που μου χάρισες- να ξεριζώσω το μοντέλο της ζωής-πληγής με το οποίο γαλουχήθηκα, να μείνω μετέωρος, να βρω τα όρια ανάμεσα στα δικά σου προβλήματα και στα δικά μου, στις δικές σου ευθύνες και στις δικές μου, και να αλλάξω ζωή. Κι όσο άλλαζα τόσο πιο δυνατός ένοιωθα. Ξέρω οτι δεν είσαι παιδί για να σε σηκώσω ψηλά, όμως χαίρομαι που μπορώ να σου υποσχεθώ κι εγώ οτι αν το ψάξεις αλλιώς κι δική σου η πληγή μπορεί να γιάνει. Με θλίβει η αδυναμία σου για λύσεις και η σκληρή μοναξιά σου, μα δεν με συνθλίβει. Χαίρομαι που μπορώ να σε συμπονώ και να σε αγαπώ. Χαίρομαι που δε θέλω πιά να σου μοιάσω. Ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά μου.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΙΑΣ ΠΛΗΓΩΜΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Υ.Γ. Φυσικά, η επιστολή απευθύνεται σε κάθε πατέρα που ορίζει τη ζωή ως πληγή και πονάει (κι ο δικός μου δεν εξαιρείται).

Παλαιά Σχόλια (9)

	1. 02-11-2007 11:44
	ΑΣΦΑΛΩΣ,όχι αφελώς, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΠΛΗΓΗ Αγαπητό μου «ΠΑΙΔΙ ΜΙΑΣ ΠΛΗΓΩΜΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ» ή Ανθή, ή…  Θα επιμείνω στο «επίμετρο» γι' αυτό θα είμαι εξαιρετικά σύντομος.  1. «ΕΥΤΥΧΩΣ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΠΛΗΓΗ». Τα είπαμε αυτά, μην επανερχόμαστε, ασφαλώς (και όχι αφελώς) και δεν είναι ΜΟΝΟ πληγή, είναι και φροντίδα (δηλαδή όλα αυτά που θέλεις και σπουδάζεις) 2.Δεν δήλωσα απελπισμένος, παρότι υπάρχουν και τέτοιες στιγμές, δήλωσα μοναχός από λύσεις, αλλά και ταυτόχρονα λυτρωμένος από την αυταπάτη ότι τις κατέχω. Μοναδική άλλωστε προϋπόθεση για να τις βρω ή να τις διαισθανθώ όταν τις αγγίξω. 3. «Εσύ δεν έχεις πια απαντήσεις στα ερωτήματα». Εσύ; 4. Εγώ απλά έχω ερωτήσεις που βρίσκονται «παρακάτω» από τις απαντήσεις σου. 5. Η φράση μου «Η ζωή είναι πληγή για να την φροντίζουμε» δεν είναι πρόταση ούτε μοντέλο. Πολύ περισσότερο δεν παραπέμπει σε απάντηση- μοντέλο. 6. «Πως θα μπορέσω να αλλάξω τον κόσμο, αν δεν μπορέσω να αλλάξω τον εαυτό μου ρε μπαμπά;» Απλά, μέσα από τον Άλλο. Μήπως υπάρχεις από τον εαυτό σου; Έχεις νιώσει άραγε πόσο υπάρχεις μέσα από τον Διπλανό σου; Άλλο προσωπικότητα και άλλο …κάστρο. 7. Να μην θλίβεσαι απλά να διαισθάνεσαι. 8. «Χαίρομαι που δε θέλω πια να σου μοιάσω. Ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά μου» (!!). Χάνεις το μέτρο στην αντιπαράθεση (κάποια αμετροέπεια;). Χάνεις το ύψος και το βάθος των περιστάσεων (μαύρο-άσπρο). Εγώ θα ήθελα σε πολλά να σου μοιάσω, εκτός από την …ακοή. Με χαρά ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α (και πληγωμένης καρδιάς)

ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ

	2. 02-11-2007 11:51
	ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ...ΚΑΡΑΜΠΟΛΕΣ (Με αφορμή το σχόλιο του Φυλλοψάχτη, ένα αναγκαίο σχόλιο προς όλους)   Αγαπητέ Φυλλοψάχτη, Παρεμβαίνω επί της ...διαδικασίας, για να δώσω μία αναγκαία διευκρίνιση: ο φίλος αναγνώστης που διάλεξε να υπογράψει με το ψευδώνυμο "Το παιδί μιάς πληγωμένης καρδιάς" έχει στείλει τα στοιχεία του στούς συντονιστές του Φυλλομάντη και ΔΕΝ είναι η φίλη Ανθή Βακάκη, όπως φαίνεται να υπολαμβάνεις στο σχόλιό σου.  Με αυτό το δεδομένο, ίσως απέδωσες άθελά σου απόψεις και "κλιμακώσεις" ύφους κ.λπ εκεί που ίσως δεν υπάρχουν. Ή που -εάν υπήρχαν- προφανώς θα δηλώνονταν με το ...όνομά τους. Δύο σημεία είναι σαφή πάντως: 1)Τα έχουν αυτά οι συζητήσεις: παρεξηγήσεις και καραμπόλες. Καλοδεχούμενες, εφόσον "πάμε παρακάτω".   2) Υπάρχει, φαίνεται, τουλάχιστον ένα ΚΟΙΝΟ σημείο στις σκέψεις σας: δεν προτείνετε τον πόνο ως άποψη, αλλά την άποψη ως πόνο (δηλαδή σαν επίπονη διαδικασία αναζήτησης απαντήσεων). Η μία άποψη όμως λέει: "Εμβάθυνση αυτού που ήδη γνωρίζουμε!" (της ήδη υπάρχουσας γνώσης), κι έτσι είναι πιο ΘΕΤΙΚΗ. Η άλλη άποψη λέει: "Ανα-προσανατολισμός του γιγνώσκειν!", η κρίση της γνώσης δεν μπορεί άλλο να συγκαλύπτεται: όχι μόνο της γνώσης σαν (τάχα πρόσκαιρο) όριο, όχι μόνο σαν περιεχόμενο, αλλά της γνώσης σαν προνομιακό εργαλείο κατανόησης των κοινωνικών και των ανθρώπινων. Τονίζει, η άποψη αυτή, το ΚΡΙΤΙΚΟ στοιχείο της σκέψης.   Η συζήτηση ανάμεσα στην εμβάθυνση του υπάρχοντος και στον προσανατολισμό-κριτική του είναι παλαιά (και τελικώς δεν περιορίζεται μόνο στον ρόλο της Γνώσης). Με ποια έννοια αξίζει να την επαναφέρουμε σήμερα; Τί καινούριο μπορεί να εισφέρει ώστε να μην κατηγορηθεί ότι ανακυκλώνει τον εαυτό της; Να ένα καλό θέμα που -πρώτο αυτό απ’ όλα- αξίζει να μην του δώσουμε μία ...παλαιά απάντηση. Έτσι όμως, ακούγοντας καθείς (και καθεμία) τον εαυτό του (της) πώς θα γίνει να συναντηθούν "το θετικό" και το "κριτικό" στοιχείο της σκέψης; Πώς οι σαγηνευτικές μεταφορές "αγνάντιο", "μετερίζι", "πληγή" κ.λπ δεν θα γίνουν αυτο-αναφερόμενο πρόσχημα, όχημα αυτάρεσκου ιδεολογικού καπνού; Πρέπει να πάμε παρακάτω. ΠΡΕΠΕΙ να πάμε παρακάτω! Συμβουλή μου: Μια συζήτηση, όταν πράγματι ψάχνει, είναι μόχθος. Είναι το να μπείς στον κόπο του άλλου. Όχι από δημοκρατικό καθωσπρεπισμό, αλλά από βαθειά (αυτο)συνείδηση μερικότητας: κανείς δεν κατέχει το όλον, ούτε ως απάντηση, ούτε ως διαδικασία και δρόμο. Κι επίσης, από βαθειά συνείδηση ειδικότητας: καθείς γνωρίζει, ίσως καλά, έναν τομέα του επιστητού, που όμως δεν είναι παρά ...ένας τομέας. Αντί λοιπόν να απαντάμε με τον πόνο μας (ο καθείς κι ο πόνος του: επιστημονικός, βιωματικός, πατρικός, εφηβικός κ.ο.κ.) προτείνω να πονέσουμε με τις απαντήσεις μας. Η συζήτηση που ξεκινήσατε είναι σημαντική. Για όλους μας. Βρείτε πώς θα την υπηρετήσετε! Τα λέμε, Γ.Φ.Φ.

Γιάννης Φ.Φωτόπουλος

	3. 05-11-2007 12:42
	Ναι στο "παρακάτω"-Όχι στην αλαζονεία Αγαπητέ Γ.Φ.Φ.,  Θα συμφωνήσω για ακόμη μία φορά μαζί σου στην αναγκαιότητα να «πάμε παρακάτω». Παρότι οι περιγραφές των δύο διαφορετικών απόψεων που επιχειρείς μπορούν να αποτελέσουν καθαυτές θέμα μιας νέας ευρείας συζήτησης, η οποία και ελπίζω να ξεκινήσει, θεωρώ αυτονόητη την αναγκαιότητα αναζήτησης ενός νέου, «διαλεκτικού» σημείου συνάντησης ανάμεσα στο «θετικό» και το «κριτικό» στοιχείο της σκέψης. Η επιλογή μου να καταφύγω στην εκτεταμένη χρήση ερωτηματικών στο αρχικό μου κείμενο καθιστούν σαφή (ή θα έπρεπε) την πρόθεσή μου να απέχω από «απαντήσεις-κονσέρβες». Η μόνη πρόταση που διατυπώνεται και θα εντοπιζόταν εύκολα σε μια καλοπροαίρετη ανάγνωση, είναι αυτή της (ατομικής και συλλογικής) υπέρβασης περιορισμών της σκέψης, της προσέγγισης, των βεβαιοτήτων, του όποιου «αγνάντιου» και των «πληγών». Καλοδεχούμενη ως προσθήκη στην παραπάνω λίστα και η έννοια της αυταρέσκειας που εισάγεις.  Εντούτοις, η πρόθεσή μου να «υπηρετήσω» τη συγκεκριμένη ή την όποια συζήτηση, στο πλαίσιο του «Φυλλομάντη», έχει προϋποθέσεις (που όχι μόνο δεν «χάνουν», αλλά και υπηρετούν τον προσανατολισμό) οι οποίες συνοψίζονται στα εξής: τον αμοιβαίο σεβασμό μεταξύ των συνομιλητών και την απουσία αλαζονείας. Αναφέρομαι βεβαίως στο σχόλιο του Φυλλοψάχτη για το κείμενο του «Παιδιού μιας πληγωμένης καρδιάς». Στην αλαζονική δις διατυπωμένη βεβαιότητα ότι «έχει ερωτήσεις που βρίσκονται παρακάτω από τις απαντήσεις μου», χωρίς να τις διατυπώνει με σαφήνεια ώστε να καταστούν κατανοητές στον κάθε αναγνώστη ή ώστε να ωθούν ξεκάθαρα την κουβέντα στο «παρακάτω», ενώ χωρίς φειδώ καταφεύγει στις υποδείξεις και την συχνή χρήση προστακτικών. Και βεβαίως στον απαράδεκτο υπαινιγμό που μου αποδίδει τη… μητρότητα τού, σαφώς αξιολογότατου, εν λόγω κειμένου. Υπαινιγμό ιδιαιτέρως προσβλητικό και άτοπο, ειδικά εφόσον απευθύνεται από κάποιον που χρησιμοποιεί ψευδώνυμο προς κάποιον που καταθέτει ενυπόγραφα τους προβληματισμούς του. Ηλίου φαεινότερον ότι κάποιος όντως «το χάνει» στην πορεία και η χαρά είναι όλη δική μου διότι το συγκεκριμένο «χάσιμο» ουδόλως με αφορά.   Ανθή Βακάκη

Ανθή Βακάκη

	4. 08-11-2007 20:45
	ΔΙΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ Αγαπητέ Φυλλοψάχτη,  Ακολουθώντας τη συμβουλή σου προσπαθώ -με την παιδική μου αφέλεια- να δω διαισθητικά όσα έγιναν: Όλα ξεκίνησαν όταν με αφορμή ένα πονεμένο σχόλιο σου, ήρθε το (συγκλονιστικό κατά τη γνώμη μου) «...ΜΗΠΩΣ;», που όλοι αναγνωρίσαμε τον κόπο για να πονηθεί. Η διαίσθησή μου έλεγε οτι η συγγραφέας του ενδιαφέρεται για τον πόνο του Άλλου, με πρόθεση να βοηθήσει. Η διαίσθησή σου ίσως έλεγε οτι μια φοιτητριούλα κάνει επίδειξη γνώσεων, οπότε ας της βάλω δύσκολα. Ακολουθεί η πικρία της για την στάση σου -αισθάνομαι τον δικαιολογημένο θυμό της- και μετά κατανοώ το δικό σου δίκιο όταν λες οτι το «τεντωμένο δάκτυλο» δεν είναι δική σου εμπειρία. Αφού δεν (δι)αισθάνεσαι οτι χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως «δυσκολέψου κι εσύ», «πρόσεξε» (δηλ. την προστακτική), επιλέγεις ως τρόπο επικοινωνίας την «διάλεκτο του τεντωμένου δακτύλου», η εμπειρία δεν είναι δική σου, αλλά των αναγνωστών σου. Είναι δική μας. Διαισθάνομαι βαριές μοναξιές όταν το γυρνάς στο ζεϊμπέκικο. Ακολούθησε το γραπτό μου, η ψευδαίσθησή σου οτι εγώ δεν είμαι εγώ, η κλιμάκωση κτλ και ο θυμός (μας). Θυμώνω που αντιμετώπισες έτσι την κατάθεση της ψυχής μου. Τα ίδια κάνει κι ο πατέρας και παλιά αυτό με πίκραινε. Τώρα, φτάνει ένα ειλικρινές «λυπάμαι για την παρεξήγηση» για να πάμε στο παρακάτω που αν το ορίσεις, ίσως συνεννοηθούμε. Και για να τελειώσουμε με τις διαισθήσεις, τις ψευδαισθήσεις και τις καχυποψίες, προτείνω συνάντηση μαζί σου κι αν συμφωνήσει η κ.Βακάκη και μαζί της (το τηλέφωνό μου έχει δοθεί για το λόγο αυτό στον Φυλλομάντη). Ίσως έτσι, χωρίς ψευδώνυμα, επιτύχουμε την υπέρβαση, μια κοινώς αποδεκτή διάλεκτο. Ίσως έτσι προσεγγίσεις τα πολλά που θέλεις να μοιάσεις. Ίσως κι εγώ μάθω πως γίνεται ν' αλλάξεις τον κόσμο μέσα από τον Άλλο. Μήπως αυτό έχει σχέση με άλλους χορούς; Κι αυτό διότι σύμφωνα με την μύησή μου στο ζεϊμπέκικο από -ποιόν άλλο;- τον πατέρα, το ζεϊμπέκικο είναι μονόλογος, δεν είναι χορός για δύο. Δεν σηκώνει Άλλον η πίστα. «Ακόμα κι αν οι άλλοι είναι γύρω του, αυτός είναι μόνος του στον κόσμο (του)». ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΙΑΣ ΠΛΗΓΩΜΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΙΑΣ ΠΛΗΓΩΜΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙ

	5. 14-11-2007 15:34
	Γιορτή από τις Τρύπες Ειδικά αφιερωμένο σε Φυλλοψάχτη κ.α.:  Γ Ι Ο Ρ Τ Η "Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή Κουρνιάζουν έξω απ’ το κλεισμένο σου παράθυρο  Κι αν τ’ άφηνες θ’ ανοίγαν μια ρωγμή  Απ’ το μικρό κελί σου ως το άπειρο  Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο  Πάνω απ’ τη στάχτη που σκεπάζει τον Παράδεισο  Πάνω απ’ τη στάχτη…  Βάλε φωτιά σ’ ό,τι σε καίει, σ’ ό,τι σου τρώει την ψυχή  Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί  Είν’ η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή…  Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά, στη βροχή  Μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί  Είν’ η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή…  Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή  Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο  Κι αν τ’ άφηνες θα καίγαν τη σιωπή  Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο  Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο  Πάνω απ’ τη στάχτη που σκεπάζει τον Παράδεισο  Πάνω απ’ τη στάχτη…  Βάλε φωτιά σ’ ό,τι σε καίει, σ’ ό,τι σου τρώει την ψυχή  Υπάρχει ακόμα, υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί  Είν’ η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή…  Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά, στη βροχή  Μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί  Είν’ η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή…  Είν’ η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή…"  ΤΡΥΠΕΣ, 1999 Ένας φίλος νεαρός και… ανειδίκευτος

Φίλος,νεαρός κι...ανειδίκευτος

	6. 15-11-2007 10:54
	ΠΛΗΓΗ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΗ Αγαπητέ «φίλε νεαρέ και … ανειδίκευτε»,  Το στιχάκι, που εγκαίρως μας θύμισες, μου αναπτέρωσε το ηθικό να επανέλθω.  «Είν’ η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή…   Είν’ η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή…» Συμφωνώ μαζί σου απόλυτα.  Το «συμφωνώ» εδώ όχι με την έννοια τού κατέχω αλλά με την έννοια τού παλεύω για να το φτάσω.  «ΠΑΙΔΙ ΜΙΑΣ ΠΛΗΓΩΜΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ» πράγματι λυπάμαι για την παρεξήγηση και στο λέω με κάθε ειλικρίνεια. Δεν είναι κουβέντα του πεταμού. Επίσης συμφωνώ με την Ανθή στο «Ναι στο "παρακάτω"-Όχι στην αλαζονεία», παρότι η αλαζονεία αναγνωρίζεται μόνο στις δικές μου καταθέσεις.  Να λοιπόν που ζόρικα βρεθήκαμε, με την καλή προτροπή του Γιάννη «Η συζήτηση που ξεκινήσατε είναι σημαντική. Για όλους μας. Βρείτε πώς θα την υπηρετήσετε!», στο «παρακάτω». Κατά τη γνώμη μου λοιπόν το «παρακάτω» είναι φάση ζωής, είναι το βίωμα τού να βρίσκεσαι πάνω στο ηφαίστειο, όχι ως τουρίστας ή φυσιοδίφης. Να καίγεσαι για απαντήσεις και συνεννοήσεις.   «Παρακάτω» από την αντιπαράθεση είναι η ΣΧΕΣΗ.  Το θέμα μας από την αρχή είχε ως δυνατό του σημείο τη σχέση γονιού-παιδιού αλλά η αναζήτησή του είναι τα ΠΡΟΣΩΠΑ μέσα στην κοινωνική σχέση.   Η μεγάλη μας παρέα ανασαίνει και ξεμπλοκάρεται όταν ο ανταγωνισμός υπηρετεί τη σχέση. Η σχέση ως «πληθυντικός άνθρωπος». Ως «λευκή τρύπα» με άπειρη βαρύτητα και έλξη. Ο άνθρωπος ως πρόσωπο κοινωνίας και η κοινωνία ως συλλογικότητα προσώπων.   Το «παρακάτω» αφορά ακριβώς αυτό το ξεμπλοκάρισμα των σχέσεων από την κυριαρχία του ανταγωνισμού. Δεν κακολογούμε τη σύγκρουση και τον δυναμικό της ρόλο αλλά αντιστεκόμαστε στον διαρκή μετασχηματισμό της σε ανταγωνιστικές σχέσεις και πολύ περισσότερο δεν τρεφόμαστε απ αυτό.   Είμαι υποχρεωμένος να επαναλάβω (και να εκτεθώ ξανά) ότι δεν είναι κυρίως το ζητούμενο η αντιπαράθεση απόψεων και επιχειρημάτων αλλά κυρίως η αναμέτρηση βλεμμάτων και αισθημάτων. Η σχέση παλεύει, συγκρούεται για να διασωθεί.  Σ’ αυτήν την εξήγηση συναντηθήκαμε εδώ και δυο χρόνια με το παιδί μου και το κλίμα έχει ανατραπεί. Έχει αποκατασταθεί μια σχέση συνεννόησης (και όχι βέβαια συμφωνίας) που μας παρέχει ισορροπία και ευτυχία. Βλέπει «παρακάτω» από το «τεντωμένο δάκτυλο», βλέπει το πρόσωπο, το ήθος υποστήριξης, την αγάπη χωρίς όρους, χωρίς την εξαφάνιση κανενός απ’ αυτή τη συμβίωση. Βλέπω παρακάτω από το τεντωμένο χέρι, βλέπω το πρόσωπο, βλέπω το αύριο, βλέπω το παιδί μου. Προσωπικά επιχειρώ να ξεφύγουμε από τον άγονο και αναγκαστικά δογματικό ανταγωνισμό γι’ αυτό δεν απαντώ σε υποτιμητικά σχόλια πάνω στα λίγα που έχω καταθέσει (ορισμένα μάλιστα ακατανόητα ως προς την οξύτητά τους). Ας θεωρηθεί αδυναμία και έλλειψη επιχειρημάτων. Καταθέτω την εμπειρία μου, σάρκα εκ της σαρκός μου, και αναμένω μια συζήτηση που θα μας προάγει όλους μας (χρησιμοποιώ το "προάγει" αντί του "δυσκολέψει" το οποίο, αν και ζωντανότερο και σοβαρότερο, το αποφεύγω λόγω παρεξηγήσεων). ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α και γιορτές και πληγές.

ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ

	7. 19-11-2007 12:10
	Κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις Αγαπητέ Φυλλοψάχτη,  Χαίρομαι ειλικρινά που επανήρθες. Ας είναι καλά ο νεαρός φίλος που η… μελωδική του παρέμβαση έδρασε τόσο καταλυτικά. Καταλυτική επίσης στη διάθεσή μου να συνεχίσουμε την κουβέντα, αλλά και συγκινητική, η τελευταία σου «κατάθεση». Φυσικά θεωρώ την από διετίας αποκατάσταση της γονιμότερης επικοινωνίας με το παιδί σου εξαιρετικά και ουσιαστικά αισιόδοξο μήνυμα. Σας εύχομαι ολόψυχα καλή συνέχεια σ’ ένα ακόμη καλύτερο αύριο. Για όσα προηγήθηκαν, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω κάποιες διευκρινήσεις. Δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι υπάρχουν «απαντήσεις» στα θέματα που θίξαμε. Ειδικά δε τα των ανθρωπίνων σχέσεων, τα υπαρξιακά, τα των πληγών του καθενός μας, αλίμονο αν προσεγγιστούν με λύσεις «φασόν». Ο καθένας μας είναι κατά τεκμήριο μοναδικός, μοναδική κι η ιστορία του, μοναδικός κι ο δρόμος για την κατανόηση και το πλησίασμά του. Προθέσεις και προσανατολισμοί στις προσεγγίσεις υπάρχουν κι αυτές έχουν σημασία. Η γνώση, εξειδικευμένη ή βιωματική, δεν συνεπάγεται νομοτελειακά ταξινομήσεις και θέσφατα. Ενίοτε ίσως ανοίγει δρόμους και βοηθάει σε καλύτερες συνεννοήσεις. Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με τα περί ανταγωνισμού. Λυπάμαι που η συζήτηση εξελίχθηκε σε ξύλινη δογματική αντιπαράθεση, δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτή η πρόθεσή μου- αναπόφευκτα θα επαναλάβω τα περί διαφορετικού «κώδικα» που φαίνεται να λειτούργησε… υπονομευτικά και για τους δυο μας. Ξαναδιαβάζοντας προσεκτικά τα προηγούμενα, (ξανα)διαπίστωσα ότι σε πολλά, βασικά και ουσιαστικά, κατά βάση συμφωνούμε. Ενίοτε δε, μάλλον καταλήγουμε να γινόμαστε ανιαροί, αφού επαναλαμβάνουμε ο καθένας με… τα δικά του λόγια και σε … ανεβασμένους τόνους, σχεδόν τις ίδιες θέσεις. Προσπαθώντας να συμβάλω στο περίφημο «παρακάτω», καημό όλων μας, θα κάνω μερικές, σημαντικές κατά τη γνώμη μου επισημάνσεις, αναφορικά μ’ εκείνα που μοιάζει να προσεγγίζουμε όντως διαφορετικά. Όχι ως «απαντήσεις», επαναλαμβάνω, αλλά ως κάλεσμα σε προβληματισμό και κουβέντα. Η ευτυχία, λες κάπου, «είναι πραγματική κατάσταση και όχι ονειρική». Έχω την πεποίθηση ότι σ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία, σ’ όλη την ανθρώπινη τέχνη, στην κάθε κοσμική και στην κάθε εσωτερική εμπειρία του ανθρώπου, είναι ένα βιωμένα φευγαλέο, εναγώνιο, επισφαλές και γι αυτό και ιερό ζητούμενο. Δεν υπονοώ ένα «όνειρο απατηλό», μια χίμαιρα, αλλά εννοώ ακριβώς αυτό: ένα ιερό ζητούμενο που θέλει κόπο, συναίσθηση, σεβασμό και φροντίδα προς εαυτούς και αλλήλους και δύσκολα περιγράφεται ως πραγματική, σταθερή κατάσταση.  Επίσης, δεν πιστεύω ότι οι ειδικοί, με ή χωρίς εισαγωγικά, είναι για να βοηθούν στην «αποκάλυψη», δηλαδή στον καθορισμό των ζητημάτων. Αντίθετα, θεωρώ ότι αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της πολιτικής, των κοινωνικών κινημάτων, ενός μη χαλιναγωγούμενου μηντιακά «κοινού αισθήματος». Οι ειδικοί έχουν να προσφέρουν στην ανακούφιση, στον καθημερινό μόχθο, πιθανά στη διατύπωση προτάσεων για ένα κοινά συμφωνημένο «παρακάτω». Σχετικά με τις παραδόσεις μας, πιστεύω ότι θέλουν ανοιχτή και τρυφερή ματιά, ουσιαστικό κόπο και εγρήγορση, σεβασμό αλλά και κριτική θεώρηση, για να μας «μιλήσουν» για τις ανάγκες του σήμερα, για να μην μας πάνε πίσω αλλά να μας συνδράμουν καθοριστικά στο «παρακάτω». Τέλος, μια δυστυχώς καθυστερημένη διόρθωση: πουθενά στο «Μήπως;» και στα σχόλια-απαντήσεις μου που δημοσιεύτηκαν κάτω από τα σχετικά κείμενα, δεν αναφέρω κάτι για «κλείσιμο» των πληγών. Το «να κλείνουν» το εισάγουν οι συντάκτες του Φυλλομάντη στον τίτλο που επιλέγουν για το πρώτο σχόλιό μου. Οι λέξεις έχουν ένα ιδιαίτερο ειδικό βάρος και σίγουρα δεν θα επέλεγα τη συγκεκριμένη για να περιγράψω το σχετικό προβληματισμό μου. Αυτό το «να κλείνουν» που δεν έσπευσα να διατυπώσω διαφορετικά, τελικά εξελίχθηκε σε στείρα αιχμή της αντιπαράθεσης… Ανοιχτό το ζήτημα και η κουβέντα κι ελπίζω να την προχωρήσουμε χωρίς άλλες παρεξηγήσεις. Φιλικά, Ανθή Βακάκη

Ανθή Βακάκη

	8. 19-11-2007 20:14
	Ε... Καλά...! Δηλαδή, αν κατάλαβά καλά, σάς πήρε ένα μήνα "ψυχρό πόλεμο" για να συνεννοηθείτε μεταξύ σας (σε ένα θέμα που αφορά τη ...συνεννόηση) ότι τελικά έφταιξε ο ...τίτλος που διάλεξε ο Φυλλομάντης σε ένα σχόλιο. Μάλιστα!  Έτσι είναι όμως: με τα ολισθηρά ζόρια πάς "παρακάτω". Με τα ζόρικα ολισθήματα όχι... Με αγάπη (δηλ. με διάθεση αγαπησιαρο-προβοκατόρικη)  Ο ...ΤΡΙΤΟΣ ΠΟΛΟΣ

Ο ...ΤΡΙΤΟΣ ΠΟΛΟΣ

	9. 23-11-2007 11:28
	ΞΑΝΑ Ξανά, ξανά, ξανά, σε μια κουβέντα χωρίς τέλος, μόνο διαδρομή.  Με την «αγαπησιαρο-προβοκατόρικη» παραίνεση του «τρίτου…πόλου» και την εύστοχη παρατήρηση του για τις δυσκολίες ενός ουσιαστικού διαλόγου.  Με τις παρεξηγήσεις μας στο παρελθόν και τις «αγαπησιάρικες» αναζητήσεις μας στο παρόν και στο μέλλον και πάλι απ’ την «αρχή». Κοινή μας βάση και κατάκτηση προχωρημένη: το μέλημα της ΣΧΕΣΗΣ έναντι παντοειδών «εχθρών». Γιατί το «προχωράμε ΜΑΖΙ» των κομματικών συνθημάτων είναι κάλπικο ενώ το δικό μας αληθινό.  Προχωράμε για νέες συμφωνίες, μερικές ή συνολικές, με την προσοχή μας στραμμένη διαρκώς να τις στεριώνουμε και να τις προστατεύουμε.  Πολύ σωστά μας λέει η Ανθή ότι η ευτυχία είναι «ιερό ζητούμενο» (κορυφαία έκφραση). Και εδώ συμφωνούμε, «βασικά και ουσιαστικά», διότι προσθέτει, το εξίσου σημαντικό, ότι «δύσκολα περιγράφεται ως πραγματική». Πράγματι η δυσκολία είναι στην περιγραφή και στην ποσοτική υστέρηση της ευτυχίας έναντι των προβλημάτων και των «επιθέσεων» που δέχεται. Τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά όμως είναι απείρως βαθύτερα και ηγεμονικότερα. Η προσωπική ευτυχία, εκδοχή της κοινωνικής, αναπλάθει τις αγωνίες μας, τροφοδοτεί τον ανθρωπισμό μας, αναζωογονεί τα αισθήματα συγχώρεσης, γεμίζει τις ψυχικές μας δεξαμενές και αντέχει έναντι πολλαπλάσιων «ατυχημάτων». Δρα πολλαπλασιαστικά γιατί είναι και η ευτυχία του άλλου. Δρα σαρωτικά γιατί φτιάχνει καταστάσεις. Ανοίγει παράθυρα και παρέες. Το πολυσυζητημένο «παρακάτω», ως κατάκτηση-κατάσταση, είναι αυτή η οπτική της κοινωνικής σχέσης, η οποία ως εφόδιο προσωπικό, επανακτά το χαμένο της έδαφος έναντι των προστριβών και των αναχωμάτων. Εντάσσει στο βηματισμό της φιλίας και της σχέσης τα ζορίσματα και δεν την καταλύει επί τη εμφανίσει τους. Το αν αξίζει μια σχέση δεν είναι κριτήριο αλλά διαπίστωση. Απ’ αυτή την άποψη «αποχωρούμε» όταν το διαπιστώνουμε και όχι όταν το επιβεβαιώνουμε.  Ως προστάτες και όχι ως μαστροποί των ανθρώπων καυγαδίζουμε για τα λάθη μας και οι περισσότεροι διασώζουμε τη γέννηση-ύπαρξη μας, δηλαδή την κοινωνική μας σχέση. «Σφίγγουν» τα πράγματα με το διάλογο που έχει αναπτυχθεί και δεν θα αποφύγουμε περαιτέρω τη φιλοσοφική και ιδεολογική «αναγόμωση».   Πρόθυμος πάντα να σας ακούσω και να …ακουστώ.  ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α Νοέμβρης 2007

ΦΥΛΛΟΨΑΧΤΗΣ κ.α